வா.செ.குழந்தைசாமி நினைவேந்தலும் தமிழ் மேம்பாட்டு விருது அளிப்பும்

கவிஞர் குலோத்துங்கன் (பேரா. வா. செ. குழந்தைசாமி) நாடறிந்த கல்வியாளர், நல்ல கவிஞர். அவரது முதலாம் ஆண்டு நினைவஞ்சலி நாளை அண்ணா பல்கலை விவேகானந்தர் அரங்கில் நிகழ உள்ளது. சென்னையில் உள்ள தமிழார்வலர்கள் திரளாகக் கலந்து வாழ்த்த வேண்டுகிறோம். கவிஞர் குலோத்துங்கன் இணையப் பல்கலை முதல் தலைவர் ஆகவும், இந்திய அரசு தமிழைச் செம்மொழி என அறிவித்தலிலும் பெரும்பங்கு ஆற்றிய்வர்.

என் கட்டுரையும் பேரா. வா. செ.கு. ஐயா நினைவுமலரில் இடம்பெற்றுள்ளது.

கவிஞர் குலோத்துங்கனின் நூல்கள் யாவும் தமிழ் இணையப் பல்கலை தளத்தில் இலவசமாகப் படிக்கக் கிடைக்கின்றன. தமிழின் எதிர்கால வாழ்வு தமிழ்நாட்டின், இலங்கையின், மற்றுமுள்ள நாடுகளில் உள்ள தமிழ்நூல்கள் பிடிஎப் ஆக இணைய வலம் வருவதில் உள்ளது: http://nganesan.blogspot.com/2013/09/google-aandavar-j-fletcher.html


டாக்டர் வா.செ. குழந்தைசாமி (குலோத்துங்கன்) படைப்புகள்
(By clicking, the PDF will open)

நா. கணேசன்



நைடதத்தின் அழகிய கடவுள் வாழ்த்து - ஓம்சக்தி தீபாவளி மலர் 2017 ஓவியம்

2017 ஓம்சக்தி தீபாவளி மலர் (கோயம்புத்தூர்) அட்டைப்படம்:
சிவன் சிரசதனில் குட்டி நிலாக் கண்ட கணபதி செய்தது என்ன? புகழ்பெற்ற நைடதத்தின் கடவுள்வாழ்த்தில் காண்போம்.

நைடதம் புலவர்க்கு ஔடதம்

நைடதம் - அதிவீரராமபாண்டியர்
கடவுள் வாழ்த்து
தழைவிரி கடுக்கை மாலைத் தனிமுதல் சடையிற் சூடும்
குழவிவெண் திங்கள் இற்ற கோட்டது குறையென் றெண்ணிப்
புழைநெடுங் கரத்தாற் பற்றிப் பொற்புற இணைத்து நோக்கும்
மழைமதக் களிற்றின் செய்ய மலரடி சென்னி வைப்பாம்

என்ன அழகான கற்பனை! உவேசா, வாரியார், ஜெயபாரதி - மூவரும் இப்பாடலின் சிறப்பைக் கூறியுள்ளனர். பழைய பாண்டிய வம்சம் சிறுத்துக் குறுநில மன்னர்களாகியும் தமிழ்ப் புலமையைப் போற்றிதற்குச் சான்று மதுராபுரி அம்பிகை மாலை, நைடதம் போன்ற நூல்கள்.

அழகிய, அரிய இப் பாடலுக்கு ஓவியர் மாருதி சித்திரம் தீட்டியுள்ளார். முதல்முறையாகப் பாண்டிய மன்னரின் பாடலுக்கு ஓவியம்! அதன் விளக்கமும் ஓம்சக்தி தீபாவளி மலர் (2017) தருகிறது. படித்து அருள்க.

நா. கணேசன்


வாரியார் விருந்து..
திருக்கயிலாய மலையில் கருணைக் கடலாகிய சிவபெருானும் ஞானக் கொழுந்தாகிய உமா தேவியாரும் ஒளிமயமான நவரத்ன சிங்காதனத்தில் வீற்றிருந்தார்கள். விநாயக மூர்த்தியும் கந்தக் கடவுளும் ஒருபுறம் விளையாடிக் கொண்டிருந்தார்கள். விநாயகர் தம்பியைப் பார்த்து "ஆறுமுகம் "என்று அழைத்தார்.

முருகவேள் அண்ணன் நமது முகத்தை எண்ணி அழைக்கிறார் போலும் என்று கருதி "ஏன் ஏக தந்தரே" என்றார். விநாயகருக்கு ஒரு கொம்புதானே. கஜமுகனை வதைக்கும் பொருட்டு ஒரு கொம்பை ஒடித்து விட்டாரல்லவா?
இளம்பூரணன் ஏகதந்தரே என்றது விநாயகருக்கு சுருக்கென்றிருந்தது. தம்பி நம்மை ஒற்றைக் கொம்பன் என்று விகடமாக அழைக்கின்றான் போலும் என்று எண்ணி நாணினார். இந்த குறை தீர என்ன செய்யலாம் என்று சிந்தித்தார்.

விநாயகர் சிவ மூர்த்தியிடம் சென்று அவரை அடிமுதல் முடிவரை உற்று நோக்கினார். சிவ மூர்த்தியின் முடியில் உள்ள பிறைமதி தன் ஒடிந்த கொம்புக்கு நிகராகும் என்று கருதி நீண்ட தும்பிக்கையால் சடை முடியில் உள்ள பிறையை திருகி எடுத்து அங்குள்ள நிலைக் கண்ணாடிமுன் நின்று ஒடிந்த கொம்புள்ள இடத்தில் பிறைமதியைப் பொருத்தி அழகு பார்த்தார்.
இப்படி ஒரு அறிவுக் கனவு காண்கிறார் புலவர் சிகாமணி அதிராம பாண்டியர். அதை ஒரு பாட்டாகவே பாடினார்.
இதோ அது..

தழைவிரி கடுக்கை மாலை தனிமுதல் சடையில் சூடும்
குழவிவெண் திங்கள் இற்றக் கோட்டது குறையென் றெண்ணிப்
புழைநெடுங் கரத்தால் பற்றிப் பொற்புற இணைத்து நோக்கும்
மழைமதக் களிற்றின் செய்ய மலரடி சென்னி வைப்பாம்!

------------------

அன்பர்களே,

தழைவிரி கடுக்கை மாலைத் தனிமுதல் சடையிற் சூடும்
குழவிவெண் திங்கள் இற்ற கோட்டது குறையென் றெண்ணிப்
புழைநெடுங் கரத்தாற் பற்றிப் பொற்புற இணைத்து நோக்கும்
மழைமதக் களிற்றின் செய்ய மலரடி சென்னி வைப்பாம்

நைடதம்
அதிவீர ராம பாண்டியர்

பாண்டியர்கள் மதுரையை துருக்கரிடம் இழந்த பின்னர் அதை மீட்டவர்கள் விஜயநகரத்துக் கன்னடியர்கள். அவர்களின் தயவில் மதுரையைக் கொஞ்ச காலம் பாண்டியர்கள் வைத்திருந்தார்கள். ஆனால் வாணதிராயர் என்பவர் அவர்களை மதுரையைவிட்டு விரட்டிவிட்டார்.

அவர்கள் அனைவருமே தென்பாண்டி நாட்டிற்கு வந்து திருநெல்வேலி ஜில்லாவின் தென் பகுதியிலும் மேற்குப் பகுதியிலும் நிலை கொண்டனர்.

விஜயநகர ராயர்கள் நாட்டைச் சிறு சிறு பகுதிகளாகப் பிரித்து அமரநாயக்கர்கள் என்னும் மிலிட்டரி தலைவர்களிடம் ஒப்படைத்தார்கள். மண்டலங்களாகப் பிரித்து மண்டலேஸ்வரர்கள் என்னும் பெருந்தன அதிகாரிகளிடம் விட்டனர்.

பாண்டியர்களின் நாடுகள் மிகவும் சுருங்கி நெல்லை மாவட்டத்தின் ஓர் ஓரத்துக்குத் தள்ளப்பட்டுவிட்டன. அங்கு அவர்கள் குறுநில மன்னர்களாக விளங்கினர்.

நாடு இருந்த நிலையிலும், அவர்களே இருந்த நிலையிலும் 'ஓஹோ' என்று எதையும் செய்யமுடியவில்லை. பராக்கிரம பாண்டியர் தென்காசியில் கோயிலைக் கட்டி, அதன் கோபுரத்தை முடிக்கமுடியாமல் விட்டார்.

அவர்களில் இன்னொரு பராக்கிரம பாண்டியர், அதிவீர ராம பாண்டியர் என்னும் சகோதரர்கள் பெரும் புலவர்களாக விளங்கினர். புலவர்களை தங்களின் குல வழக்கத்தின்படி ஆதரித்தனர்.
இளையவரான அதிவீர ராம பாண்டியர் ஒரு சிறந்த நூல் ஒன்றை இயற்றினார்.

வடநாட்டில் இருந்த நிஷதநாட்டு மன்னர் நள மஹாராஜா. சனியின் பாதிப்பால் மிகவும் சிரமப்பட்டு பிறகு நல்ல நிலைக்கு மீண்டவர். அவருடைய சரித்திரத்தை 'நைஷதம்' என்னும் பெயரால் வடமொழியில் நூலாக இயற்றியிருந்தார்கள்.

அந்த நூலை பாண்டியனார் தமிழில் இயற்றினார். தமிழில் அந்நூலுக்கு 'நைடதம்' என்ற பெயர். அந்த நூல் கடந்த முன்னூறு ஆண்டுகளாகப் புலவர்களால் கற்கப்பட்டு வந்தது. அவர்களின் பாடத்திட்டத்தில் - Syllabus-ஸில் அதுதான் முதல் நூலாக விளங்கியது. "நைடதம் புலவர்க்கு ஔடதம்' - உயிர் உடலைக் காக்கும் மருந்து போன்றது என்ற பழமொழியும் ஏற்படக்கூடிய அளவுக்கு அது சிறந்து விளங்கியது.

சனி கிரகம் சரியில்லாத பலன்களை ஏற்படுத்துவதைத் தடுப்பதற்காக மக்கள் நைடதத்தைப் படிப்பார்கள். குறிப்பாக ஏழரைச் சனி. நைடதத்தின் முதல் பாடல் - காப்புச் செய்யுள்தான் இது.

அன்புடன்

ஜெயபாரதி
------------
http://s-pasupathy.blogspot.com/2017/02/2.html
உ.வே.சா அவருடைய ஆசிரியரை முதன் முதலில் சந்தித்த போது நடந்ததை விவரிக்கிறார்.
பரீட்சை

இவ்வாறு எங்கள் வரலாற்றை அறிந்துகொண்ட பின்பு அக் கவிஞர்
பெருமான் என்னைப் பார்த்து, “நைடதத்தில் ஏதாவது ஒரு பாடலைச்
சொல்லும்” என்றார். அந்த மகா வித்துவானுக்கு முன், காட்டுப்
பிராந்தியங்களிலே தமிழறிவைச் சேகரித்துக் கொண்ட நான் எவ்வளவு
சிறியவன்! எனக்குப் பாடல் சொல்லத் தைரியம் உண்டாகவில்லை. மனம்
நடுங்கியது. உடல் பதறியது; வேர்வை உண்டாயிற்று. நாக்கு உள்ளே இழுத்தது.

இரண்டு மூன்று நிமிஷங்கள் இவ்வாறு நான் தடுமாறினேன். அப்பால் ஒருவாறு நைடதத்திலுள்ள, “தழைவிரி கடுக்கை மாலை” என்னும் காப்புச் செய்யுளைக் கல்யாணி ராகத்தில் மெல்லச் சொன்னேன்; முதலடியை,

தழைவிரி கடுக்கை மாலைத் தனிமுதற் சடையிற் சூடும்”  #

என்று நான் சொன்னேன். பிள்ளையவர்கள் இடைமறித்து, “தனி முதல்
சடையிற்சூடும்” என்று சொல்லித் திருத்தினார். பல காலமாகப் பிழைபட்ட
பாடத்தை உருவேற்றி இருந்த எனக்கு அந்தப் பாடமே முன் வந்தது. என்
நடுக்கம் அதிகமாயிற்று. ஆனாலும் பாடல் முழுவதையும் சொல்லி முடித்தேன்.

நான் அதைச் சொல்லும்போதே அவர் முகத்தையும் கவனித்தேன். “நான்
சொல்வதில் அவருக்கு வெறுப்பு உண்டாகுமோ” என்று பயந்தேன். நல்ல
வேளையாக அவர் முகத்தில் அத்தகைய குறிப்பு ஒன்றும் தோற்றவில்லை.
எனக்கும் சிறிது ஊக்கம் உண்டாயிற்று.

“இன்னும் ஒரு பாடல் சொல்லும்” என்றார் அவர். நான் நைடதத்தின்
சிறப்புப் பாயிரமாகிய, “நிலவு பொழி தனிக்கவிகை” % என்னும் பாடலைச்
சாவேரி ராகத்தில் சொன்னேன். அந்த இரண்டு செய்யுட்களையும் மீட்டும்
சொல்லிப் பொருள் கூறும்படி கூறினார். நான் பாடல்களைச் சொல்லிப்
பொருள் கூறத் தொடங்குகையில் நாக்குத் தழுதழுத்தது.
“தைரியமாகச் சொல்லும்” என்று அக்கவிஞர்பிரான் கூறினார். நான்
இரண்டு செய்யுட்களுக்கும் பொருள் கூறி முடித்தேன்.

“நிகண்டு பாடம் உண்டோ?” என்று அவர் கேட்டார். நான்
“பன்னிரண்டு தொகுதியும் பாடம் உண்டு” என்று கூறவே சில சில
பாடங்களைச் சொல்லச் சொல்லிக் கேட்டு விட்டு, “நிகண்டை மனனம்
செய்வது நல்லதே. இக்காலத்தில் அதை நெட்டுருப் பண்ணும் வழக்கமே போய் விட்டது. சொன்னால் யாரும் கேட்பதில்லை” என்றார்.

கவரி மா - Dravidian word for Gauṛ bison and Tibetan yak

                                           Kavari in Tirukkuṟaḷ and Sangam Texts:  
                                  Dravidian word for Gauṛ bison and Tibetan yak
                                        Dr. Nagamanickam Ganesan
                                                Houston, Texas, USA

Abstract:  In Tolkāppiyam, solitary male mammals of the forest are listed in sūtra, Tol. marapiyal 37. Solitaires, called "oruttal", are those of deer, tiger, blackbuck, Nilgai antelope and gaur-buffalo roaming the forest alone in their peak of adolescence. In addition, crocodiles are included. For the wild bison (Gauṛ) and domestic buffalo, Tolkāppiyam gives the name, "kavari". Ancient Indians named Tibetan yak also as "kavari" because of its resemblances with Gauṛ bison. Sangam texts such as Puṟanāṉūṟu and Patiṟṟuppattu mention kavari, the Tibetan yak as well as aṉṉam, which are migratory geese superbirds crossing the mighty Himalayas twice annually to reach South India and return. Tirukkuṟaḷ 969 states that just as yak will die in the frigid weather of the Himalayas if it loses the thick fur coat, people will not survive if they lose honor in Life. Indologists remark that kavari 'yak' and related camari 'yak's tail, used as fan' do not have a clear etymology yet. This paper proposes a Dravidian source for these words derivable from kōṭu and its transformed form, kavaṭi (DEDR 1325 and 2200). Both kōṭu and kavaṭi have meanings, such as the branch of a tree, forked junction and horns of the cattle. Tribal people speaking non-literary Dravidian languages still wear the horns of the wild buffalo, and in ancient Indus Valley, deities are depicted with these horns. Several parallel examples are given to illustrate the transformation from -ṭ- into –r- as occurred in kavaṭi > kavari. Finally, Gaurī, female Gauṛa bison in Rgveda and wife of Varuṇa, is shown to be from Dravidian kavaṭi.
  1.0  Classical Tamil Texts and North Indian Fauna
          Ancient Sangam Tamil texts are well aware of North Indian places, their fauna and flora. They often mention the rivers like the mighty Ganges and Yamuna, and they also describe the lofty Himalayas. Mt. Potiyil, the abode of Avalokeśvara in Mahāyāna Buddhist texts, is mentioned. The Himalayas and Mt. Potiyil are paired together in one breath to state the Northern and Southern ends of India. The bar-headed geese and graylag geese coming to South India across the Himalayas during annual migrations are portrayed vividly in Sangam texts as aṉṉam. The ancient poets often wondered about them staying in the South only during winter, and never building nests or breeding in the South, but they go back to the Himalayas to lay their eggs and raise their chicks only to return the following year. Taking the case of crocodiles, five important words (ghaṛiyāl, kumbhīra, makara, nakar and viṭaṅkar) for crocodiles in the Northern rivers, Indus and Ganges, are shown to be of Dravidian origin. The river, Yamunā’s name seems to be derived from yāmai ‘turtle’ which is the symbol of that river, while Gharial crocodile, variously called as viṭaṅkar/nakar/ghaṛiyāl is the symbol of the Ganges river.
  Prof. Asko Parpola has derived both ghaṛiyāl and kumbhīra, the names of Gharial crocodile in Sanskrit and Hindi, from Dravidian [1]. In Eastern Indian languages such as Bengali, Bihari, and Nepali, the name, nakar (Cf. Tamil nakkar) is used for the gharial (pg. 417-418, [2]). Representations of makara in early Indian art matches with the form of crocodiles very closely. The marsh crocodile (Crocodylus palustris) lives throughout the Indian subcontinent. The makara (> magara in Hindi) crocodile does ‘high-walk’ for short distances when it comes to the banks of rivers and lakes. This makara/magara marsh crocodile has four strong feet, and these are explicitly shown in the following Indus valley sign, and he connects the sign with Proto-Varuṇa: “In Taittirīya Āraṇyaka 2,19, the heavenly crocodile is called "the lord of all beings (bhūtānām adhipatir)", an appellation which further supports identification of this *ka-kāi 'overseer' with the Harappan predecessor of Varuṇa.” Compare the Indus crocodile sign with the pictogrammatic Chinese reptile radical sign, 豸 and in Japanese, the "reptile radical" ashinakimushi hen. In English, the marsh crocodiles are called as “mugger” and dictionaries trace “mugger” ultimately to be of Dravidian origin. The most important words for 'crocodile' in South Asian languages have a Dravidian etymology. Austro-Asiatic, on the other hand, does not seem to have any relation to the terms for 'crocodile' used more widely in South Asia [3].

   An entire decad of songs is in Tēvāram by Sundarar on the naked mendicant, Śiva enticing women. The commentators explain that this chapter in Tēvāram refers to the episode vividly portrayed in Liṅgapurāṇa.  V. M. Subramania Aiyar wrote: “This decade was composed as the words of those ladies who fell in love with the fascinating beauty of Civaṉ when he went begging and were afraid of coming into contact with his form; this idea is mentioned by Cuntarar himself in the last verse.” It is important to note that in each of the verses, Śiva is called Viṭaṅkar. Obviously, the Tamil term viṭaṅkar (cf. iṭaṅkar) cannot be split as vi+ṭaṅka 'one made without the use of the chisel', which is just a folk etymology to assign a pure Tamil word’s origin to Sanskrit. Like nīra ‘water’, nīla ‘blue color’ in all Indian languages from Dravidian, we have alternation of –l-/-r- in vār- “to pour, to flow down, a long belt” etc., as vāl/vālam ‘tail of birds, animals’. From the same root, with the loss of word-initial v-, āli- (< vāli-) is hailstones, rain drops. Some more examples of v- loss: indu/vindu ‘drop, seed’, iṭi/viṭuku ‘thunder’, āli/vāli ‘rain drops’, aḷai/vaḷai ‘hole’, iḻutu/viḻutu ‘fat, ghee’. Similarly, viṭaṅkar ‘gharial’ loses the v- and is attested as iṭaṅkar ‘gharial’ in Sangam texts. Note that iṭi, āli-, aḷai, iṭaṅkar are in Sangam but their root words viṭi (= viṭuku, Pallava royal title), vāli-, vaḷai, viṭaṅkar respectively are attested in post-Sangam period. The word, indu (< vindu) is attested even in Rgveda itself. Without considering these root words beginning with v-, it is impossible to explain the origin of these words in Sangam which is a rather small corpus. In old Tamil texts, viṭai refers to the virile male of animals - bovids, caprids, antelopes, elephants. It is a verbal noun from viṭai- 'to enlarge, to thicken, to stiffen up, to stand with pride’ (also viṟai-/viṭai-, cf. DEDR 5439) [4].

Figure 1. Indus sign number 87 (Crocodile – identification by Parpola, [1])
    In classical Tamil texts such as Puṟanāṉūṟu, Patiṟṟuppattu, Tolkāppiyam grammar and Tirukkuṟaḷ, the word, kavari occurs with the meaning of buffalo, Indian bison or Tibetan yak.  Some examples can be given:
 (1)                       kavir tatai cilampil tuñcum kavari                                                                                                               
                             parantu ilaṅku aruviyoṭu narantam kaṉavum
                             āriyar tuvaṉṟiya pēricai imayam
                             teṉṉaṅ kumariyoṭu āyiṭai
                             maṉmīk kūṟunar maṟam tapak kaṭantē  (Patiṟṟuppattu 11).  
    Yak sleeping on Himalayan slopes full of coral flower trees, dream of and chew the narantam grass they ate, and of wide waterfalls from which they drank, in the well renowned Himalayas where Aryans live. In the land between that mountain and southern Kumari, you have ruined the strength of arrogant kin.
(2)                        narantai naṟum pul mēynta kavari
                             kuvaḷai paim cuṉai paruki ayala (Puṟanāṉūṟu 132:4-5)
     In the North, on the sky-high Himalayas, a yak enjoys eating oranges and grazes on narantam grass, drinks from a nearby pool.
(3)                     mayir nīppiṉ vāḻāk kavari māvaṉṉār
                          uyir nīppar māṉam variṉ  (Tirukkuṟaḷ 969)      
            Just like the Tibetan yak perishing in the frigid weather of the Himalayas if it loses the thick fur coat, people will not survive if they lose honor in Life. It is essential to maintain Honor at all costs.

Often, the classical texts use the word, kavari or veṇ-kavari (white kavari), the fur from Yak buffalo, as the fan bristles waved in front of chieftains and deities, and used as decoration on the head of horses and above the ears of elephants.
(1)    vēntu vīcu kavariyiṉ pū putal aṇiya  (Naṟṟiṇai 241:6)
(2)    muracu uṭaic celvar puraviccūṭṭu
                       mūṭṭuṟu kavari tūkki  (Akanāṉūṟu 156:1-2)
(3)    kavari mucci kār viri kūntal (Patiṟṟuppattu 43:1)

The white kavari/cavari from yak-cow hybrids of Nepal are highly valued in Indian temples. These hybrids themselves are called “cauri” in Nepal, and live in the transition zone between Tibetan yaks and Indian cattle. In Tamil, cavari/cauri/camari/cāmarai (< kavaṭi/kōṭu) is a braid, fillet of hair, plaited hair, bushy tail of the Tibetan yak used as false hair or set in decorated handle and used as a fly-flap or fan before an idol or a great personage. Cauri hybrids are comparable to gaur-cow hybrids seen in the sculptures of Indus Valley Civilization, and Sangam texts call these hybrids or gaur themselves as āmā ‘cow-like animal’.

Figure 2. Cauri, yak-cow hybrid in Nepal
Tolkāppiyam grammar uses the mammal name, kavari, with interesting semantics. “pulvāy puli uḻai maraiyē kavari colliya karāmoṭu oruttal oṉṟum” (Tol. Poruḷ. Marapiyal). In this sūtra, the male solitary animals of spotted deer, tiger, blackbuck, Nilgai antelope, gaur-buffalo and crocodile have a name: oruttal. Later sutras mention another name for their males as ēṟu, and the females are called piṇai.
2.0  Significance of Kōṭu ‘horn’ of bison and buffalo in ancient India
     The ancient Dravidian people thought of the buffalo, especially in the wild, and its cultural equivalent, the Indian gaur bison as ferocious and worthy of adulation. The Indus seals of Gharial crocodile as Master of Animals display two bisons interlocking their horns, thus providing an artificial crown of horns to the crocodile.

Figure 3. Crocodile god with Bisons providing horns (Mohenjadaro seal)

        In another seal from Mohenjadaro, a little girl, wearing a ponytail and a skirt, is being thrown outwards by a powerful buffalo (R. Mackay, 1938) [5]. The same girl seems to be shown five times on a single seal from Banawali, with the intent to capture the ferociousness of battle and different stages in the war. Indus seals often depict divinities with buffalo horns. In historical times, a bison head is seated on the throne to denote Buddha, and in coins, it is shown as a royal symbol. Because of the high importance assigned to the horns of the wild buffalo and bisons in Dravidian cultures, these bovids get their name as kavari derivable directly from kōṭu ‘horn’. By similarity with the shape, size and color, Himalayan yaks are named as kavari in Tamil. It is noteworthy that the prominent dorsal shape of both Indian gaur bison and Himalayan yak are quite comparable.

Figure 4. Yak grazing (dorsal comparable with Gaur)
3.0  Gauṛa and Kavari – Related names of Indian bison and buffalo
            Dravidian Etymological Dictionary entries, DEDR 1325 and 2200, show the relationship between words, kōṭu and kavaṭu with almost identical semantic clustering. The meanings are horn, hump, fork like branches of a tree or road junction, and bivalve shell-fish.
DEDR 2200 Ta. kōṭu (in cpds. kōṭṭu-) horn, tusk, branch of tree, cluster, bunch, coil of hair, line, diagram, bank of stream or pool; kuvaṭu branch of a tree; kōṭṭāṉ, kōṭṭuvāṉ rock horned-owl (cf. 1657 Ta. kuṭiñai). Ko. ko·ṛ (obl. ko·ṭ-) horns (one horn is kob), half of hair on each side of parting, side in game, log, section of bamboo used as fuel, line marked out. To. horn, branch, path across stream in thicket. Ka. kōḍu horn, tusk, branch of a tree; kōr̤ horn. Tu. kōḍů, kōḍu horn. Te. kōḍu rivulet, branch of a river. Pa. kōḍ (pl. kōḍul) horn. Ga. (Oll.) kōr (pl. kōrgul) id. Go. (Tr.) kōr (obl. kōt-, pl. kōhk) horn of cattle or wild animals, branch of a tree; (W. Ph. A. Ch.) kōr (pl. kōhk), (S.) kōr (pl. kōhku), (Ma.) kōr̥u (pl. kōẖku) horn; (M.) kohk branch (Voc. 980); (LuS.) kogoo a horn. Kui kōju (pl. kōska) horn, antler. Cf. 2049 Ta. koṭi. DED (N) 1824
DEDR 1325 Ta. kavar (-v-, -nt-) to separate into various channels, deviate, depart from instructions; churn (or with 1340); (-pp-, -tt-) to branch off (as roads), fork, bifurcate; n. bifurcated branch (as of tree or river), prong; kavarppu forking, bifurcation; kavarpu differing; kavaṭu branch of tree, forked branch, separation, division; kavaṭṭi, kavaṭṭai fork of a branch, branching root; kavuṭṭi space between the thighs; kavalai forking of branches, place where several ways meet; kavai (-pp-, -tt-) to fork (as a branch); n. division, cleavage (as of hoof, a crab's claws), branch of a tree, forked stick, crossroads; kavam, kavvam churning stick; kavvu fork of a branch or horn; kappu forked branch, branch, bough, cleavage, cleft; kappi (-pp-, -tt-) to fork as a branch. Ma. kava forked branch, space between the legs; kavekka to stand astride; kavaṭi pitch-fork; kavaṭṭa the forked branch of a tree; kavaram, kavar bifurcated branch or shoot, prong of a pitch-fork; kavarikkuka to shoot forth as a forked branch; kavala place where two roads meet; kappu bifurcated branch. Ko. kav forked stick, fork of branch; kavc go·l forked stick used as potholder; kavṛ forked branch. To. kafyforked stick, double peak of a hill, hair of a god or of priest of ti·-dairy. Ka. kaval to become bifurcated or forked, branch off; n. bifurcation, forked or lateral branch, forked stick, divided state, couple, pair; kavate forked state; kavaḍu, kave = kaval n. Tu. kaba space between the fingers; kabarů forked or lateral branch, forked stick; forked; kabe forked stick; cloven, forked; (B-K.) kappu fork of a wooden post. Te. kava pair, couple; kavalu twins; kavvamu churning stick. Go. (S.) kava churning stick (Voc. 596). Malt. kapli a pair of branches, horns or antlers. DED(S, N) 1113.
     The leap-frogging game of kavaṭi, where the raider holds his breath while chanting "kavaṭi, kavaṭi". The anti-raiders try to form "forks" around him and try to catch and overpower him. This is a national sport in many Indian states, including Tamil Nadu and Andhra Pradesh.
     In Sangam poetry, there is a wild grass and grain called kavaṭi which does not yield good grains to eat. In Sangam poems, and in later Imperial kings' times, when enemies are vanquished, donkeys were tied in ploughs and the kavaṭi (Eleusine indica) and horsegram were sowed for planting. The intent is that the enemy lands should go waste.  Kavaṭi grains look like forks coming together at a point, and hence its name. Kavaṭi is called veḷḷai varaku which is not productive as a food grain, but kēḻ varaku (= rāgi, E. coracana) is an important food millet. Eleusine indica is closely related to Eleusine coracana (finger millet or African finger millet), and the diploid E. indica is likely an ancestor of the allotetraploid E. coracana.
    There are many examples in Dravidian where -ṭ- gets transformed into –r-. They include  (i) nāḷam/nāṭi ‘vein, reed’ > nār/narampu, (ii) kōṭīra ‘crown’ > kurīra , a Vedic word from Dravidian according to F.B.J. Kuiper (iii) galgala/kalkala ‘wheel’ (Sumeria) > kakkaḷa/kakaṭa > cakaṭa/śakaṭa ‘wheel’, and by extension means an ox-cart also. In addition, *kakkaṭa gives birth to cakkara ‘wheel’ in Dravidian (= cakra, in Sanskrit). The phonemic Tamil script requires doubling –kk- to get the unvoiced pronunciation whereas –k- is sufficient for it in Hindi-like phonetic scripts. Similarly, we see kavaṭi > kavari for bison, buffalo and yak in Tamil and other Indic languages.
       It is becoming increasingly clear that Indus civilization was not created by Munda community, and it did not have Munda language speakers, as Munda linguistic expansion into Eastern Indian states like Meghalaya or Orissa took place only 3500 years ago from South East Asia [6]. Many words exhibiting k-/ ś- relationship word-initially in Sanskrit can be shown to be from Dravidian and do not exhibit ancient Munda substratum in Bronze Age Indus civilization. Taking the case of kombu/kambu > śambu which even today means shell-fish species like clams, oysters, bivalves, mussels that can be split into two just like horns of cattle, forking branches. By comparison with the shape and black color of clams and mussels, the jambu (< sambu) fruit is so named. A famous epithet of Śiva is “kapardin” having braids split into half which directly follows from kavaṭi/kavari [7]. As in the change of śambu/sambu > jambu (Cf. jambu-dvīpa, [8]), the voicing of kavaṭi/kavari > gavaṛi/gauri “Indian bison” has happened in Rgveda. It is to be noted that the Indo-Iranian term, gaura-khar as sveta-gardhabha “white onager or wild asses” is different from gavaṛi/gauri < kavaṭi/kavari of Dravidian. Neither the buffalo nor the bison is white or pale in color. In fact, in Tamil bhakti period literature, Gauri is said to be black in color which is the natural color of buffalo and bison. In sum, gauri/kavari from kōṭu highlights the Dravidian cultural significance attached to the powerful bovid mammals and has a long history in the twin classical languages of India, i.e., Tamil and Sanskrit.
4.0  References:
(1)    Asko Parpola, Crocodile in the Indus Civilization and later South Asian tradition, 2011, Kyoto, Japan. 53 p.
(2)    J. Inglis, Tent Life in Tigerland, London, 1892. 690 p.
(3)    N. Ganesan, A Dravidian Etymology for Makara – Crocodile, Prof. V. I. Subramanian Commemoration Volume,  Int. School of Dravidian Linguistics, 2011. https://archive.org/details/MakaraADravidianEtymology2011
(4)    N. Ganesan, Indus Crocodile Religion as seen in the Iron Age Tamil Nadu, 16th World Sanskrit Conference Proceedings, Bangkok, Thailand, 2016.     https://archive.org/stream/IVCReligionInIronAgeTamilNaduByNGanesan-2016-16thWSC/IVC_Religion_in_IronAge_TamilNadu_by_NGanesan_2016_16th_WSC#page/n0/mode/2up
(5)    On the little girl being tossed away by the mighty buffalo in mythological scene from Mohenjadaro and Banawali.                                                                                   http://nganesan.blogspot.com/2008/01/eru-tazuval.html
(6)    Roger Blench, Reconstructing Austroasiatic prehistory, Chapter in Jenny, M. & P. Sidwell (eds.) 2015. Handbook of the Austroasiatic Languages. Leiden: Brill.        http://www.rogerblench.info/Archaeology/SE%20Asia/Blench%20AA%20prehistory%20final.pdf
(7)    Asko Parpola, Sanskrit kaparda- 'braided hair': Yet another Harappan symbol of royalty surviving in Vedic "Vrātya rituals" in “The volatile world of sovereignty: The Vratya problem and kingship in South Asia.” , Pontillo, T., Bignami, C., Dore, M. & Mucciarelli, E. (eds.). New Delhi: D. K. Printworld.
(8)    N. Ganesan, Some K-initial Dravidian loans in Sanskrit: Preliminary Observations on the dominant Indus Language. March 2017,  The Second International Meeting on Indus Epigraphy, Victoria, BC, Canada. Indus Valley Civilization Seminar organized by Bryan Wells, Steve Bonta and Andreas Fuls.




உ. வே. சாமிநாதையர் 1936-ஆம் ஆண்டில் பாரதியார் பற்றி ஆற்றிய பிரசங்கம்

1936-ஆம் ஆண்டில் அகில இந்தியக் காங்கிரஸின் பொன்விழாவில் சென்னைக் காங்கிரஸ் மண்டபத்தில் பாரதியாருடைய படம் திறக்கப்பட்டபோது ஐயரவர்கள் (தம் 81-ஆம் பிராயத்தில்) செய்த பிரசங்கம்):
**********

சுப்பிரமணிய பாரதியார்   

தாம் பிறந்த தேசம், வாழ்ந்த இடம், பழகும் மனிதர்கள் முதலிய தொடர்புகளால் ஒருவருடைய வாழ்க்கையில் சில பழக்கங்கள் அமைகின்றன.  ஸ்ரீ சுப்பிரமணிய பாரதியார் எட்டயபுரத்திற் பிறந்தவர்.  இவர் பிறந்த பாண்டி நாடு தமிழுக்கு உரிய நாடு.  தமிழ் நாடென்று பழைய காலத்தில் அதற்குத் தான் பெயர். கம்பராமாயணத்தில் ஆஞ்சநேயர் முதலியவர்கள் சுக்கிரீவனால் தென் தேசத்துக்கு அனுப்பப்பட்ட போது அங்கே உள்ளவற்றைச் சுக்கிரீவன் சொல்லுவதாக உள்ள பகுதியொன்றுண்டு; அங்கே ஒரு பாட்டில்,
"தென்றமிழ்நாட் டகன்பொதியிற் றிருமுனிவன்
   தமிழ்ச்சங்கம் சேர்கிற் பீரேல்
 என்று மவனுறை விடமாம்"
என்று அவன் கூறியதாக இருக்கிறது; "நீங்கள் பாண்டிய நாட்டை அடைந்தால், அங்கே உள்ள பொதியில் மலைக்கருகில் செல்லும்பொழுது போகும் காரியத்தை மறந்து விடக் கூடாது; ஏனென்றால் அம்மலையில் அகத்தியருக்குரிய தமிழ்ச்சங்கத்தை அணுகினால் தமிழ் நயத்தில் ஈடுபட்டுவிடுவீர்கள்" என்று அவன் சொன்னதாகத் தெரிகிறது.  இதனால் பாண்டி நாட்டின் பெருமை வெளிப்படுகிறதல்லவா?
பாரதியார் பிறந்த எட்டையபுர ஸமஸ்தானத்தில் பல வித்துவான்கள் இருந்தார்கள்.  அந்த ஸமஸ்தானத்து வித்துவானாகிய கடிகை முத்துப் புலவருடைய பெருமையை யாரும் அறிவார்கள்.  அவருடைய மாணாக்கருள் ஒருவராகிய உமறுப்புலவரென்னும் முகம்மதிய வித்துவான் முகமத் நபியின் சரித்திரமாகிய சீறாப் புராணத்தை இயற்றியிருக்கிறார்.  அந்நூல் ஒரு தமிழ்க்காவியமாக இருக்கிறது.  எட்டையபுரத்தில் அங்கங்கே உள்ளவர்கள் தமிழ்ப் பாடல்களைச் சொல்லியும் கேட்டும் இன்புற்று வருபவர்கள்.  இதனால் பாரதியாருக்கு இளமை தொடங்கியே தமிழில் விருப்பம் உண்டாயிற்று.  அது வர வர மிக்கது.
இவர் இளமையில் ஆங்கிலக் கல்வி கற்றார்.  தம்முடைய தமிழறிவை விருத்தி செய்துகொள்ளும் பொருட்டு மதுரைத் தமிழ்ச் சங்கத்திற் சேர்ந்து சில காலம் படித்தார்..  சிறு பிராயமுதற்கொண்டே இவருக்குச் செய்யுள் இயற்றும் பழக்கம்  உண்டாயிற்று.  அக்காலத்திலேயே தேசத்தின் நிலைமை இவருடைய மனத்திற் பதிந்தது.  தெய்வத்தினிடத்திலும், தேசத்தினிடத்திலும், பாஷையினிடத்திலும் அன்பில்லாதவர்களைக் கண்டு இவர் மிக வருந்தினார்.  முயற்சியும் சுறுசுறுப்பும் இல்லாமல் வீணாகக் காலத்தைப் போக்குபவர்களை வெறுத்தார். புதிய புதிய கருத்துக்களை எளிய நடையில் அமைத்துப் பாடவேண்டுமென்ற உணர்ச்சி இவருக்கு வளர்ந்துகொண்டே வந்தது.
இவர் சிலகாலம் சேதுபதி ஹைஸ்கூலில் பண்டிதராக இருந்ததுண்டு.  பிறகு, சென்னைக்கு வந்தார்.  இங்கே ஸ்ரீ ஜி. சுப்பிரமணிய ஐயர் இவரிடத்தில் ஈடுபட்டுச் 'சுதேசமித்திரன்' உதவி ஆசிரியர்களுள் ஒருவராக இருக்கச் செய்தார்.  கட்டுப்பாடான வேலைகளைச் செய்வதிற் பிரியமில்லாத பாரதியார் அந்த வேலையில் அதிக காலம் இருக்கவில்லை
சென்னையில் இவர் இருந்த காலத்தில், நான் இவரோடு பலமுறை பழகியிருக்கிறேன். பிரசிடென்ஸி காலேஜில் வாரந்தோறும் நடைபெறும் தமிழ்ச் சங்கக் கூட்டத்துக்கு வருவார்; பேசுவார்; புதிய பாட்டுக்களைப் பாடுவார். வருஷ பூர்த்திக் கொண்டாட்டங்களில் புதிய செய்யுட்கள் செய்து வாசிப்பார். ஒரு முறை, ஸ்ரீ வி. கிருஷ்ணசாமி ஐயர் தலைமையில் அச்சங்கத்தில் ஜி. ஏ. வைத்தியராமையர் பேசினார். ஸ்ரீ  கிருஷ்ணசாமி ஐயருடைய தமிழபிமானமும், தமிழ் வித்துவான்களை ஆதரிக்கும் இயல்பும் தெரியாத பலர், `இவருக்குத் தமிழ்ப் பாஷையில் பழக்கம் இல்லையே; தமிழில் என்ன பேசப் போகிறார்?' என்று நினைத்தனர்.  அவரோ, "தமிழைப் பற்றி அதிகமாகப் பேசுவானேன்?  உலகத்திலுள்ள பல பாஷைகளில் மொழிபெயர்க்கப்பட்டு விளங்கும் திருக்குறளைத் திருவள்ளுவர் இயற்றிய பாஷை இந்தப் பாஷை.  நவரஸமும் பொருந்திய இராமாயணத்தைக் கம்பர் செய்த பாஷை இது.  எல்லோருடைய மனத்தையும் கரைத்து உருக்கித் தெய்வ பக்தியை உண்டாக்கும் தேவாரத்தை நாயன்மார்கள் இயற்றிய பாஷை இது.  ஆழ்வார்கள் திவ்வியப் பிரபந்தத்தைப் பாடிய பாஷை இது" என்று உத்ஸாகத்தோடு பிரசங்கம் செய்தார்.  கேட்ட யாவரும் ஆச்சரியமுற்றார்கள்.  அந்தக் கூட்டத்திற்கு வந்திருந்த பாரதியார், அந்தப் பிரசங்கத்தில் மிகவும் ஈடுபட்டார்.  பின்பு கிருஷ்ணசாமி ஐயர் பாஷையின் பெருமையையும், தேசத்தின் பெருமையையும் வெளிப்படுத்தி யாவருக்கும் விளங்கும்படியான பாட்டுக்களைப் பாடியனுப்ப வேண்டுமென்று என்னிடம் சொன்னார்.  எனக்கு அவகாசம் இல்லாமையால் வேறொருவரை அனுப்பினேன்.  அவருடைய பாட்டுக்கள் அவருக்குத் திருப்தியை அளிக்கவில்லை. பிறகு பாரதியாரே அவருடைய விருப்பத்தைப் பூர்த்தி செய்தார்.  ஸ்ரீ கிருஷ்ணசாமி ஐயரது பிரசங்கத்தில் இருந்த கருத்துக்களே பாரதியார், "கம்பன் பிறந்த தமிழ்நாடு" என்பது போன்ற பகுதிகளை அமைத்துப் பாடுவதற்குக் காரணமாக இருந்தன.
தேசத்தின் பெருமையை யாவரும் அறிந்து பாராட்டும்படியான பாட்டுக்களைப் பாடவேண்டுமென்ற ஊக்கம் இவருக்கு நிரம்ப இருந்தது.  அதனால் இவர் பாடிய பாட்டுக்கள் மிகவும் எளிய நடையில் அமைந்து படிப்பவர்களைத் தம்பால் ஈடுபடுத்துகின்றன.  இவர் உண்மையான தேச பக்தியுடன் பாடிய பாட்டுக்களாதலின் அவை இவருக்கு அழியாத பெருமையை உண்டாக்குகின்றன.

பாரதியார் தேசீயப் பாட்டுக்களைப் பாடியதோடு வேறு பல துறைகளிலும் பாடியிருக்கிறார்.  இசைப் பாட்டுக்கள் பலவற்றைப் பாடியிருக்கிறார்.  இவர் சங்கீதத்திலும் பழக்கம் உடையவர்.
கவிகளின் தன்மையை உபமானமாக வைத்து ஒரு புலவர்,
"கல்லார் கவிபோற் கலங்கிக் கலைமாண்ட கேள்வி
 வல்லார் கவிபோற் பலவான்றுறை தோன்ற வாய்த்துச்
 செல்லாறு தோறும் பொருளாழ்ந்து தெளிந்து தேயத்
 தெல்லாரும் வீழ்ந்து பயன்கொள்ள இறுத்த தன்றே"
என்று சொல்லியிருக்கிறார்.  அதற்கேற்ப விளங்குபவை இவருடைய செய்யுட்கள். இப்பாட்டில், "தேசத்து எல்லாரும் வீழ்ந்து பயன் கொள்ள" என்றது இவருடைய பாட்டுக்களுக்கு மிக்க பொருத்தமுடையதாகும். (வீழ்ந்து - விரும்பி).

பாட்டுக்களின் பாகம் ஐந்து வகைப்படும். அவை நாளிகேர பாகம், இக்ஷுபாகம், கதலீபாகம், திராக்ஷாபாகம், க்ஷீரபாகம் என்பனவாம்.  நாளிகேரபாக மென்பது தேங்காயைப் போன்றது. தேங்காயில் முதலில் மட்டையை உரிக்கவேண்டும்; பிறகு ஓட்டை நீக்கவேண்டும்; அதன் பிறகு துருவிப் பிழிந்து வெல்லம் சேர்த்துச் சாப்பிட வேண்டும். இந்த வகையிலுள்ள பாட்டுக்கள் சில உண்டு.  அதைப் பாடுபவர்கள் தம்முடன் அகராதியையும் எடுத்துக் கொண்டு போகவேண்டும்.  சில சமயங்களில் அவர்களுக்கே தாங்கள் செய்த பாட்டுக்களுக்கு அர்த்தம் விளங்காமற் போய்விடும்.

இக்ஷுபாகமென்பது கரும்பைப் போன்றது.  கரும்பைக் கஷ்டப்பட்டுப் பிழிந்து ரஸத்தை உண்ணவேண்டும்.  கதலீபாகமென்பது வாழைப்பழத்தைத் தோலுரித்து விழுங்குவது போலச் சிறிது சிரமப்பட்டால் இன்சுவையை வெளிப்படுத்துவது. திராக்ஷா பாகம் முந்திரிப் பழத்தைப் போல் எளிதில் விளங்குவது. க்ஷீரபாகம் அதனிலும் எளிதில் விளங்குவது; குழந்தை முதல் யாவரும் உண்பதற்குரியதாகவும், இனிமை தருவதாகவும் உடலுக்கும் அறிவுக்கும் பயன் தருவதாகவும் இருக்கும் பாலைப்போல் இருப்பது.  பாரதியாருடைய கவிகள் க்ஷீர பாகத்தைச் சார்ந்தவை.  சிலவற்றைத் திராக்ஷாபாகமாகக் கொள்ளலாம்.

ஆங்கிலம், வங்காளம் முதலிய பாஷைகளிற் பழக்கமுடையவராதலால் அந்தப் பாஷைகளிலுள்ள முறைகளை இவர் தம் கவிகளில் அமைத்திருக்கிறார்.  இவருடைய கவிதைகள் ஸ்வபாவோக்தியென்னும் தன்மை நவிற்சியணியை யுடையவை.  பழைய காலத்தில் இருந்த சங்கப் புலவர்கள் பாடல்களில் தன்மைநவிற்சிதான் காணப்படும்.  அநாவசியமான வருணனைகளும் சொல்லடுக்குகளும் கவியின் ரஸத்தை வெளிப்படுத்துவன அல்ல.  சில காலங்களில் சில புலவர்கள் தங்கள் காலத்திலிருந்த சில ஜமீன்தார்கள், பிரபுக்கள் முதலியவர்களுடைய வற்புறுத்தலுக்காக அநாவசியமான வருணனைகளை அமைத்ததுண்டு.

பாரதியாருடைய பாட்டுக்களில் தெய்வ பக்தியும் தேச பக்தியும் ததும்புகின்றன.  தனித்தனியாக உள்ள பாட்டுக்கள் இயற்கைப் பொருள்களின் அழகை விரித்தும், நீதிகளைப் புகட்டியும், உயர்ந்த கருத்துக்களைப் புலப்படுத்தியும் விளங்குகின்றன.

இவருடைய வசனத்தைப்பற்றிச் சில சொல்ல விரும்புகிறேன். பாட்டைக் காட்டிலும் வசனத்திற்குப் பெருமை உண்டாயிருப்பதின் காரணம் அது பாட்டைவிட எளிதில் விளங்குவதனால்தான்.  பாரதியாருடைய பாட்டும் எளிய நடையுடையது; வசனமும் எளிய நடையுடையது.  வருத்தமின்றிப் பொருளைப் புலப்படுத்தும் நடைதான் சிறந்தது.  பாரதியாருடைய வசனம் சிறு வாக்கியங்களால் அமைந்தது; அர்த்த புஷ்டியுடையது.  இவருடைய கவிகளின் பொருள் படிக்கும்போதே மனத்துக்குள் பதிகின்றது.  வீர ரஸம், சிருங்கார ரஸம் ஆகிய இரண்டும் இவருடைய பாட்டுக்களில் அதிகமாகக் காணப்படுகின்றன.  பாரதியார் அழகாகப் பேசும் ஆற்றல் வாய்ந்தவர்.

இவருடைய பாட்டுக்கள் எல்லோருக்கும் உணர்ச்சியை உண்டாக்குவன; தமிழ் நாட்டில் இவருடைய பாட்டை யாவரும் பாடி மகிழ்வதனாலேயே இதனை அறிந்து கொள்ளலாம்.  கடல் கடந்த தேசங்களாகிய இலங்கை, பர்மா, ஜாவா முதலிய இடங்களிலும் இவருடைய பாட்டுக்கள் பரவியிருக்கின்றன.  அங்கே உள்ளவர்களில் சிலர் இவரைப் பற்றி எழுத வேண்டுமென எனக்குக் கடிதங்கள் எழுதியதுண்டு. "மணவைமன் கூத்தன் வகுத்தகவி, தளைபட்ட காலுடனே கடலேழையுந் தாண்டியதே" என்று ஒரு புலவருடைய கவியைப்பற்றி வேறொரு புலவர் பாடியிருக்கிறார்.  ஸ்ரீ ராமனுடைய கவியாகிய ஆஞ்சனேயர் ஒரு கடலைத்தான் தாண்டினார்; மணவைக் கூத்தன் கவியோ ஏழு கடல்களையும் தாண்டிவிட்டது.  ஸ்ரீ ராமனுடைய கவி தளையில்லாமல் தாண்டியது; அங்ஙனம் செய்தது ஆச்சரியமன்று.  இந்தப் புலவர் கவியோ, தளையுடைய காலோடு ஏழு கடலைத் தாண்டியது என்கிறார்.  தளையென்பதற்கு விலங்கென்றும் கவிக்குரிய லக்ஷணங்களுள் ஒன்றென்றும் பொருள்.  இந்தப் பாட்டுக்கு இப்போது இலக்கியமாக இருப்பவை பாரதியாருடைய கவிகளாகும்.

பாரதியார் தாம் எவ்வளவு கஷ்டப்பட்டாலும், ஜனங்களுக்கு நன்மை உண்டாக வேண்டுமென்ற கொள்கையையுடையவர்.  தைரியமுடையவர்.  இவருடைய புகழ்  தமிழ் நாட்டின் புகழாகும்.
(முற்றும்)

நினைவு மஞ்சரி II
நன்றி: வெண்பாவிரும்பி, சந்தவசந்தம், 2010