ஈழப் போரின் பயங்கரம் ~ அருந்ததி ராய்

அருந்ததி ராய் என்னும் ஆங்கிலத்தில் எழுதும் இந்திய எழுத்தாளர் ஈழப் போரைக் குறித்து டைம்ஸ் ஆப் இந்தியா' மும்பைப் பத்திரிகையில் ஒரு கட்டுரை எழுதியுள்ளார்.

அதை இங்கே தருகிறேன்.

நா. கணேசன்

தமிழில் மொழிபெயர்ப்பு:
http://www.paristamil.com/tamilnews/?p=34370

http://www.athirvu.com/target_news.php?subaction=showfull&id=1238480431&archive=&start_from=&ucat=2&

படுகொலைகள் தொடர்ந்து கொண்டிருக்கும் போது, இனவதைமுகாம்களில் பல்லாயிரக்கணக்கான மக்கள் அடைத்து வைக்கப்படுகிற போது, இரண்டு இலட்சத்திற்கும் மேற்பட்ட மக்கள் பட்டினியால் மரணத்தை எதிர்நோக்கும் போது, ஒரு இனப்படுகொலை நடக்க இருக்கும் போது ஒரு மாபெரும் தேசம் மரண அமைதி காக்கிறது.

இலங்கையைச் சூழ உள்ளவர்களது மௌனம் அங்கு பயங்கரம் படிப்படியாக அதிகரித்து வருவதற்குக் காரணமாக இருக்கிறது. இந்தியாவின் பிரதான ஊடகங்களில் அது பற்றிய எவ்வித அறிக்கைகளும் வெளியாவதில்லை. உண்மையில் சர்வதேச ஊடகங்களிலும் நிலைமை அவ்வாறு தான் உள்ளது. அங்கு என்ன தான் நடைபெறுகிறது? அவை பற்றி நாம் ஏன் அதிக கவனம் செலுத்த வேண்டும்?

அங்கிருந்து வடிகட்டப்பட்டு வெளிவரும் செய்திகளினூடாக இலங்கை அரசாங்கம் பயங்கரவாதத்திற்கெதிரான போர் என்ற பெயரில் நாட்டின் ஜனநாயகத்தையே சிதைத்து அழித்து வருவதை அறிய முடிகிறது. அது மட்டுமல்லாமல் தமிழ் மக்கள் மேல் சொல்லுந்தரமற்ற குற்றங்களைப் புரிந்து வருகிறது.

அவனோ அவளோ தாம் பயங்கரவாதி அல்ல என்று நிரூபிக்காதவரை ஒவ்வொரு தமிழரும் பயங்கரவாதி என்ற அடிப்படையிலேயே அரசாங்கம் போரை நடாத்தி வருகிறது. மக்கள் வாழிடங்கள், வைத்தியசாலைகள் மற்றும் பாதுகாப்புக்காகத் தங்கியிருக்கும் இடங்கள் என்பனவற்றின் மீது குண்டுகளை வீசி வருகிறது. இலங்கை இராணுவத்தனர் டாங்கிகளுடனும். விமானப் படையினரின் உதவியுடனும் முன்னேறி வருகின்றனர். இரண்டு இலட்சம் மக்கள் இந்தப் போர்ப்பிராந்தியத்துள் அகப்பட்டுள்ளதாக நம்பத்தகுந்த தகவல்கள் தெரிவிக்கின்றன.

அதேவேளை வவுனியா மற்றும் மன்னார் மாவட்டங்களில் வீடிழந்த மக்களுக்காக நலன்புரிக்கிராமங்கள் உருவாக்கப்பட்டுள்ளதாக உத்தியோகபூர்வத் தகவல்கள் தெரிவிக்கின்றன.

பெப்.14ஆம் திகதிய டெய்லி ரெலிகிராபின் அறிக்கையின்படி போர்ப்பிராந்தியத்திலிருந்து தப்பி வரும் எல்லா மக்களையும் கட்டாயப்படுத்தித் தங்க வைப்பதற்கான இடங்களாக இவை இருக்கின்றன. இவை மறைமுகமான இனவதை முகாம்களா?

அரசாங்கம் பாதுகாப்பு நடவடிக்கைகளுக்கு அச்சுறுத்தல் என்று கூறி சில மாதங்களுக்கு முன்னர் கொழும்பில் உள்ள எல்லாத் தமிழர்களையும் பதிவு செய்யும் வேலையை ஆரம்பித்தது. இது 1930களின் நாசிகள் செய்ததைப் போன்று வேறு நோக்கங்களுக்கானது என்பதை வெளிப்படுத்துகிறது என முன்னாள் இலங்கை வெளிவிவகார அமைச்சர் மங்கள சமரவீர டெய்லி ரெலிகிராப்க்குத் தெரிவித்திருந்தார். இதனூடாக எல்லாத் தமிழர்களும் இயல்பாகவே பயங்கரவாதிகள் என்று அவர்கள் முத்திரை குத்தப்படப் போகிறார்கள் என்றும் அவர் தெரிவித்திருந்தார்.

விடுதலைப் புலிகளைத் துடைத்தழிப்பது தான் இதன் நோக்கம் என்று கூறப்பட்டாலும் கூட மக்கள் மீது அல்லது பயங்கரவாதிகள் என்று கூறப்படுபவர்கள் மீது மேற்கொள்ளப்படும் பிறருக்கு அனர்த்தம் விளைவிக்கும் தீய எண்ணம் கொண்ட இந்த அழிப்பு நடவடிக்கை, இலங்கை அரசாங்கம் இறுதியில் இனப்படுகொலையை நோக்கியே நகர்கிறது என்பதையே கோடி காட்டுகிறது.

ஐ.நாவின் கணிப்பின்படி ஏற்கெனவே பல்லாயிரக்கணக்கான மக்கள் கொல்லப்பட்டுள்ளனர். ஆயிரத்திற்கும் அதிகமானவர்கள் மிக மோசமாகப் படுகாயமடைந்துள்ளார்கள். அந்த நரகத்தின் பயங்கரம் பற்றி விபரிக்கும் ஒரு சில கண்கண்ட சாட்சியங்கள் வெளிவந்துள்ளன. நாங்கள் எவற்றுக்குச் சாட்சியாக இருக்கிறோம்? இலங்கையில் என்ன நடைபெறுகிறது என்று திட்டமிட்டு மறைக்கப்படுகிறது. நாங்கள் அதனை ஒரு இனரீதியான போர் என்று சொல்லலாமா?
எந்தவிதமான தண்டனைகளுக்கும் அகப்படாமல் இலங்கை அரசாங்கம் மேற்கொண்டு வரும் இந்தக் குற்றச் செயல்கள் உண்மையிலேயே மிகப் பாரதூரமான இனப்பாகுபாட்டு நடவடிக்கைகளே. இவை இலங்கையில் உள்ள தமிழர்களை அவர்களுடைய இடத்திலிருந்து முற்றாகவே ஓரம்கட்டி விடுகிற அந்நியப்படுத்திவிடுகிற நடவடிக்கைகளாகும்.

சுமூக ஒடுக்குமுறை, சித்திரவதை, பொருளாதாரத்தடை என இனவாதத்திற்கு ஒரு நீண்ட வரலாறே உண்டு. இந்தத் தசாப்தத்தின் நீண்ட உள்நாட்டுப் போர், அமைதியாக வன்முறையற்ற எதிர்ப்புடன் தான் ஆரம்பமாகியது.

ஏன் இந்த மௌனம் என்ற மங்கள சமரவீரவின் இன்னொரு நேர்காணலில் சுதந்திர ஊடகம் என்பதை இன்று இலங்கையில் காண முடியாது என்கிறார் அவர்.

சமூகத்தை அச்சத்துள் உறையச் செய்திருக்கும் வெள்ளைவான் கடத்தல்கள் மற்றும் கொலைக்குழுக்களைப் பற்றியும் அந்த நேர்காணலில் மங்கள சமரவீர பேசுகிறார். மாற்று அபிப்பிராயங்கள் கொண்ட பல்வேறு ஊடகவியலாளர்கள் கடத்தப்பட்டிருக்கிறார்கள். அல்லது காணாமல் போயிருக்கிறார்கள். ஊடகவியலாளர்களை மௌனமாக்க அல்லது காணாமல் போகச் செய்ய இலங்கை அரசாங்கம் பயங்கரவாதத்திற்கெதிரான சட்டத்தைப் பாவிப்பதாக சர்வதேச ஊடகவியலாளர் கூட்டமைப்பு (IFJ) குற்றம் சாட்டியிருக்கிறது.

மனிதத்திற்கெதிரான இலங்கை அரசின் இந்தக் குற்றவியல் நடவடிக்கைகளுக்கு இந்திய அரசாங்கம் இராணுவ உதவிகளையும் உபகரணங்களையும் வழங்கி வருவதாக உறுதிப்படுத்தப்படாத தகவல்கள் தெரிவிக்கின்றன. உண்மையாக இருக்குமானால் இதுவொரு பாரிய குற்றமாகும். ஏனைய நாடுகளின் அரசாங்கங்கள் என்ன செய்கின்றன? பாகிஸ்தான், சீனா, அவை எவ்வாறு உதவி செய்கின்றன? அல்லது இந்தச் சூழலை எவ்வாறு பாழடிக்கின்றன?

இலங்கையின் இந்த நிலைமைகள் தமிழ்நாட்டில் தீவிர எழுச்சிக்குத் தூபமிட்டுள்ளன. இதனால் பத்துக்கு மேற்பட்டோர் தமக்குத் தாமே தீமூட்டித் தற்கொலை செய்து கொண்டார்கள். பொதுமக்கள் கடும் கோபமும் கடுந்துயரும் கொண்டுள்ளனர். அவற்றுள் பெரும்பாலானவை அப்பழுக்கற்றவை. எனினும்; சில எதிர்வரும் தேர்தலை அடிப்படையாகக் கொண்ட எந்தப்பிரயோசனமுமற்ற அரசியல் மோசடிகள் என்பது வெளிப்படையாகவே தெரிகிறது.

ஏன் இந்த மௌனம் இங்கு தொடர்கிறது? ஆகக் குறைந்தது இந்த விடயத்தில், அங்கு வெள்ளை வான் கடத்தல்கள் இல்லையா? மேற்கூறப்பட்டது போலல்லாமல் இலங்கையில் என்ன நடக்கிறது? இந்த மௌனம் மன்னிக்கப்படக் கூடியதா? முதலில் ஒரு பக்கம் சாய்வதும் பின்னர் மறுபக்கம் சாய்வதுமான இந்திய அரசாங்கத்தின் இந்தப் பொறுப்பற்ற போக்குத் தொடர்கிறது.

எங்களில் பலர் நான் உட்பட முன்னரே இதைப்பற்றிப் பேசியிருக்க வேண்டும். ஆனால் அப்படி நடக்கவில்லை. ஏனெனில் போரைப் பற்றிய தகவல்கள் போதாமலிருந்தது படுகொலைகள் தொடர்ந்து கொண்டிருக்கும் போது, இனவதைமுகாம்களில் பல்லாயிரக்கணக்கான மக்கள் அடைத்து வைக்கப்படுகிற போது, இரண்டு இலட்சத்திற்கு மேற்பட்ட மக்கள் பட்டினியால் மரணத்தை எதிர்நோக்கும் போது, ஒரு இனப்படுகொலை நடக்க இருக்கும் போது ஒரு மாபெரும் தேசம் மரண அமைதி காக்கிறது. இது ஒரு மிகப்பிரமாண்டமான மனிதாயத் துயரம். உலகம் முன்னோக்கிப் பார்க்க வேண்டும். ஏற்கெனவே காலம் தாழ்த்தியாகி விட்டது.


The silent horror of the war in Sri Lanka
Arundhati Roy, 30 Mar 2009, Times of India

The horror that is unfolding in Sri Lanka becomes possible because of the silence that surrounds it. There is almost no reporting in the mainstream Indian media — or indeed in the international press — about what is happening there. Why this should be so is a matter of serious concern.

From the little information that is filtering through it looks as though the Sri Lankan government is using the propaganda of the ‘war on terror’ as a fig leaf to dismantle any semblance of democracy in the country, and commit unspeakable crimes against the Tamil people. Working on the principle that every Tamil is a terrorist unless he or she can prove otherwise, civilian areas, hospitals and shelters are being bombed and turned into a war zone. Reliable estimates put the number of civilians trapped at over 200,000. The Sri Lankan Army is advancing, armed with tanks and aircraft.

Meanwhile, there are official reports that several ‘‘welfare villages’’ have been established to house displaced Tamils in Vavuniya and Mannar districts. According to a report in The Daily Telegraph (Feb 14, 2009), these villages ‘‘will be compulsory holding centres for all civilians fleeing the fighting’’. Is this a euphemism for concentration camps? The former foreign minister of Sri Lanka, Mangala Samaraveera, told The Daily Telegraph:
‘‘A few months ago the government started registering all Tamils in Colombo on the grounds that they could be a security threat, but this could be exploited for other purposes like the Nazis in the 1930s. They’re basically going to label the whole civilian Tamil population as potential terrorists.’’

Given its stated objective of ‘‘wiping out’’ the LTTE, this malevolent collapse of civilians and ‘‘terrorists’’ does seem to signal that the government of Sri Lanka is on the verge of committing what could end up being genocide. According to a UN estimate several thousand people have already been killed. Thousands more are critically wounded. The few eyewitness reports that have come out are descriptions of a nightmare from hell. What we are witnessing, or should we say, what is happening in Sri Lanka and is being so effectively hidden from public scrutiny, is a brazen, openly racist war. The impunity with which the Sri Lankan government is being able to commit these crimes actually unveils the deeply ingrained racist prejudice, which is precisely what led to the marginalization and alienation of the Tamils of Sri Lanka in the first place. That racism has a long history, of social ostracisation, economic blockades, pogroms and torture. The brutal nature of the decades-long civil war, which started as a peaceful, non-violent protest, has its roots in this.

Why the silence? In another interview Mangala Samaraveera says, ‘‘A free media is virtually non-existent in Sri Lanka today.’’

Samaraveera goes on to talk about death squads and ‘white van abductions’, which have made society ‘‘freeze with fear’’. Voices of dissent, including those of several journalists, have been abducted and assassinated. The International Federation of Journalists accuses the government of Sri Lanka of using a combination of anti-terrorism laws, disappearances and assassinations to silence journalists.

There are disturbing but unconfirmed reports that the Indian government is lending material and logistical support to the Sri Lankan government in these crimes against humanity. If this is true, it is outrageous. What of the governments of other countries? Pakistan? China? What are they doing to help, or harm the situation?

In Tamil Nadu the war in Sri Lanka has fuelled passions that have led to more than 10 people immolating themselves. The public anger and anguish, much of it genuine, some of it obviously cynical political manipulation, has become an election issue.

It is extraordinary that this concern has not travelled to the rest of India. Why is there silence here? There are no ‘white van abductions’ — at least not on this issue. Given the scale of what is happening in Sri Lanka, the silence is inexcusable. More so because of the Indian government’s long history of irresponsible dabbling in the conflict, first taking one side and then the other. Several of us including myself, who should have spoken out much earlier, have not done so, simply because of a lack of information about the war. So while the killing continues, while tens of thousands of people are being barricaded into concentration camps, while more than 200,000 face starvation, and a genocide waits to happen, there is dead silence from this great country.

It’s a colossal humanitarian tragedy. The world must step in. Now. Before it’s too late.