Shiva conference at MFA, Houston

Shiva conference at Museum of Fine Arts, Houston, TX
December 1, 2012

Conference date: December 1, 2012
Conference location: Brown Auditorium, Museum of Fine Arts, Houston

10.00  Inauguration of the conference
 Hon'ble Harish Parvathaneni, Consul General of India

10:15 Unveiling of commissioned art works - Nanditha Parvathaneni

Lectures:

10:30 Keynote address - Shiva and the Goddess in Myth and Poetry
Dr. Indira Peterson,David B.Truman Professor of Asian Studies, Mount Holyoke College

11:15 Telling Tales: Shiva and His Stories at the Kailasanatha Temple in Kanchipuram
Dr. Padma Kaimal, professor, art and art history department, Colgate University

12:00 Chola Bronzes: Connoisseurship and Archival Research
Dr. Vidya Dehejia, the Barbara Stoler Miller Professor of Indian Art, Columbia University

Break for lunch at 1:00 p.m

2:15 Singing of Shiva and His Sacred Places: The Poems of the Tamil Saints
Dr. Indira Peterson, David B. Truman Professor of Asian Studies, Mount Holyoke College

3:00 Tracing the Dance of Shiva in Sculpture  
Dr. R.Nagaswamy - former director of archaeology,Tamil Nadu State; former vice-chancellor, Kanchipuram University

4:00  Overwhelming the Heart: Experiencing Shiva's Presence in Manikkavachakar's "Tiruvachakam"
Dr.Gardner Harris, visiting assistant professor,department of religion, Bucknell University

4:45 Closing remarks and end of the conference.

Introducing a new work on Hindu iconography:

Historicising Hinduism from Vedic period

T. SATYAMURTHY

For the iconoclasts of India, the idols that the conformists worship are the true images of the transcendental Absolute. There were many cults and many manifestations of gods, worshipped by various strata of the society. For several thousands of years, these groups interacted among themselves at various levels and exchanged ideas, including that of religion and gods. So much so, there appeared to happen a massive process, covering all over India, in which the gods were integrated and metamorphosed into one cult. As a result, we have a pan-Indian concept of manifestation of gods. It is very likely that many gods, with distinctive regional roots, were syncretised with gods from other regions.

In this scenario, the roots of the gods of the Hindu pantheon have to be obviously in the Vedas, being the oldest collection of hymns propitiating the divinity. In the initial stage of study of the significance of these idols, western scholars recorded their limitations in correlating the texts with sculptures. It was exactly 100 years ago, T. A. Gopinatha Rao, under the patronage of Travancore rulers, published Elements of Hindu Iconography and opened the way for proper interpretation of this most pressing desideratum.

Now, R. Nagaswamy has come out with an excellent book tracing the Vedic roots of Hindu iconography. Among the scores of books he has authored, this stands out to be the book where his extraordinary knowledge on India’s past is brilliantly revealed.

There are 33 articles in the collection of essays on various gods like Agni, Linga, Siva, Sakti, Muruga, Varaha, Rama, Krishna, and Balarama besides on the rituals associated with Agni and other miscellaneous subjects. In the opening article on Agni, he delineates the prime position accorded to him in the Vedic hymns. Relying on passages from various hymns and quoting them, he proposes that Agni is the embodiment of various manifestations including that of Siva and Vishnu. Later he proceeds to define the importance of the great purifying ceremony punyahavacanam. He cites the texts to show that the purification is not only for the body but for the space around human beings and the prayer includes prosperity and peace for all.

After a few articles akin to rituals, he goes on to explain how the ‘whole human body has always been praised as the temple and pulsating prana is the divine deva’. The temple is conceived in general parlance as the universe and Narayana-sukta, the mystical appendix to the Purusha-sukta of the Veda, played a vital role in the evolution of concepts relating to all temples.

In fact he effectively records that the Narayana-sukta bridged the gap between the Vedic texts and agama tradition. Again, the relevance of these agamas even today was demonstrated when it helped in retrieving the lost idol of Nataraja from overseas and shows the authority of these texts. He deals in detail how these texts helped him during the trial in a London court in establishing the origin of the icon in general and the ownership of it to the temple in particular.

The article on Linga contests the theory that the worship of Linga as Siva originated from the worship of phallus. He shows that there are many aspects to the worship of Linga. In fact Vedic passages reflect the inseparable unity of Siva and Vishnu in Linga. Nammalavar’s quotations are shown as authority to prove that clearly demarcated cult of Siva and Vishnu were not professed by great saints. They always considered them as the manifestations of the supreme god.

In a classic article on Sandhya Vandanam, he concludes that the nature of the dance of Siva is the dance of Surya who performs the samasta samhara by entering the solar orbit and it is adoration of Sun in all his Vedantic form that flowers into the dance of Siva.

The article on the meaning of Khandariya Mahadeva Temple at Khajuraho in Madhya Pradesh is an example of the author’s scholarship in interpreting the great Indian temples through the texts and other temples such as Lakshmana, Jaina, and Yogini temples at that place. He declares that the temple belongs to the Bhairava cult. The representation of matrikas in the base of the temple, according to him, represents syllables and the adhishthana of the temple is the Vidyapitha. For young research scholars, the documentation of various evidences is the methodology of the analytical study of Indian art.

Sakti worship

Then he delves into the Tamil literature, by critically analysing the position of various gods in the ancient and medieval Tamil works, beginning with the Sakti worship in Tamil Nadu and moves on the status of Murgan, and Balarama. To the critics on the role of Ramayana in Tamil Country, he has proved emphatically that it was not a new introduction, but is known even from the Tamil Sangam literature and Tamil epic Silapadikaram. The work on Vedic traditions in the Tamil epic Manimekalai is another example of his understanding of both Tamil and Sanskrit works.

To encapsulate, this monograph highlights the role of religion in understanding India’s past. It is also apparent that one has to undertake relentless research to co-relate the literature of the past with the present.

VEDIC ROOTS OF HINDU ICONOGRAPHY: R. Nagaswamy; Kaveri Books, 4832/24, Ansari Road, New Delhi-110002. Rs. 2500.

http://www.thehindu.com/arts/books/historicising-hinduism-from-vedic-period/article3999762.ece

மணற்கேணி அழைப்பு - தமிழகத் தொல்லியல் ஆய்வுகள் (1961-2011)

மணற்கேணி இதழாசிரியர் எழுத்தாளர் ரவிக்குமார் புதுச்சேரியில் அரிய நிகழ்ச்சி - தமிழ்த் தொல்லியல் தொடர்பானது - வரும் சனிக்கிழமை ஒருங்கிணைத்து நடத்துகிறார். இத்துறையில் ஆர்வமுடையவர்களுக்குத் தெரியப்படுத்துங்கள்.

நன்றி!
Dr. நா. கணேசன்

எழுத்தாளர் ரவிகுமார் தன் நிறப்பிரிகை வலைப்பதிவில் வரும் சனிக்கிழமை தமிழர் தொல்லாய்வுகள் - கடந்த 50 ஆண்டுகளில் சாதனை  பற்றி புதுச்சேரியில் நடக்கும் முக்கியமான நிகழ்ச்சி - தமிழகத் தொல்லியல் (1961-2011) பற்றி எழுதியுள்ளார்.

தமிழகத் தொல்லியல் ஆய்வுகள் (1961 - 2011)

நண்பர் ரவிகுமார் (ஆசிரியர், மணற்கேணி) பெரு முயற்சி எடுத்து  நிகழ்த்தும் இந் நிகழ்ச்சிகள்  தமிழர் பெருமையைக் கூறுவன. திரளாக நண்பர்கள் கலந்து கொள்ள வேண்டுகிறேன்.

செந்தமிழ் (CTamil, பாரிஸ் பல்கலை) குழுவில் எழுதிய மடலிணைத்துள்ளேன்.

நிகழ்ச்சியில் கலந்து கொள்ளுவோர் விரிவாக அது பற்றி எழுத வேண்டுகிறேன். நன்றி.

நா. கணேசன்

---------- Forwarded message ----------
From: N. Ganesan <naa.ganesan@gmail.com>
Date: Thu, Nov 22, 2012 at 6:14 AM
Subject:
To: ctamil@services.cnrs.fr


Dear Ravikumar,

I saw in your blog about the important function you're organizing

celebrating 50 years of the Tamil archaeology department.

தமிழகத் தொல்லியல் ஆய்வுகள் (1961 - 20110

http://3.bp.blogspot.com/-cbRnKFftC6Q/UK0Yrio1sHI/AAAAAAAABFE/17WB0Wmzl9A/s1600/Tamil+Tholliyal.jpg

Congratulations for organizing the event with prominent

experts of the field. I can well understand the passion, resources - time & money -

needed to do functions like these. Hope Tamil public and politicians

understand what is happening in Tamil and Dravidology research

and support these efforts with their presence, and money.

If possible, please put the videos in http://youtube.com so the

scholars worldwide can watch them. And, also a record for posterity.

Anbudan, & best wishes,

N. Ganesan

அழகன்குளம் - தமிழ் எண்கணித சரித்திரத்திற்கு ஓர் கலங்கரை விளக்கு

AzhakankuLam (maruGkUr paTTinam of Sangam era) pottery inscription - Numeral 804 (NOT 408!) ~ N. Ganesan (Photo published in The Hindu from Tamil Nadu State Dept. of Archaeology.).

முழு ஆய்வுக் கட்டுரையும், வல்லமை இணைய இதழில் வெளியாகியுள்ளது:

வையைப் பூம்பட்டினத்தில் எண் 804 பொறித்த சங்ககாலத் தொல்பொருள்: 
http://www.vallamai.com/literature/articles/29153/

---------------------------

காவேரிப் பூம்பட்டினம் போலவே ’வையைப் பூம்பட்டினம்’ சங்க காலத்தில் புகழ்பெற்று விளங்கியது. அகநானூறு, நற்றிணை போன்ற பழைய நூல்கள் நமக்களிக்கும் செய்திகளால் வையை நதி கடலுள் சங்கமிக்கும் மருங்கூர்ப்பட்டினமாக அது இருக்க வேண்டும். இன்று அழகன்குளம் அகழாய்வுகள் அளிக்கும் தொல்லியல் சான்றுகளால்  மருங்கையின் இடமும், அதன் வணிகவளமும் வேளாண்வளமும் நன்கு புலனாகி வருகிறது. இன்று வைகை வறண்டு கடலில் கலப்பதில்லை, கடலும் அழகன்குளத்தில் இருந்து உள்வாங்கிவிட்டது. ரோமானியக் கப்பல்கள் எகிப்தில் இருந்து வையைப்பூம்பட்டினத்துக்கு வந்ததைச் சைத்ரீகர் ஒருவர் 2000 ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் பார்த்து வரைந்து நமக்களித்துள்ளார். மருங்கையின் புகழ்பாட என்றுமுள தொல்லியல் சான்றுகளாய் ரோமானியக் கப்பல் சித்திரமும், எண்கணித சரிதமும்  கிடைத்துவிட்டன!

புகாரின் கீர்த்தி பாடும் பட்டினப்பாலைக்குப் பின்னர் சமண சமயஞ் சார்ந்த கோவலன் கதையாகத் தமிழின் முதல் நாவல் பூம்புகார்ப் பட்டினத்தில் தொடங்குகிறது. நம் முத்தமிழ்த் தேசியக் காப்பியம் படைத்த இளங்கோ அடிகள் காவேரிப் பட்டினத்துக்கு  தன் நாவலால் அழியாப் புகழ் ஈந்தார். சிரமண சமயத்தவர் எழுத்து மாத்திரம் இல்லாமல், எண்ணையும் இந்தியர்க்குக் கற்பித்தார்கள். அதனால் தான் வள்ளுவர்  ”எண் என்ப ஏனை எழுத்தென்ப இரண்டும் கண் என்ப வாழும் உயிர்க்கு” என்றும் ஔவை ‘எண்ணும் எழுத்தும் கண்ணெனத் தகும்’ என்றும் பகுத்தனர்.

இன்றும் 4-9 தமிழெண்களின் வடிவங்களில் வடமொழி எண்ணுப்பெயர்களின்  முதல் அட்சரங்கள் இருப்பதைக் காண்கிறோம். கோவலன் குடும்பம் போன்ற வணிகக் குடியினர்க்கு எண் கணக்கு முக்கியம் அல்லவா? இம் மரபு கற்பித்தவர் யார்? வடநாட்டுக் குகைக் கல்வெட்டுக்களில் உள்ள எண்களைச் சிரமண சமயத்தவர் மருங்கைப் பட்டினம்  போன்ற நகரங்களில் கொணர்ந்து தமிழர்க்குத் தந்ததைத் தொல்லியல் ஆய்வுகள் அறிவிக்கின்றன. தமிழரின் எண்கணித வரலாற்றுக்கு முக்கியச் சாட்சியாக வையைப் பூம்பட்டினமான இராமேஶ்வரம் அருகில் உள்ள அழகன்குளம் (சங்ககால மருங்கை) பானை ஓடு சான்றாக விளங்குகிறது.

எண்கணிதத் தேற்றத்தில் (Number Theory) உலகத்தில் வியப்பான முடிபுகளை அளித்தவர் ஈரோட்டில் அவதரித்த கணிதமேதை ராமானுஜன். அவர் நினைவாகச் சென்ற ஆண்டு எழுதிய கட்டுரையில் மருங்கூர்ப் பட்டினம் (இன்றைய அழகன்குளம்) பானை ஓட்டில் உள்ள பெரிய எண்ணை சென்ற ஆண்டு விளக்கியுள்ளார் திருமிகு. ஐராவதம் மகாதேவன் அவர்கள்:

http://www.thehindu.com/arts/history-and-culture/article2755518.ece

மருங்கூர்ப் பட்டினத்துப் பானை ஓட்டில் உள்ளது 804 எண் ஆகும் என்பது என் முடிபு. ஐராவதம் மகாதேவனார் குறிப்பிட்டது போல இந்த எண் 408 அன்று. இதனை அறிந்துகொள்ளச் சமணர்களின் மனிப்பிரவாள நூல் ஆகிய ஸ்ரீபுராணம் பயிலலாம். ரிஷபநாத தீர்த்தங்கரர் இரு சிறுமியரை மாணவியராக ஏற்று எழுத்தையும், எண்ணையும் கற்பித்தார். அதில் பிராமி என்ற மாணவிக்கு வலக்கையில் எழுத்துக்களைச் சொல்லிக் கொடுத்ததால் இடமிருந்து வலமாக பிராமி எழுத்துக்கள் வளர்ந்தன. ஆனால், சுந்தரி என்னும் பெண்ணுக்கு இடக்கையில் எண்களைத் தீர்த்தங்கரசாமி கற்பித்தார். எனவேதான் எண்களை விவரிக்கும்போது வலமிருந்து இடமாக வளர்வதைக் காண்கிறோம். ஆக, சங்ககால மருங்கையின் பானை ஓட்டு எண்ணை வார்த்தைகளால் வர்ணிக்கும்போது ‘நான்கு தலையிட்ட எட்டின் நூறு’ என்பது பாரத எண்கணிதத்தின் வாமகதி மரபு. ஆனால், மருங்கூர்ப் பட்டினப் பானை ஓட்டின் எண்ணின் மதிப்பு 804 தான், 408 இல்லை. இதனைப் பரவலாக, பிராமிக் கல்வெட்டுகளில் இந்தியாவிலும், ஸ்ரீலங்காவிலும் காணலாகிறது. ஈரோட்டுக்கருகே உள்ள விஜயமங்கலம் கொங்குவேளிர் பெருங்கதையை ரிஷபநாத தீர்த்தங்கரர் கோவிலில் அரங்கேற்றிய கல்வெட்டு இருக்கிறது. நாமக்கல் நாமகிரித் தாயாரும் விசயமங்கல ஆதிநாதரும் சேர்ந்தருள மேதை ராமானுஜனுக்கு வாய்த்தது தமிழரின் கணிதத் திறனை உலகறியத் துணைசெய்தன போலும்.

மருங்கைப் பானை ஓட்டு எண்மதிப்பு 804 - என்னும் பொருளில் ‘வல்லமை’ இணைய இதழில் இரண்டொரு நாளில் விரிவாகத் தருகிறேன். தமிழில் உள்ள எண்கணித வரலாற்றுக்கு கலங்கரை விளக்கமாய் அமைந்துள்ள மருங்கூர்ப் பட்டினம் தொல்லியல் சான்றை அறிமுகம் செய்துள்ள திருமிகு ஐ. மகாதேவனார்க்கு நன்றி.

அன்புடன்,

நா. கணேசன்

வையைப் பூம்பட்டினத்தில் எண் 804 பொறித்த சங்ககாலத் தொல்பொருள்: 
http://www.vallamai.com/literature/articles/29153/ 

Ancient numbers in the land of Ramanujan

IRAVATHAM MAHADEVAN

M. V. BHASKAR

CHENNAI, 28/12/2011: Numeral 408 incised on pottery from Alagankulam (1st century C.E.) . Photo: Tamilnadu State Department of Archaeology

The oldest stone inscription featuring a numeral is the Tamil-Brahmi cave inscription from Tondur

How were numerals written in ancient times in the Tamil country, the land of Srinivasa Ramanujan, ‘The Man Who Knew Infinity'?

Literary sources in Tamil mention numbers only in words.

However, we do have ancient literary references specifically mentioning eN (‘numeral') as distinguished from ezhuttu (‘letter of the alphabet,' for example, Tolkappiyam 655.4, Tirukkural 392).

But as palm leaf manuscripts decay with time and hardly last for more than 200 years, we have to turn to durable stone or pottery inscriptions to know what the ancient Tamil numerals looked like. We illustrate two of them here, one from each class (Figs. 1 & 2).

The oldest stone inscription featuring a numeral is the Tamil-Brahmi cave inscription from Tondur, near Gingee, in Villupuram district, assigned to about the 3rd century C.E. (Fig. 1). The numeral 3 engraved at the end of a short two-line inscription in the cave is represented by three horizontal parallel lines.

The inscription records that the village of Agalur gifted three stone beds in the cave chiselled by Mosi.

The gift was made to the Jaina monks resident in the cave. The village still exists with the same name Agalur, near Tondur, both of which still have sizeable Jaina populations. The numeral 3 has the same form as in contemporary Prakrit inscriptions in the Brahmi script in North India.

POTTERY INSCRIPTION

A well-preserved pottery inscription from Alagankulam near Rameswaram has only the numeral incised in fairly large size (Fig. 2). The inscription is dated to the 1st or 2nd century C.E.

The number is read 408, from right to left, following the ancient convention of reading the digits from the right (ankaanaam vaamato gatih). The first digit at right looking like the cross is the symbol for 4.

It is followed by the symbol for 100 (resembling the Brahmi letter sa) and the last symbol at left is 8, incised in reversed direction.

INTERESTING

As there is no accompanying text, we do not know the significance of the number. The find is still interesting for the absence of the place-value system. The convention of using symbols for 10, 100, and 1000 in expressing the higher numerals was current in Tamil Nadu until the advent of printing and the adoption of the international form of Indian numerals with place-value system.

The pottery inscription is also good evidence for widespread literacy, including numeracy, in the ancient Tamil country.

Keywords: History of Mathematics, mathematical inscriptions, Ramanujan, Srinivasa Ramanujan, Ramanujan 125

http://www.thehindu.com/arts/history-and-culture/article2755518.ece

Diacritic for writing short E and O in Grantha script

Malayalam and Tamil scripts differ from Grantha script in representing short E and O vowels. Hence, we cannot use E and O vowels or the corresponding vowel signs from either Malayalam or Tamil script. Note that Grantha long E and O are Tamil or Malayalam short E and O, whereas Grantha short E and O vowel representation employs a diacritic symbol [1].

This has been explained by many specialists on Grantha. For example, Sriramana Sharma's
proposal on Grantha script (L2/09-372)

 

Reference [1]: “PuLLi takes the form of a dot above or in the upper part of the akSara. In addition to this normal virama function, puLLi is also used with the vowels e and o in order to mark them as short: in contrast to Sanskrit and most Middle-Indo-Aryan dialects, the Dravidian languages have short as well as long e and o phonemes.” In the Brahmi encoding, puLLi function and its shape “dot” to reduce long /e/ and /o/ to short vowels is allowed in Unicode (S. Baums and A. Glass, L2/07-342, pg. 8, L2/07-342).

It should be noted that Tamil E and O differ from the older Grantha E and O because of the reform introduced by a Jesuit priest from Italy. "The famous Jesuit Beschi (1704-1774) is the author of a great improvement in Tamil orthography – the distinction between long and short e & o.” (pg. 37A. C. Burnell, Elements of South Indian Paleography, 1874).


Table comparing Grantha SHORT E and O vs. Tamil  and Devanagari SHORT E and O.
Note that the vowels and vowel signs are quite different.