2009-ன் தமிழ் இணைய மாநாட்டுக் கட்டுரைகள் - இலவசமாக தரவிறக்கம் செய்யலாம்!

கொலோன் (ஜெர்மனி) மாநகர் தமிழ் இணைய மாநாட்டில் படிக்கப்பெற்ற
ஆய்வுக் கட்டுரைகள் (6.1 Mb). இலவசமாகப் தரவிறக்கம் செய்யலாம்:
http://www.infitt.org/ti2009/TIC2009%20Conference%20Book.pdf

இண்பிட்டின் மின்மஞ்சரி 2009 - சிறப்பிதழ் (1.3 Mb):
http://www.infitt.org/ti2009/TIC2009%20MinManjari%20Special%20Issue.pdf

இண்பிட் (http://infitt.org) உறுப்பினர் ஆகி உங்கள் ஆதரவைத் தெரிவிக்க வேண்டுகிறோம்!

நா. கணேசன்

[Forwarded Message]:
Dear Friends,

A special conference edition of MinManjari magazine was given with the conference CDs in TIC 2009. For benefit of non-attendees please find a copy here:
http://www.infitt.org/ti2009/TIC2009%20Conference%20Book.pdf
INFITT whole-heartedly thanks editor Dr.Na.Kannan (South Korea) and his team.

INFITT TIC2009 Conference Book with all accepted papers (PDF) is here:
http://www.infitt.org/ti2009/TIC2009%20MinManjari%20Special%20Issue.pdf
INFITT whole-heartedly thanks CPC Chair Dr.Vasu Renganathan (USA) and
his team; Dr.Badri Seshadri and his team for sponsoring/publishing the book.

Regards,
Venkatarangan
Vice-Chair, INFITT

Cologne-TIC2009-Communiqué (கொலோன் 2009 இணையக் கருத்தரங்க அறிக்கை)

தமிழ் இணைய மாநாடு 2009, கொலோன் பல்கலைக்கழகம், செர்மனி

செர்மனியில் வெற்றிகரமாக நடைபெற்ற 2009 தமிழ் இணைய மாநாட்டைத் தொடர்ந்து உத்தமத்தின் உறுப்பினர் குழு பின்வரும் பரிந்துரைகளை முன்வைக்கிறது.

1. 2010 தமிழ் இணைய மாநாட்டைத் தமிழ்நாட்டில் நடத்துவதற்குப் பரிந்துரைக்கிறது. மாநாட்டை நடத்துவதற்கு தமிழ்நாடு அரசு மற்றும் கல்விக் கழகங்கள், தனியார் மையங்கள், தங்களுடைய ஆர்வத்தை உத்தமத்திடம் தெரிவிக்க அன்புடன் வேண்டுகிறோம்.

2. ஒருங்குறி முறை தற்பொழுது பெரும்பாலான வணிக நிரலிகள், செல்பேசி நிரலிகள், மின்னியல் ஊடகங்களில் பயன் படுத்தப் படுவதனால், உத்தமம் ஒருங்குறி முறைத் தரத்தையே தரமாக, அறிவிக்குமாறு தமிழ்நாடு, இந்தியா, இலங்கை, சிங்கப்பூர், மலேசியா, மொரிசியசு அரசுகளைக் கேட்டுக் கொள்கிறது.

3. தமிழில் பன்னாட்டுத் தரத்திற்கேற்ற தகவல் தொழில் நுட்ப இதழ் இல்லாமையின் தேவையை உணர்ந்தும், தமிழ்த் தகவல் தொழில் நுட்ப அறிஞர்களின் வேண்டுகோளை ஏற்றும் உத்தமம் ஒரு தமிழ்த் தகவல் தொழில் நுட்ப இதழினைத் தொடங்க முன் வந்துள்ளது. இவ்விதழைப் பதிப்பிப்பதற்கும், அதை மேலும் முன் எடுத்துச் செல்வதற்கும் முதலீட்டை தந்துதவுமாறு தமிழ்நாடு, இலங்கை, சிங்கப்பூர், மலேசியா மற்றும் மொரிசியசு அரசாங்கங்களைக் கேட்டுக் கொள்கிறது.

4. உத்தமத்தின் செயலகம் 2004 வரை, சிங்கப்பூர் அரசாங்க உதவியுடன் சிங்கப்பூரில் செயல்பட்டு வந்தது. மூன்று வருட சிங்கப்பூர் அரசு உதவி முடிந்ததின் காரணமாக செயலக உதவியின்றி செயலகம் செயல்பட்டு வருகின்றது. உத்தமத்தின் உலகளாவிய பணிகளுக்கு ஏதுவாக இச்செயலக உதவியை தமிழ்நாட்டில் நிறுவுவதற்கு தமிழ்நாட்டு அரசிடம் உத்தமம் கேட்டுக் கொள்கிறது. இச் செயலகம் சிங்கப்பூரில் அமைந்திருந்த உத்தமமத்தின் செயலக அமைப்பினை ஒத்திருக்கும். இச் செயலகம் உத்தமத்தின் இயக்குநரின் கீழ் செயல்படும்.

5. தமிழ்த் தகவல் தொழில் நுட்ப முன்னோடிகளின் வணிக நோக்கமற்ற சேவையைக் கருத்தில் கொண்டு அவர்களைக் கெளரவிக்கும் வகையில் விருதுகள் வழங்குவது அவசியம் என மாநாட்டில் பங்கு பெற்ற அறிஞர்கள் உத்தமத்திற்குப் பரிந்துரைத்துள்ளனர். உத்தமம் தமிழ்நாடு, இலங்கை, சிங்கப்பூர், மலேசியா மற்றும் மொரிசியசு அரசாங்கங்களை இவ்விருதுகளை வழங்கத் தேவையான முதலீட்டினைத் தந்துதவுமாறு கேட்டுக் கொள்கிறது.

6. 2009 தமிழ் இணையப் பேராளர்கள் உத்தமத்திடம் கேட்டுக் கொண்டதிற்கு இணங்கத் தமிழ்த் தகவல் தொழில் நுட்ப வளர்ச்சிக்கு ஏற்ற புதிய பணிக் குழுக்களை அமைக்க உத்தமம் பூர்வாங்கப் பணிகளை ஏற்றுக் கொண்டுள்ளது. எழுத்தாக்கக் (Transliteration) குழு, பன்னாட்டு இணைய முகவரிக் குழு, தமிழ் கற்றல், கற்பித்தல் தரக் குழு, தமிழ் உருபனியல் (Morphology) குழு ஆகிய நான்கு பணிக்குழுக்களை உருவாக்க/உயிர்ப்பிக்கப் பரிந்துரைக்கிறது. உலகமயமாக்க சிந்தனைகளின் தொடர்பாகவும், புதிய வழிச் சிந்தனைகளைத் தூண்டும் முகமாகவும் பணிக்குழுப் பரிந்துரைகளை உத்தமம் ஏற்று உருவாக்க/உயிர்ப்பிக்க முயற்சிகளை உத்தமம் மேற்கொண்டுள்ளது.

Tamil Internet Conference 2009 Communiqué

Cologne 25th October 2009: After a successful TIC 2009 conferences in Germany, Europe the INFITT General Body and TIC 2009 participants recommend the following proposals.

1. Realizing the need to conduct a Tamil IT conference in Tamil Nadu, INFITT resolves to request the Government of Tamil Nadu and other non-profit and educational /private institutes to approach INFITT, if they are interested in hosting TIC 2010 at Tamil Nadu.

2. Recognizing that Unicode is now de-facto standard used in most of the commercial products, mobile applications and in all web browsers, and after due deliberations with expert members of Unicode-Tamil who have participated in the development of Unicode standards, INFITT recommends to the Governments of Tamil Nadu, India, Sri Lanka, Singapore, Malaysia and Mauritius declare Unicode as current standard for Tamil encoding.

3. INFITT has identified the vacuum in documenting and dissemination of high level research in Tamil computing due to the non-availability of a Tamil IT Tech Journal in the Tamil IT Space. Based on an encouraging response from the technical community and the conference participants, INFITT is proposing to start a technical journal dedicated to Tamil IT. This will be a Peer-reviewed journal of highest technical excellence, modelled on IEEE Journals. The participants request Govt. of Tamil Nadu, Sri Lanka, Singapore, Malaysia and Mauritius to contribute to seed capital and to build a corpus to help promoting this cause.

4. The physical secretariat support provided to INFITT by the Singapore Government ended in 2004. INFITT realises the need for a physical office in Tamil Nadu, due to geographical proximity to most of the Tamil speaking population and hence request the Government of Tamil Nadu to provide secretarial assistance to INFITT. A dedicated office and secretarial support will help INFITT’s grass root growth around the world and Tamil Nadu in particular. Secretariat will follow the Singapore secretariat model and will function under the directions of Executive Director of INFITT.

5. Realizing the need for an award dedicated to Tamil IT and honour the pioneers in the Tamil IT field, INFITT and the participants request the Govt. of Tamil Nadu, Sri Lanka, Singapore, Malaysia and Mauritius to provide for a corpus to institute a World level award to be given annually to renowned Tamil IT leader.

6. Conference participants request INFITT to constitute and revitalize working groups to cater to ongoing work on Tamil IT research. The four working groups will be Transliteration Standards, IDN Working Group, Tamil Teaching Standardization & Morphological research. Recognizing the need for global exchange of ideas and connecting people working on the same area, INFITT accepts the proposal and will constitute the working groups.

தமிழ் இணையக் கருத்தரங்க ஒளிப்படங்கள் (2009, ஜெர்மனி)

ஜெர்மனி கொலோன் மாநகரில் உலகத்தின் மிகப் பழமையான பல்கலைக் கழகங்களில் ஒன்றான கொலோன் பல்கலையில் (தொடக்கம்: கி.பி. 1388) தமிழ் இணையக் கருத்தரங்கு 2009 இனிதே நிகழ்ந்து முடிவுற்றது. சுமார் 20+ நாடுகளில் இருந்து தமிழ் ஆய்வு/கணிமைப் பேராளர்கள் வந்திருந்தனர். சில புகைப்படங்கள் இணைத்துள்ளேன். விரிவாகப் பல படங்கள் இன்னும் சில நாள்களில்!


பேரா. மறைமலை இலக்குவனார், விருபா குமரேசு, ... சிலர் வர இயலவில்லை என்றறிந்தேன். மிக்க உற்சாகத்துடன் ஞானபாரதி சென்னையில் இருந்து பங்கேற்றார். இன்னும் பலர், .... வாழ்நாளில் மறக்க இயலா நேர்முகங்கள். வாசு ரெங்கநாதன் சொல்வதுபோல், ‘ஹார்ட் காப்பீஸ்’ இப்போதுதான். இணையவழி நட்பு 15-17 ஆண்டுகளாய் உள்ளோரைக் கூட இப்பொழுதே கண்டேன்: ஓர் உதாரணம்: முத்து, கவிஅரசன், வெங்கடரங்கன், சிங்கை கிருஷ்ணன், மணியம், இளந்தமிழ், சுந்தர், பன்னீர்செல்வம், ...

என் பழைய நண்பர்கள் - தமிழ்க் கணிமையிலும், தமிழ், இந்தாலஜி ஆய்வுலகிலும் - நேரில் பார்த்துப் பேச எனக்கமைந்த ஓர் அரிய வாய்ப்பு.

நா. கணேசன்

தமிழ் இணையக் கருத்தரங்கம், கொலோன் பல்கலை, ஜெர்மனி, அக்டோபர் 23 - 25, 2009

தமிழ் இணைய மாநாடு 2009
"கணிவழி காண்போம் தமிழ்"
அக்டோபர் 23-25, 2009
இந்தியயியல் மற்றும் தமிழ் ஆய்வு மையம்
கோலென் பல்கலைக்கழகம், ஜெர்மனி







அமரர் நா. கோவிந்தசாமி, சிங்கப்பூர்


Schedule of Talks at the Tamil Internet 2009 conference

http://www.infitt.org/ti2009/ti09_schedule.html

Tamil Internet 2009 - Conference Schedule

Conference Venue: "Hörsaalgebäude" of the University of Koeln
Universitätsstrasse 35, Albertus-Magnus-Platz 1, 50931 Köln, Germany

Friday, 23 October 2009
Time

Program
15.00 - 16.00

Inagural Ceremony
16.00 - 16.30

Coffee Break

16.30 - 18.00

Plenary Session
i)Mr. Muthu Nedumaran: Tamil on mobile devices : Challenges and Opportunities
ii) Dr. Thomas Malten: Online Tamil Dictionaries
iii)Prof. A.G. Ramakrishnan: மநுமொழி ஆய்வகம் : R & D work on Multifont OCR, SAPI Compatible TTS and Online Handwritten Word Recognition for Tamil.

Saturday, 24 October 2009
Time Program
09.00 - 10.30

Session A1: Computer Assisted Learning and Teaching of Tamil
i) Ms. Devaki Annusami and D. Mathialagan: E-learning to enahnce language Proficiency
ii)Ms. Kalaiselvi: இணைய வகுப்பறை:தொழில் நுட்பமும் கற்போர் உளவியலும்
iii)Ms. Kanmani Shanmugam: Learning Tamil the Fun way

09.00 - 10.30

Session B1: Tamil Localisation, Tamil Keyboard and Open Source Software
i) Mr. G. Balachandran: Tamil Encoding, Keyboard Layout and Collation Sequence Standard
for ICT Sri Lanka
ii) Mr. K. Sarveswaran: Tamil Localisation Process- A case study
iii) Mr. Sinnathurai Srivas: Inside Tamil Unicode

10.30 - 11.00

Coffee Break

Time

Program
11.00 - 12.30

Session B2: Tamil localization, Tamil keyboard, open-source software & mobile applications
i) Dr. Elanttamil: தமிழ் திறவூற்று மென்பொருள்கள்
ii) Mr. Sivarajah Anuraj: தமிழ் மென்பொருள்களும் மக்கள் பாவனையும்
iii) Gnana Bharathi, D (CLRI, Chennai, India)
அறிவியல் மற்றும் தற்காலத் தேவைகளுக்கேற்ற தமிழெழுத்துச் சீர்திருத்தமும் அவற்றைக் கணினி மற்றும் கைபேசி செயல்பாட்டிற்குப் பயன்படுத்தும் முறையும்

11.00 - 12.30

Session A2: Computer Assisted Teaching and Learning of Tamil
i) Mr. R. Natarajan: Preparing Pedagogy for e-learning courses: a pilot plan for Tamilnadu
ii) Dr. G. Singaravelu: Effectiveness of Multimedia Package in Learning Vocabulary in Tamil
iii) Dr. S.K. Panneerselvam : இணையம் வழி மொழிக் கற்றல் - கற்பித்தலில் புதிய அணுகுமுறைகள்

12.30 - 13.30

Lunch Break

Time

Program
13.30 - 15.00

Session B3: Tamil Portal: Blogger, Aggregator, Wikipedia etc.
i) Dr. N. Ganesan: Unicode Blog Aggregators and Linguistic Research
ii) Dr. E. Iniya Nehru: Automatic E-content Generation
iii) Mr. M. Mauran: Tamil Wikipedia

13.30 - 15.00

Session A3: Computer Assisted Teaching and Learning of Tamil
i) Dr.A.R. Sivakumaran: பேச்சுத் தமிழைக் கற்பித்தலில் கணினியின் பயன்பாடு
ii) Ms. Sivagouri Kaliamoorthy: Enhancing learning of Tamil Language in a one-to-one computing environment
iii) Ms. S. Swarnalatha : E_mt2 M-learning makes Tamil Learning Squared

15.00 - 15.30

Coffee Break

15.30 - 17.00

Session B4: Tamil Portal: Blogger, Aggregator, Wikipedia etc.
i) Mr. Diraviyam S. Maniam : IDNs (International Domain Names) and its progress in ICANN
ii) Prof. A. Muthukumar : Development of Social Networking website and Tamil e-learning
software using Unicode
iii) Mr. I. Thiruvalluvan: கணினியில் நேர் பெயர்ப்புச் சொற்கள்

15.30 - 17.00

Session A4: Computer Assisted Teaching and Learning of Tamil
i) Dr.R. Velmurugan: Development of e-content for learning Tamil phonetics
ii) Prof. Paul Dhanasekaran: The Use of Technology among Tamil Medium Students – Barriers and Solutions
iii) Dr.R. Subramani : The Use of Multi Media in Teaching Tamil through Internet (இணைய வழித் தமிழ்க் கற்பித்தலில் பல்ஊடகங்களின் பயன்பாடு)

17.00 - 18.00

INFITT Annual GB Meeting

Sunday, 25 October 2009

Time

Program
09.00 - 10.30

Session A5: Tamil Diaspora, Teaching Tamil as a Second Language and impact of Technology
i) Siva Pillai (Goldsmith College, University of London , UK)
Tamil Language Teaching in UK
ii) Paramasivam, Muthusamy (University of Malaysia, Malaysia)
Enhancing Students Creativity Through Multimedia in Malaysian Tamil Schools
iii) Seetha Lakshmi (National Institute of Education NIE, Singapore)
Use and Impact of Information Technology in Teacher Training in Singapore

09.00 - 10.30

Session B5: Online Databases
i) Thenmozhi Durairaj (SSN College, Chennai, India)
Tamil-English Cross Lingual Information Retrieval System for Agriculture
ii) Andavar, V.M.S (Pachaiyappa's College, Chennai, India)
Sangam Literature Teaching and Learning through Multimedia
iii) Chevillard, Jean-Luc (CNRS Paris, France)
Critical editions of Tamil works: exploratory survey and future perspectives

10.30 - 11.00

Coffee Break

Time

Program
11.00 - 12.30

Session A6: Tamil Diaspora, Teaching Tamil as a second-language and impact of Technology & Database of Tamil Inscriptions
i) Nakkeeran, P.R. (Tamil Virtual University, Chennai, India)
Tamil Virtual University - activities and challenges (India)
Enhancing the Process of Learning Tamil with Synchronized Media
ii) Murugaiyan, Appasamy (Ecole Pratique des Hautes Etudes, Paris, France)
Tamil Inscriptions and online search: Database Compilation, Grammatical analysis and Translation.
iii) Vasu Renganathan (University of Pennsylvania, Philadelphia, USA)
Enhancing the Process of Learning Tamil with Synchronized Media & Harold F. Schiffman: The English Dictionary of Tamil Verbs: What can we learn about structure of Tamil from Electronic Databases?

11.00 - 12.30

Session B6: Natural Language Processing: OCR, Information Retrieval, Artificial Intelligence and Machine Translation
i) Mala Nehru (T Mala) (Anna Univ, Chennai, India)
An Intelligent System for Pictures based on Tamil Sentences Generation
ii) M.B.A.Salai Aaviyamma, SRM University, Ramapuram, and Dr.K.Kathiravan, Easwari Enginnering Collge, Ramapuram
Problems related to English-Tamil Translation
iii) Ganesan, Marappa (Annamalai Univ, Annamalainagar, India)
Tamil Corpus Generation and Text Analysis & Unsupervised Approach to Tamil Morpheme Segmentation

12.30 - 13.30

Lunch Break

Time

Program
13.30 - 15.00

Session A7: Computational Linguistics
i) David Prabhakar, P (Madras Christian College, Chennai, India)
Computer Analysis of Tamil Verb Forms
ii) Rajendran, Sankaravelayudam (Tamil University, Tanjore, India)
Dravidian Wordnet
iii) BalaSundaraRaman L, Ishwar S, Bangalore, India
Context-free grammar for Ezutthadhigaaram of the Tolkāppiyam

13.30 - 15.00

Session B7: Online Databases
i) Subashini Tremmel (Hewlett-Packard, Boeblingen, Germany)
மின்பதிப்பின் ஒருங்கிணைப்பு - ஓலைச்சுவடிகளின் பேரட்டவணை, பல்லூடக தகவல் தரவுக் களஞ்சிய உருவாக்கல்
ii) Anto Peter Ramesh (Softview Computers, Chennai, India)
கலைச் சொற்களை வளப்படுத்துங்கள்
iii) Kaliannan Umaraj (Central Institute of Tamil, Chennai , India)
சங்க இலக்கியத்திற்கான மின் அகராதி தயாரித்தல்

15.00 - 15.30

Coffee Break

15.30 - 17.00

Session A8: Morphology and Tagger
i) Achutan Menon et al. (Leiden, Netherlands & Amrita Univ, Coimbatore, India)
Amrita Morph Analyzer and Generator for Tamil : a rule based approach
ii) Anand Kumar, M (Amrita Univ, Coimbatore, India)
A novel approach to Morphological Analysis of Tamil
iii) Dhanalakshmi, V (Amrita Univ, Coimbatore, India)
POS Tagger and chunker for Tamil Language

15.30 - 17.00

Session B8: Open source keyboard interface and Unicode font in Mac OS
i) A. G. Ramakrishnan: பன்மொழி வாயில் : An Open Source Multilingual Indic Keyboard Interface
ii) Muthu Nedumaran: Building Tamil Unicode Fonts for Mac OS X
iii) Kumaresan T (Viruba.com, Chennai, India)
தமிழில் தரவுதளங்கள் உருவாக்கலும் எதிர்கொள்ளும் இடர்களும்

17.00 - 18.00

Closing Session

அஞ்சலி: தருமபுரம் ப. சுவாமிநாதன் (29 மே 1923 - 15 அக். 2009)

ஓதுவார் சுவாமிகளின் “நிலையாப் பொருளை ...” திருப்புகழ்:
NILAYAAPPORULAE song from album KANDARALANGARAM & NAVARATNA THIRUPPUKAZH - SmasHits.com


நிலையாப் பொருளை யுடலாக் கருதி
நெடுநாட் பொழுது ...... மவமேபோய்

நிறைபோய்ச் செவிடு குருடாய்ப் பிணிகள்
நிறைவாய்ப் பொறிகள் ...... தடுமாறி

மலநீர்ச் சயன மிசையாப் பெருகி
மடிவேற் குரிய ...... நெறியாக

மறைபோற் றரிய வொளியாய்ப் பரவு
மலர்தாட் கமல ...... மருள்வாயே!

 இரங்கல் கவிதை

சுண்டிப் பிடிக்கும் தருமபுரம்
     சுவாமி நாதன் குரல்வழியே
கண்டுப்  பண்ணில் தேவாரம்
     காது நிறைய நாம்கேட்டோம்
மொண்டு வந்தே  இறையுணர்வு
     மூள வைத்தார் நெஞ்சத்தில்
எண்டி சையும்  புகழ் சிறக்க
     இவர்தம் நாமம் வாழியவே!
                                    ~ இலந்தை

நெஞ்சை நெகிழ்த்தும் செய்திஇது!
   நீவி விட்டுத்   தளர்த்தாமல்
பிஞ்சாய்ப் பறித்தே இந்த ‘யமன்’
   பெருமை கொண்டான் படுபாவி!
கொஞ்சம் அழுதே மூச்சிழுத்தேன்;
   குனிந்தேன்;நண்பர் மதித்-- ‘துணையும்”
வஞ்ச யமன் கொண்டானே!
   ‘வையக்’ காள மேகமெங்கே??

                                    ~ கவியோகி

மலரஞ்சலிகளுடன்,
நா. கணேசன்

அஞ்சலி: தருமபுரம் ப. சுவாமிநாதன்
மறவன்புலவு க. சச்சிதானந்தன்

தருமபுரம் ப. சுவாமிநாதன் காலமானார். 2040 கன்னி (புரட்டாதி) 28 பின்னிரவு 49 நாழிகை (15.10.2009, அதிகாலை 0200 மணி) அளவில் அவரது உயிர் பிரிந்தது.

நீண்ட நாள்களாகவே நோய்வாய்ப்பட்டிருந்தார். மருத்துவமனையில் சில காலம் இருந்தார். பின்னர் போரூர், குன்றத்தூரில் அவர் வாழ்ந்த இல்லத்துக்கே வந்தார். அவரின் துணைவியார் கூடவே இருந்தார். பொற்றாளம் துரை. ஆறுமுகம் அவர்கள் வழிகாட்டலில் அவரது அன்பர்கள் பலர் அவரது நலன் பேணி வந்தனர்.

யாழ்ப்பாணத்தில், 1960களில் சைவ பரிபாலன சபை ஆதரவில் ஏறத்தாழ ஐந்து ஆண்டுகள் தங்கியிருந்து பண்ணிசை மாணவர் பலரை உருவாக்கினார். அக்காலத்திலிருந்து அவரை நான் அறிவேன்.

சென்னைக்கு வந்த பின்னரும் பேரா. அ.ச.ஞானசம்பந்தன் இல்லம், தமிழிசைச் சங்கம், சென்னையில் உள்ள திருக்கோயில்கள் என அவர் எங்கிருந்தாலும் சென்று சந்திப்பேன். அவர் இசையில் ஒன்றிவிடுவேன்.

1993இல் என் தந்தையார் சென்னையில் காலமான பொழுது என்னிடம் வந்து ஆறுதல் கூறி, நீத்தார் வழிபாடுகளில் பண்ணிசைத்தார்.

பண்ணிசை உலகில் நம் தலைமுறையில் ஒப்பாரும் மிக்காரும் இல்லாதவர். திருமுறைகளைப் பொருள் விளங்குமாறு இசைத்தவர். பண்ணிசைக்குப் பல்கலைக்கழகமாகவே திகழ்ந்தவர்.

உலகெங்கும் இன்று பரந்து வாழும் தமிழர் ஒவ்வொருவரது இல்லத்திலும் அவரது குரல் ஒலித்துக்கொண்டிருக்கிறது.

பொற்றாளம் துரை. ஆறுமுகம் அவர்களது முயற்சியால், திருவான்மியூர், கனால் வீதியிலுள்ள வாணி பதிவகத்தாரின் விசயராகவன், தருமபுரம் ப. சுவாமிநாதன் அவர்களின் குரலிசையைப் பன்னிரு திருமுறையில் உள்ள 18,246 பாடல்களுள் 10,325 பாடல்களுக்குப் பதிவு செய்து விற்பனைக்குத் தருகிறார். இவற்றுள் 11ஆம் திருமுறையின் 393 பாடல்களைத் தருமபுரம் ஆதீனம் நடத்திவரும் www.thevaaram.org மின்னம்பல தளத்தில் சேர்க்கும் உரிமையை வாணி பதிவகத்தார் என் வேண்டுகோளை ஏற்றுத் தந்தனர்.

உலகம் முழுவதும் வாழும் தமிழர் துயருற்றுக் கதற, கண்ணீர் விட, தருமபுரம் ப. சுவாமிநாதன் அவர்கள் நம்மை விட்டுப் பிரிந்து இறைவனடி சேர்ந்துள்ளார்கள்.

=============================

சென்னை, அக். 15: தமிழிசைத் தேவாரப் பேரறிஞரும், சைவ சித்தாந்த உலகின் இசைஞானி என்று போற்றப்படும் கலைமாமணி தருமபுரம் ப.சுவாமிநாதன் (86) வியாழக்கிழமை அதிகாலை 2 மணி அளவில் காலமானார். சென்னை பல்லாவரத்தை அடுத்துள்ள குன்றத்தூர் தச்சர் தெருவில் வசித்து வந்த அவருக்கு 3 மாதங்களுக்கு முன் உடல்நலக்குறைவு ஏற்பட்டு சிகிச்சை பெற்று வந்தார். அவருக்கு மனைவி சுலோச்சனா அம்மாள் உள்ளார்.வாழ்க்கை குறிப்பு: நாகப்பட்டினம் மாவட்டம், நன்னிலம் வட்டம், வீராக்கண் கிராமத்தில் 29-5-1923-ம் ஆண்டு, மு.பஞ்சநாத முதலியார் -பார்வதி அண்ணி அம்மாள் தம்பதிக்கு மூன்றாவது மகனாகப் பிறந்த ராஜகோபால் என்ற ப.சுவாமிநாதன், தனது 12-வது வயதில் தருமபுர ஆதீன மடத்தில் சேர்ந்தார். அங்கு 24-வது மகா சன்னிதானம் சண்முக தேசிக ஞானசம்பந்த பரமாசாரிய சுவாமிகளின் தொண்டராகப் பணிபுரிந்துகொண்டே, தேவார பாடசாலையில் சேர்ந்து தேவாரம் பாடும் பயிற்சியை மேற்கொண்டார். ஆறு ஆண்டுகள் பயிற்சிக்குப் பின், முதல் மாணவராகத் தேர்ச்சி பெற்று, தேவார இசைமணி பட்டம் பெற்றார். பின்னர் சிதம்பரம் அண்ணாமலை இசைக் கல்லூரியில் 4 ஆண்டுகள் பயின்று, முதல் மாணவராகத் தேறிய அவர், சங்கீத பூஷணம் பட்டம் பெற்றார். 1968-ல் தருமபுர ஆதீன தேவாரப் பாடசாலை ஆசிரியப் பணியில் இருந்து வெளியேறிய அவர், தமிழகமெங்கும் தேவாரப் பாடல்களைப் பாடும் திருமுறைப் பணிகளில் ஈடுபட்டார். இவர் முன்னாள் ஆளுநர் கே.கே.ஷாவிடம் கலைமாமணி விருதையும், ஜி.கே.மூப்பனாரிடம் தமிழிசைச் சங்கம் சார்பில் இசைப்பேரறிஞர் விருதையும் பெற்றுள்ளார். முன்னாள் முதல்வர் எம்.ஜி.ஆர். சார்பில் தமிழக அரசவைக் கலைஞராகத் தேர்வு செய்யப்பட்டு, அப்போது நிதி அமைச்சராக இருந்த இரா.நெடுஞ்செழியனால் சிறப்பிக்கப்பட்டார். குன்றத்தூரில் உள்ள சேக்கிழார் கோயிலில் மும்முறை குடமுழுக்கு நடத்திய பெருமையும் இவரையே சாரும். 100க்கும் மேற்பட்ட கேசட்டுகளில் இவர் பாடிய 11 திருமுறைகளும் உலகெங்கும் உள்ள தமிழர்கள் கட்டி இருக்கும் கோவில்களிலும், தமிழர்களின் இல்லங்களிலும் இன்றும் ஒலித்துக் கொண்டிருக்கின்றன.


http://www.thehindu.com/thehindu/fr/2002/12/13/stories/2002121301420800.htm

Listening to a Thevaram or the devotional hymns sung at the specific Kaala, and Sandhi or Saayarakashai worship, be it at a Siva temple or that of the other Parivara Devatas, especially in the enchanting stillness in the interior of the south is a divine experience. Such is the glorious service of the Oduvar Murtis in the South-Indian temple tradition. The mere mention of the Tirumurai-rendering or Tamizhisai, will remind one of the veteran singer Dharmapuram P. Swaminathan, a devout soul dedicated to the saintly compositions.

Dharmapuram P. Swaminathan, was born in Thanjavur district in 1923. His early training in Thevara Isai began at the Dharmapuram Thevara Tamizhisai Palli, under Tirumurai Kalanidhi R. Velayudha Oduvar, for a period of five years. Swaminathan continued his training in Carnatic vocal further at the Annamalai University under the guidance of Chittoor Subramania Pillai and secured the Sangita Bhooshanam title from this august institution, with a First class. With Madurai Subramania Mudaliar, Swaminathan continued his lessons in music for some more years.

His musical career, which spans over nearly six decades, is full of devotional pursuits and propagation of Tevara Isai. His association with several temple renovation projects and his voluntary contribution through his music towards such noble endeavours form an endless list. He has been an A Grade artist of AIR since 1952. The number of discs to his credit is 12 discs and 700 audiocassettes.

Awards and Honours have been showered on him for his unique contribution to this sphere of devotional music. Isai Perarignar from Tamizhisai Sangam, Kalaimamani from the Tamil Nadu Government, State Artist, Tamilnadu Government, the President's Award, titles and honours from Dharmapuram, Kundrakkudi, Madurai, and Thanjai Adheenams. He has established a Charitable Trust in his name, at Kundrathur, Chennai.

பாரதமாதா வடிவ உருவாக்கமும், பாரதியாரும்

மகாகவி பாரதியார் நினைவுநாள் (11 செப். 2009) தினமணிக் கட்டுரையைப் பாரதியில் ஆழங்கால் பட்டவர்கள் கூடும் சந்தவசந்தம் குழுவுக்கு அனுப்பிவைத்தேன் [1]. கவிமாமணி இலந்தையார், ஹரிகிருஷ்ணன், ... உட்படப் பலர் பங்கேற்று இழை வளர்ந்தது. பாரதியார் புதுச்சேரி குயவன்பாளையத்தில் செய்த பதுமையை மண்டயம் சகோதர்களிடம் பெற்று இன்றும் பாதுகாத்து வரும் திரு. ந. பாலு ஒளிப்படம் அனுப்பி வைத்தார். அப்படத்தை ஆராய்ந்ததன் விளைவுதான் இக்கட்டுரை.

ரா. அ. பத்மநாபன், சித்திர பாரதி, 1957. இரண்டாம் பதிப்பு: 1982, பாரதி நூற்றாண்டு விழா வெளியீடு: பொள்ளாச்சி நா. மகாலிங்கம்



பாரதியார் செய்த பாரதமாதா பதுமை (ந. பாலுவிடம் உள்ளது)


பாரதிதாசன் பார்வையில் பாரதி, ச சு இளங்கோவன்


மேலே இருக்கும் 3 படங்களைப் பாருங்கள். காலில் விலங்கு பூட்டி, கையைக் கன்னத்தில் முட்டுக்கொடுத்து, கூந்தலை முடியாமல் அவிழ்ந்து அலப்புறும் நிலையில் மவுலி தாங்கிப் பாரதமாதா நின்றகோலத்தில் இருக்கிறார்.

பதுமையில் குஜராத் அருகே கூர்ந்து கவனித்தால் சிங்கம் இருக்கிறது. எனவே துர்க்கா பரமேசுவரியின் அவதாரமாகச் செய்துள்ளனர் எனப் புலப்படும். இன்றும் பரவலாக அவ்வாறே பாரதமாதா வட இந்திய பாரதமாதா கோவில்களில் வடிவம் பெறுகிறாள். உதாரணமாக, நாசிக் நகரருகே கர்கோடி (Gargoti) கனிம (minerals) ம்யூசியத்தில் உள்ள பளிங்குப் பாரதமாதா சிலையைச் சொல்லலாம். மாமல்லையில் சிங்கத்தின் மீதமர்ந்து போரிடும் கொற்றவை அற்புதமான கலை உன்னதம் நினைவுக்கு வரும்.

தொல்பழங்கால இந்தியாவில் கொற்றவை ...

சிந்து சமவெளியிலும் கொற்றவை (பிற்காலத் துர்க்கை) உண்டு. அங்கே வாகனம் புலிதான். சிந்து சமவெளிக்கு 2000 ஆண்டுக்குப் பின்னர் புலி சிங்கமாக மாறினாலும், கொற்றவைக்குப் புலிவாகனமும் இன்றும் பழைய கோவில்களிலும், கலைகளிலும் இருக்கிறது விந்தைதான்.

முதன்முதலாய் பாரதமாதா - வங்காளத்தில்

கிரணசந்திர பந்தோபாத்யாயா 1873-ல் எழுதிய நாடகத்தில் பாரதமாதா எல்லா உடைமைகளையும் இழந்த நிலையில் வர்ணிக்கப்படுகிறாள். பாரதமாதா முதன்முதலாக 1866-ல் பூதேவ முக்கோபாத்யாயாவின் 19-ஆம் புராணம் என்னும் கேலிநாடகத்தில் (satirical drama) அதிபாரதி என்று உருவம் பெறுகிறாள். அதில் ஆர்யசாமி என்பவரின் விதவையாகக் கோலம் கொண்டாள் (இந்திரா சௌதுரி, The Frail Hero and Virile History, ஆக்ஸ்போர்ட், 1998. பக். 99).

பின்னர் பிரசித்தமான பங்கிம் சந்திர சேட்டர்ஜியின் 'ஆனந்தமடம்’ (1882) நாவலில் மா காளியான பாரதமாதா வென்றிப்பாவை துருக்கையாக இறுதியில் உருப்பெறுகிறாள். இதில் இடம்பெறும் வந்தே மாதரம் தோத்திரம் துருக்கையைப் புகழ்வதாக தாகூர் எழுதியுள்ளார்.

In his letter to Subhash Chandra Bose (1937) Rabindranath Tagore wrote, "The core of Vande Mataram is a hymn to goddess Durga: this is so plain that there can be no debate about it. Of course Bankimchandra does show Durga to be inseparably united with Bengal in the end, but no Mussulman can be expected patriotically to worship the ten-handed deity as 'Swadesh' [the nation]. This year many of the special [Durga] Puja numbers of our magazines have quoted verses from Vande Mataram - proof that the editors take the song to be a hymn to Durga. The novel Anandamath is a work of literature, and so the song is appropriate in it. But Parliament is a place of union for all religious groups, and there the song cannot be appropriate. When Bengali Mussalmans show signs of stubborn fanaticism, we regard these as intolerable. When we too copy them and make unreasonable demands, it will be self-defeating." (From Letter #314, Selected Letters of Rabindranath Tagore, edited by K. Datta and A. Robinson, Cambridge University Press).

20-ஆம் நூற்றாண்டில் பாரதமாதா சித்திரங்கள் ....

அவனீந்திரநாத் தாகூர் 1905-ல் தீட்டிய பாரதிமாதா இந்திய நவீன ஓவியத்தின் தொடக்ககாலப் படைப்பு. சாத்வினியாகக் காட்டப்படும் சரசுவதியின் அருகே வெள்ளைக் கமலங்கள் உள்ளன. கைகளில் அக்க மாலை, பனைஓலைக் கிரந்தம், பருத்தித் துணி, நெல்லம்பயிர் காணலாம். இச் சின்னங்களை விவேகானந்தரின் சிஷ்யை நிவேதிதா சிட்சை-தீட்சை-அன்னம்-வஸ்திரம் என்று விளக்கியுள்ளார்:
”A picture which bids fair to prove the beginning of a new age in Indian art." Sister Nivedita (Margaret Noble, an American) says: “In this picture...we have a combination of perfect refinement with great creative imagination. Bharat Mata stands on the green earth. Behind her is the blue sky. Beneath the exquisite little feet is a curved line of four misty white lotuses. She has the four arms that always, to Indian thinking, indicate the divine power. Her sari is severe, even to Puritanism, in its enfolding lines. And behind the noble sincerity of eyes and brow we are awed by the presence of the broad white halo.

Shiksha-Diksha-Anna-Bastra, the four gifts of the motherland to her children, she offers in her four hands. What [Tagore] sees in Her is made clear to all of us. Spirit of the motherland, giver of all good, yet eternally virgin.... The misty lotuses and the white light set Her apart from the common world, as much as the four arms, and Her infinite love. And yet in every detail, of "Shankha" bracelet, and close veiling garment, of bare feet, and open, sincere expression, is she not after all, our very own, heart of our heart, at once mother and daughter of the Indian land, even as to the Rishis of old was Ushabala, in her Indian girlhood, daughter of the dawn.”

Interestingly, Vac (Saraswathi) and Durga are related from Vedic times:
Parpola, Asko, (2000), Vāc as a Goddess of Victory in the Veda and her relation to Durgā, Zinbun, Kyoto University, 34, 2, pp. 101-143. The pdf file can be downloaded at
http://repository.kulib.kyoto-u.ac.jp/dspace/handle/2433/48782

நேதாஜியை ஆசீர்வதிக்கும் பாரதமாதா


இந்திய சுதந்திரப் பொன்விழா ஆண்டில் எம். எஃப். ஹுசேன் வரைந்த பாரதாமாதா. இங்கும் பராசக்தி என்று காட்ட விநாயகன், முருகனின் மயில் உண்டு. நித்தியமானவள் என்று காட்ட இமையமும், சந்திர சூரியர்களும். அமுத கலசத்திலிருந்து அருள்பொழிகிறாள். கடலும், கப்பலும், தண்டி யாத்திரையில் காந்தி உப்பு சத்தியாக்கிரகமும்.

பாரதியின் பாரதமாதாவுக்கு மூலமான வர்ண அச்சுப்படங்கள்

1907 ஏப்ரல் மாதம் ஆனந்த குமாரசாமி கல்கத்தா மாடர்ன் ரிவியூ இதழில் பாரத் மாதா என்று சிறுகதை எழுதியுள்ளார் (பக். 369 - 371). அதில் அடிமை விலங்கை உடைப்பதைத் தீர்க்க தரிசன வரிகளுடன் சிறுகதையை முடிக்கிறார்: ”And this tale is yet unfinished; but the ending is not afar off, and may be foreseen." பின்னர், 1920-ல் பாரதியின் குருநாதர் அரவிந்த கோஷ் இந்திய விடுதலை பற்றிக் குறித்தார்:
”... the Bharat Mata that we ritually worshipped in the Congress was artificially constructed, she was the companion and favourite mistress of the British, not our mother .... The day we have that undivided vision of the image of the mother, the independence, unity and progress of India will be facilitated."

பாரதியின் பாரதாமாதாவை மீண்டும் ஒருமுறை பார்ப்போம். திரு. ந. பாலு தந்துள்ள பதுமைப் படத்தின் அருகே உள்ள குறிப்பு மிக முக்கியமானது: “Terracota figure of composite unit of India, ... in the year 1916, during their exile at Pondicherry.

The Bharatamata idol, discretely smuggled to Madras and taken in procession during anti-British movements. Lost the Ceylon part which was in the form of a Lotus bud at the feet, during an encounter with the British Police."

கல்கத்தா அச்சகங்கள் பஜார் ப்ரிண்ட்ஸ், காலண்டர்கள், துணிப்பொதிகளில் அச்சிட்டு சித்திரங்களை இந்தியா முழுக்கப் பரப்பினார்கள். குரோமோ-லித்தோகிராப் தொழில்நுட்பம் இந்தியாவில் 1870களில் அறிமுகம் ஆனது. அதில் பாரதமாதா உருவகப் படம் முதன்முதலாய் ஆனந்தமடம் நாவலில் இருந்து கலை, தேசிய இயக்க சின்னமாய் அச்சானது. இந்தியாவில் சினிமா தோன்றாத காலம் அது. இவை சுமார் 1905-1910 வாக்கில் கல்கத்தாவில் அச்சேறத் தொடங்கின. 1920 வாக்கில் அச்சான பாரத மாதாவும், 1940களில் ஆமதாபாத் மில்லில் பயன்படுத்திய பாரதாமாதா படம் காணலாம்.

பாரதமாதா (1920s)


1940களில் துணிப் பொதிகளில் ஒட்டிய ஆமதாபாத் நியூ டெக்ஸ்டைல் மில்ஸ் பாரதமாதா வர்ணப்படம். பாதத்தருகே சிலோன் தாமரை மொட்டாக உள்ளது அவதானிக்கலாம்.


பாரதியார் ‘சுதேசமித்திரன்’ இதழில் மொழிபெயர்ப்பாளராகச் சேர்ந்தார். அவ்விதழின் ஆசிரியர் ஜி.சுப்பிரமணிய அய்யரின் தொடர்பால் அவருக்கு விடுதலையுணர்வு ஏற்பட்டது. இதன் பின்னர் 1905 இல் காசியில் நடந்த காங்கிரஸ் மாநாட்டிற்கு பாரதி சென்று வந்தார். வரும் வழியில் கல்கத்தாவில் விவேகானந்தரின் உதவியாளர் நிவேதிதா தேவியைச் சந்தித்து அவரிடம் உபதேசம் பெற்றார். பாரதியாரின் வங்காள விஜயம் அங்கே வெளிவந்த பத்திரிகைகளாலோ, கலர் பிரிண்ட்ஸ் மூலமாகவோ அவருக்கு பாரதமாதாவாகத் துர்க்கையை அறிமுகப்படுத்தி இருக்கவேண்டும். 1909ம் ஆண்டிலேயே ”அரிமிசையே ஊர்வாள் அவள்” என்று பாரதமாதாவை துர்க்கையாகப் பாரதி பாட இந்த வங்கவிஜயம் தூண்டுகோல்.

பாரதமாதா துர்க்கை என்று வங்காளத்தில் 1880-களில் ஆனந்தமடம் நாவல் வழியாகப் பரவல் ஆயிற்று. 1870களில் க்ரோம்லித்தோக்ராப் அறிமுகம் ஆன தொழில்நுட்பம் அதை மேலும் மக்களுக்கு எடுத்துச் சென்றது. பாரதியின் சிலையிலிருந்து 1920 பாரதமாதா (கல்கத்தா) அச்சானதாய் தெரியவில்லை. உ-ம்: அவள் கையில் வைத்துள்ள திரிசூலம் - இது துர்க்கைக்கு உரியது. வங்காள இலக்கியம், ஓவியர்கள் கொடுத்த வடிவம் இது. முதலில் திரிசூலமாக இருந்தது காவிவர்ணக் கொடிக்கும், பின்னர் காங்கிரஸ் (கதர் ராட்டை) கொடிக்கும், அதன் பின்னர் தேசியகொடிக்கும் மாறுகிறது. பாரதியின் சிலை துர்க்கை திரிசூலம் காவி வர்ணக் கொடியாக மாறும் கட்டம். அச்சு அசலாக பாரதியின் பாரதமாதாவும், க்ரோம்லித்தோக்ராப்பும் இருப்பதைப் பாருங்கள். சிலோன் தாமரை மொட்டாக இருக்கிறது அல்லவா? மண்பொம்மைகளில் அப்படி வைத்தால் அது சற்றே கவனம் குறைந்தாலும் உடைந்து பிய்ந்துவிடும் என்பது எதார்த்தம்.

இந்திய துணைக்கண்ட வரைபடத்துடன் பாரதமாதாவைப் பொருத்தி முதல்முதலாய் வரைந்த வங்காளக் கலைஞர் யார்? நந்தாலால் போஸ், ஜைமினி ராய், ... போன்ற புகழ்வாய்ந்த சைத்ரீகரா? அல்லது, பெயர் தெரியா பஜார் ஓவியரா? எந்த அச்சகத்தில் அந்த வர்ண அச்சுப்படம் ஆனது? இந்த ஆய்வுக் கேள்விகள் சுவையானவை. விடையைத் தேடிக் காண்போம்.

க்ரோம்லித்தோகிராப்களுடன், வங்காளத்தில் 1885 - 1910 காலகட்டத்தில் வெளிவந்த பத்திரிகைகள் (வங்காளி, ஆங்கிலம் இரண்டையும்) தேடவேண்டும். சித்திரம் அதில் இருக்கும் என்று நம்புகிறேன். பாரதியார் குயவர் ஒருவரிடம் மண்பதுமை செய்தது நிஜம். ஆனால் வடிவம் அவர் செய்ததாகத் தோன்றவில்லை.

பேத்ரிஸ் ஆர்ட்ஸ் காலேஜில் வாத்தியார். அவர் கல்கத்தா ஸ்கூல் ஆஃப் ஆர்ட் மாணவரா? அப்போது சித்திரம் கற்பிக்கும் கல்லூரிகள் இந்தியா முழுக்க நாலோ, அஞ்சோ தான். அதில் உள்ள மூத்த மாணவர்கள், ஆசிரியர்களுக்கு பரிமாற்றங்கள் நிறைய. பாரதியார் பேத்ரிஸிடம் பாரதிதாசனுடன் போனதும் பாரதி சொல்ல, பேத்ரிஸ் உடனே ஒரு வங்க லித்தோக்ராப்பை, அல்லது வங்காள பத்திரிகையைக் காட்டியிருக்கலாம். அதை மண்வனைஞரிடம் கொடுக்க அவர் பதுமை இயற்றியிருக்க வேண்டும்.

லித்தோகிராப் வடிவங்களும் பாரதி பதுமையும் ஒன்றே. இது எப்படி ஏற்படும்?
(அ) பாரதியார் வடிவம் வங்காளத்தில் பரவி ஏற்பட்டிருக்கவேண்டும்
அல்லது
(ஆ) பேத்ரிஸ் தான் பார்த்த லித்தோக்ராப் அன்றேல் வங்க பத்திரிகை சித்திரம் காட்ட அதைக் குயவரிடம் பாரதி கொடுத்துச் செய்திருக்கவேண்டும்.

எல்லாவற்றையும் வைத்து யோசித்துப் பார்க்கையில் எனக்கு (ஆ) சாத்தியம் அதிகம் என்று படுகிறது. அதாவது, பாரதி வங்க மூலத்தை கொடுத்து வனையச் சொல்லியுள்ளார் என்றே தோன்றுகிறது.

மேலும் ஆராய்வோம்.

நா. கணேசன்

References:

(a) Erwin Neumayer, Christine Schelberger
Bharat Mata: India's Freedom Movement in Popular Art, 2007
http://www.exoticindiaart.com/book/details/IDK130/

(b) Erwin Neumayer, Christine Schelberger
Popular Indian Art : Raja Ravi Varma and
the Printed Gods of India, OUP, 2003
http://www.thehindu.com/thehindu/mag/2003/08/17/stories/2003081700160200.htm

(c) Christopher Pinney,
Photos of the Gods: The Printed Image and
Political Struggle in India, 2004, London.

(d) Uberoi, Patricia. "From Goddess to Pin-Up:
Feminine Icons in Indian Art." Art Asia Pacific, 1997.

(e) Uberoi, Patricia, Feminine identity and national ethos in Indian
calendar art, Economic and Political Weekly, 1990.

(f) Slow dies the calendar art , The Hindu, 15 July 2005
http://www.hinduonnet.com/thehindu/fr/2005/07/15/stories/2005071501550300.htm

(g) Deepa S. Reddy
Religious identity and political destiny, 2006

(h) Sumathi Ramaswamy
Maps, Mother/Goddesses, and Martyrdom in Modern India
The Journal of Asian Studies (2008), 67:819-853.

உயிர்வருக்க ஆத்திசூடி - உடல் எழுத்து! (வைரமுத்து)

உடல் எழுத்து
(உயிர்வருக்க ஆத்திசூடி)

அதிகாலை எழு.
ஆகாயம் தொழு.
இருதயம் துடிக்க விடு.
ஈறழுந்தப் பல் தேய்.
உடல் வேர்வை கழி.
ஊளைச்சதை ஒழி.
எருதுபோல் உழை.
ஏழைபோல் உண்.
ஐம்புலன் பேணு.
ஒழித்துவிடு புகைமது.
ஓட்டம் போல் நட.
ஒளடதம் பசி.
அஃதாற்றின் எஃகாவாய்!

~ வைரமுத்து

உசாத்துணை ஆதாரம்:
http://kolipaiyan.blogspot.com/2009/09/blog-post_18.html
(எழுத்துப்பிழை திருத்தியுள்ளேன் ~ நா. கணேசன்)

எழுத்தாளர் குமுதினி (1905 - 1986) ~ Dr. பிரேமா நந்தகுமார் கட்டுரை (மனுஷி (தில்லி) 2005) )

நகைச்சுவையாக வாழ்க்கையின் சம்பவங்களை, பிரயாணக் கட்டுரைகளை எழுதியவர் குமுதினி (1905 - 1986). தாகூரின் நாவலான யோக-யோகத்தின் கதாநாயகி பெயரைப் புனைபெயராகக் கொண்ட குமுதினியின் இயற்பெயர் ரங்கநாயகி. ஸ்ரீரங்கம் தாத்தாச்சாரி குடும்பத்தின் முதல் மருமகளாக வாய்த்தவர். கதர்ச் சீலை கட்டி, காந்தியின் நண்பராக, தொண்டராக வாழ்நாளில் விளங்கியவர். யாழ்ப்பாணத்து அரியநாயகம் போன்றோர் காந்தியின் வார்தா ஆசிரமப் பள்ளியை நடத்தியபோது அருகிருந்து உதவியவர். குழந்தைகள் பள்ளி அமைத்த மாண்டிசரி அம்மையாரை அறிந்தவர். இலங்கை, மலாயா, இங்கிலாந்து, பிரான்சு, அமெரிக்கா, என்று பல நாடுகளை நேரில் கண்டவர். ஏப்ரல் 24, 1938-ல் பெண்ணெழுத்தாளர் குமுதினி ராஜாஜி, உவேசாவுடன் அமர்ந்து ஆனந்த விகடன் வெளியிட்ட குமுதினி அரிய புகைப்படம் காணலாம்.

புற்றுநோயால் 1986-ல் அரங்கனடி சார்ந்த குமுதினியின் எழுத்துக்கள் தொகுக்கப்படவேண்டும். இறுதியாக, நம்மாழ்வாரின் 100 பாசுரங்களை ஆங்கிலத்தில் பெயர்த்தார். குமுதினி மருமகள் பிரேமா நந்தகுமார் அவர்களின் 2005 மனுஷி கட்டுரையைப் படிக்கலாம்.

Even though, some early assessments in English called Kumudini a "very poor writer" (the late K. Zvelebil, Smile of Murugan on Tamil literature of S. India, 1973, pg. 293), she was lucky to have people like Prema Nandakumar, Ahana Lakshmi and Paula Richman to keep her memories alive in the academia. See:
(a) P. Nandakumar, Ranganayaki Thatham, Sahitya Akademi, 2008
(b) Paula Richman, Kumidini’s Ramayana: A Woman’s View of Raghukul Politics
http://www.manushi-india.org/pdfs_issues/PDF%20Files%20148/Kumudine%20targets%20final%2022-29.pdf
(c) THE INNER PALACE — An Anthology of Select Writings of Kumudini: Translated by Ahana Lakshmi; Pub. by Srirangam Srinivasa Thathachariar Trust, 91/152 South Chitrai Street, Srirangam-620006. With a Foreword by P. Richman.
(d) For a sample of Kumudini's style, see
Letters from the palace:
http://www.hindu.com/lr/2005/04/03/stories/2005040300230300.htm
(ChillaRai SangathikaL Limited, 1948, has been reprinted in 2005.)

அன்பிணை,
நா. கணேசன்


Kumudini: The Laughing Rebel

Prema Nandakumar
Manushi (Delhi), Vol. 151, pp. 18 - 24, 2005

Tears of unhappiness; tears of anger; tears of frustration; revelations of being unwanted; of being victimised; recordings of a million frustrations in the appropriate diction of hunger, pain, abandonment, murder, suicide. This is what strikes one while going through books by those rebellious women of Tamil Nadu (should I call them all feminists?), who wrote in Tamil, in the twentieth century. Sombre writings, often overflowing with self-pity and pathos.

There seems to be one exception to this rule: Kumudini. Not that her life was roses all the way. She was certainly a soul that was racked by innumerable worries, disappointments, and tragedies. Physical illness was always stalking her; anger suppressed within from having to remain a silent spectator, bound by the unseen shackles of a joint family, to the harsh treatment meted out to women around her. Perhaps, if she had chosen the tragic mode, she might have become a best seller. Or, if she had preferred to use the instrument of angry denunciation, again, she would have made waves in the feminist discourse that opened its accounts after India became independent in 1947. But Kumudini preferred the rebellion of laughter and wrested a place for herself alongside brilliant male humorists of her time like Devan and S.V.V. She certainly had no sympathy for the women of her time who insisted on wallowing in ignorance even when someone placed the tiny lamp of literacy in their hands.

Kumudini (1905-1986) was born in 1905 to S.G Srinivasa Acharya and Lakshmi Ammal in Srirangam. Her real name is Ranganayaki Thatham, and she came from a distinguished family. Her paternal grandfather had been a Dewan of Travancore, her maternal uncle, Dr. S. Rangachari, an eminent Congressman. In those days, literacy for women was not encouraged. However, Kumudini was born at a time when the message of women’s emancipation was drifting into these households. A certain amount of liberalism of thought in the family circle allowed her to learn to read and write Tamil and Sanskrit before she was married at the age of ten. Her bridegroom was the sixteen-year-old Srinivasan, scion of the well-known and extremely traditional Thathachariar family of Srirangam.

She was the eldest daughter-in-law. Srinivasan’s three younger brothers and two sisters apart, there were indigent relations or innumerable cousins who had come to Tiruchi, and were staying with the family for their higher studies. The Thathachariar brothers were educated in the local College, but not the sisters. They were married off at a very early age. As Kumudini once told me: “I can remember that time only as years rolling by when there were at least four or five cradles being simultaneously rocked in the room at the back of the house.”

Kumudini’s mother-in-law presided over this daunting population aided by an army of servants. Preparing food and feeding the family and its dependents was the only “occupation” the women knew. It never occurred to anyone that the women of the household could also spend a little time reading or writing. That was the men’s arena!

Kumudini became a teenage mother in 1921. Giving birth to the first grandson of the family elevated her status but also meant more responsibilities at home. Her sisters-in-law were happy enough with their lot—the same old chores performed repeatedly, sandwiched by tradition and family, keeping busy with the routine and the mundane. She joined their conversations, but felt chagrined by their readiness to submit all the time to the pressures of tradition and to being ruled by their stern mother-in-law. Ranga, Another daughter-in-law of the house once told me:

Manni[1] was very daring (Mannikku dhairiyam jaasthi). Once we were rolling appalams in this room as usual. We were five or six women on the job and were quite tired. Just when we were softly telling one another with relief that the work would be finished in ten minutes, our mother-in-law turned up with another big vessel full of dough to make appalams. ‘Is this enough?’ she asked, meaning, was the dough adequate for another two hundred appalams. None of us dared to answer. Manni, who was bending over her board rolling appalams, said quietly, ‘It is enough if it is to be consumed in this household. But not enough to send to other cities.’ I tell you, we were terrified of the consequences of her insubordination, for “other cities” meant Madras and Kumbakonam, where our sisters-in-law lived. Surely mother-in-law was going to burst out at us or ask our husbands to reprimand us for insinuating that she was partial to her daughters. But, nothing like that happened. Mother-in-law looked unsmilingly at us (she never smiled anyway) and walked out of the room with the vessel. From that day onwards, no more appalams were rolled in the house.”

Indeed, it was a time when even such a minor statement could be seen as a major rebellion. The strong-minded Kumudini decided that she would pursue her love of literature. Her father kept up a steady correspondence with her and sent books for her. It is quite possible that he felt guilty that he had provided his sons with higher education (one of them joined the I.C.S. and later became the Governor of the Reserve Bank of India) but had been unable to help his very bright daughter acquire a proper education. Her husband Srinivasan got her the voluminous novels of Dickens and Scott from his college, which she read through carefully. She would then tell the stories to the brood of children at home. Kumudini told me that Jerome K. Jerome was Srinivasan’s favourite writer and every other day, he would borrow, from the St. Joseph’s College Library, the same Three Men in a Boat!

To Kumudini, the self-pity of the three men, George, Harris and Montmorency must have been reflective of her own condition. These three men were not unlike the women in her household! Could one laugh with such nonchalance about one’s own family and friends? Was Jerome describing the condition of her household? She once told me of the absurdities of family control to which she submitted herself. Srinivasan wanted his young bride to wear sandals like the ones worn by a lady in an English magazine. He bought her a pair but Kumudini did not dare wear them, as his mother would have become angry. So she would only wear them in her bedroom and walk up and down the length of the room (25 feet), imagining herself as walking in an open space!

Fortunately, she had a sunny disposition and as she read, observed and told stories to children, she prepared herself to take a flight into the realms of literature. Her father was himself a writer of short stories. When he happened to read some of her stories, he knew she had struck a rich vein. But would Srinivasan and his parents allow their publication? Fortunately Srinivasan was happy to do so, and the two men planned a strategy. All her letters to and from magazines would be routed through her father’s address. ‘Brahmavin Pakshapatham’, published in 1932 was, perhaps, her earliest published work. By the time Kumudini was twenty-two years old, she was a mother of two, well versed in Tamil, Sanskrit and English Literature. By the nineteen-twenties, the campaigns of social reformers like Subramania Bharati and G. Subramania Iyer were getting results. In the meantime sister Subbulakshmi Ammal, herself a child widow, had founded a home for young widows and was advocating education as the only means of emancipation open to women.

Gathering knowledge at this time meant imbibing a lot of Gandhian thoughts from magazines and family friends who brought news from outside. The air was now vibrant with the Gandhian Movement. Kumudini’s uncle, R.V. Rangaswamy Iyengar was a Congressman. A distant relative and friend of the family was the famous T. S. S. Rajan, who had studied in England and drawn close to the nationalists. He was also the family doctor and Kumudini watched his bold stance against societal prudery. In contrast to the stultified atmosphere in her home, the electrifying freedom with which the Nationalists acted left a deep impression on the young lady’s mind. Kumudini was twenty-five when Mahatma Gandhi started his Salt Satyagraha on March 12th, 1930. This was the time when Kumudini was also undergoing an acute personal crisis. She was becoming deaf. By nature, she was not given to depression. And ever ready to face new challenges she met this too with a heroic heart. Meanwhile, she had become a great favourite with the children of the household as a storyteller.

In Tiruchirapalli, the marchers moved towards Vedaranyam under the leadership of C. Rajagopalachari. The movement generated unprecedented enthusiasm and was the subject of all domestic conversations. In the Thathachariar household the move must have had an interesting impact since it had to come to terms with the new breed of revolutionary Brahmins like Rajaji and Rajan. While the head of the family, Raghunatha Thathachariar, was a Rao Bahadur, a loyal British subject whose house blazoned the lion and the unicorn on its parapet (it still does!), the eldest son and daughter-in-law of Raghunatha Thathachariar had, by now, sworn to wear only khaddar! This seems to have led to at least a few storms in the domestic teacup, and Kumudini has brilliantly brought out the struggle and victory of the younger generation in her story, ‘Father Learns a Lesson’

One can say that Kumudini was ‘discovered’ by Kalki Krishnamurthy who was then piloting the weekly, Ananda Vikatan with tremendous success. This was the time when the Gandhian Movement was encouraging women to come out, educate themselves and make a mark in social work. With her background, Kumudini could rise to the targets set by her editor. He was delighted with her easy handling of conversational Tamil that could be pitted against the punditry-ridden, “pure Tamil” advocated by a few, and score high in readership.

Kalki Krishnamurti found in her a Gandhian writer perfect for his purpose. He was himself imbued with a deep sense of humour when trying to sell serious subjects and Kumudini too could do this very well. Her commitment to Gandhian idealism was palpable. She began writing essays and stories full of humour, to open the eyes of her readers to the truth about themselves. Are they going to choose the Gandhian path of simplicity, idealism and trusteeship or would they prefer to wallow in ignorance, luxury and self-defeating consumerism? Her essays and stories gained much through her first-hand experience of Gandhi’s ways as she visited Sabarmati Ashram quite a few times, in the thirties and early forties. Aided by her husband she began wearing khaddar, learnt Hindi, experimented with hand-pounded rice and set up a charkha for herself. Braving family opposition, she spent several weeks in Wardha Ashram and corresponded with Gandhi.

By the time her parents-in-law came to know of her success as an author, Kumudini was already a well-known writer, and was even on the prestigious committee of Ananda Vikatan that chose the Bharati Gold Medal winner for 1938. In the photograph published in Ananda Vikatan (April, 24th 1938) Kumudini is seen seated next to the celebrated savant, U.V. Swaminatha Iyer along with C. Rajagopalachari, surely an unprecedented achievement for a lady from the Thathachariar family!

Her prodigious output resulted in her using several pseudonyms. Of these, ‘Kumudini’ became the most beloved. She must have felt very close to the heroine of Tagore’s Yoga-yog, which she read in a Hindi translation. She empathised with the novel’s heroine and many of the situations in the novel appeared to have deeply affected Kumudini’s psyche. As a sincere Congresswoman, she was learning Hindi, and the Dakshin Bharat Hindi Prachar Sabha of Tiruchirapalli gave the needed incentive. Her Tamil translation of Tagore’s novel that appeared in the weekly Ananda Vikatan (beginning with the June 3rd, 1934 issue) became an instant hit.

In the last years of her life when we used to speak of relatives and friends (the usual domestic talk), I found her sympathies always on the side of the rebels, even when one or two had gone to the extent of walking out of their marriages. Once when I expressed my horror, she pulled me up sharply: “What do you know of what she went through? We were all helpless spectators and she such a fine musician!” Parental avarice in getting beautiful and bright girls married to rich widowers, overlooking age differences, was quite common among Brahmins, and this led to her writing the novel, Dewan Magal (Dewan’s Daughter) in which a Brahmin girl revolts against her father and marries a Kshatriya boy. Though none of this sounds shocking to a reader today, in the early forties when there was a regular court battle going on about the validity of a Brahmin-Vaisya wedding, which was reported in the newspapers, the novel must have sounded alarm bells in traditional families. It was well that Kumudini was already in the Gandhian battle; her writing of the novel was an offering of love to the Gandhian women who had shown such grit in moving out of the straightjacket of caste like Rajaji’s daughter Lakshmi and Sundaram Iyengar’s daughter Soundaram. Incidentally Kumudini knew these ladies personally as well.

It is true Kumudini was blessed with an understanding husband but there were limits to his help as he was the spiritual head of a Srivaishnava sect with a large following in North India. This is why she went alone to Wardha Ashram with Ambujammal and became an ardent Gandhian. She lived in a hut and watched Gandhi serve Hariharnath Parachure Sastri who was afflicted with leprosy. She ate the rough chapatti, neem chutney and garlic served by the Japanese cook and visited the basic school run by the Gandhian workers, Ashadevi and Ariyanayakam. These Wardha experiences were welcomed by the Ananda Vikatan readers with great enthusiasm.

There was no looking back now. Were they going to choose the Gandhian path of simplicity, idealism and trusteeship or would they prefer to wallow in ignorance, luxury and self-defeating consumerism? She wrote on women’s emancipation, interviewed Madame Montessori and translated the Bengali short story writer Parshuram. At home, aided by her husband she began wearing khaddar, learnt Hindi, experimented with hand-pounded rice and set up a charkha for herself. Incidentally, no one else in her immediate family was in favour of khaddar. All the women wore silks (the ones smuggled from Pondicherry were particularly favoured). While this sartorial problem may not have affected the boys, Kumudini’s only daughter, Devaki told me about how much she resented her mother for not allowing her to wear nice skirts. Devaki was married when she was a teenager and so “escaped” the “torture” soon enough!

A few letters from Kumudini’s correspondence with Mahatma Gandhi have survived.The subjects included in their correspondence ranged from the Mahabharata to naturopathy. Gandhi was happy that far away in the south, there was a housewife who preferred to get back to the older methods of food and medical habits with deep sincerity. A letter written in April 1941 is an instance of his anxiety to help her with advice even about common ailments:

Yes, you may add bran to your meal. Indeed you may take bran in the place of rice. Rice itself is constipating when polished partly or wholly. You should take prunes soaked one night in cold water. But probably the best thing would be mango juice and milk. Obstinate constipation has been cured here with mango and milk. Mahadev has gone to Ahmedabad. Love Bapu.

This closeness with Gandhi’s way of life naturally made Kumudini read widely the writings of Gandhi and his associates. She was drawn to the works of J.C. Kumarappa and later translated Kumarappa’s classics on village upliftment and the sayings of Jesus Christ. She also translated Bharatan Kumarappa’s essays on travel. After her father-in-law passed away in 1940, Kumudini had to accompany Srinivasan to North India on tours to meet disciples. While accompanying him, she adhered to tradition with total involvement, helping and taking part in the religious ritualism of the Sampradaya. Since both Srinivasan and Kumudini were fond of travel they visited many places in the course of their journeys. She wrote of her peregrinations with wit, a fine sense of history and an enviable attention to detail. Some of the finest travelogues in Tamil of the last century were written by her and published in Ananda Vikatan and Kalaimagal.

Kumudini also travelled abroad. She visited Sri Lanka, Malaysia, Singapore, the United States of America, England and France at various times in her life. These were brief visits with her husband. Her keen eyes missed nothing while her lack of hearing only made her observations acute and accurate. The most charming facet of her travelogues is her multifaceted humour, which distantly echoed a pointed criticism. Once she accompanied a group of friends and relatives to Sri Lanka, then called Ceylon. There were seven young women and three elderly ones who had invited themselves, prepared to be led by her into the unknown:

The thoughts of the young girls were on only one thing: shopping. Things are very cheap in Ceylon and they should be able to do lots and lots of shopping. Auntie (Chithi) and another old lady had the holy desire of seeing the island in which Sita had been imprisoned by by Ravana. My sole worry was how to get them all back to India safe and sound.[2]

The assassination of Mahatma Gandhi on January 30th, 1948 came as a shattering blow to Kumudini. She went to Wardha immediately to offer pranams to the departed soul. Years later, she told me how she had vowed to herself in Wardha that she would be more active than ever in following Gandhi’s ideals. As soon as she returned home, she set about organising the Tiruchi Seva Sangam which has now grown to be one of the premier institutions of Tiruchi, bringing light into the lives of thousands of abandoned children, wives and widows.

There were many domestic tragedies but Kumudini continued with her writing unwaveringly. When she had to nurse a close relative who was suffering from psychological problems, she began to study a vast amount of literature on the subject and wrote a series on psychology for the monthly, Kalaimagal that was popular, informative and educative. However, the loss of her dear son-in-law Parthasarathi in 1957 in an accident silenced her pen for many years. She returned to writing only in the mid-seventies. Now it was almost totally spiritual. She made an intense study of Sri Ramanuja’s commentary on the Brahma Sutras. Valmiki’s Ramayana became a constant companion. In the closing decade of her life, she made a pellucid English translation of the one hundred verses of Nammalwar. She remained a wonderful correspondent and never allowed the shadows of her personal sorrows to fall upon her conversation and her writings. She bore the grief with stoical fortitude when her husband and dear companion of seven decades passed away in 1983. She herself withdrew from the physical world, quietly, surrounded by her children and relatives on October 17th, 1986.

In this centenary year of her birth, as one who had known Kumudini from childhood and later as her daughter-in-law and as one who was inspired in many ways by her and is now living in the same house, I was wondering what is it that strikes me most about her character?

Her gleaming eyes and brilliant saffron streak on her forehead attracted me to this frail lady when I was but a child. She invariably responded to my letters — they were little more than scribbles then, with understanding, humour and love. She would send me Tamil magazines and an occasional Tamil book and thus created in me a lasting love for Tamil language and literature.

I have preserved the scrapbook that she made for me fifty years ago in a “Lion Exercise Book” of eighty pages and sent by post to me from Srirangam to distant Vishakhaptnam where I was living at that time. In these fifty years, I have never received a richer and more precious gift than this notebook with the title-page inscription also in her beloved handwriting: “BEDSIDE BOOK: Scraps Gathered During Years, Specially copied for Prema for her Birthday, March 1954, With Love, Ranganayaki Mami”.

This book is among the most precious of my possessions and I have enjoyed reading the entire book at least once a year. Analysing her choice for a fifteen-year old girl, I can imagine her approach that mingled smiles with seriousness. The notebook opens with Max Beerbohm’s parody, ‘Chesterton on Love’:

Adoration involves a glorious obliquity of vision. It involves more than that. We do not say of love that he is shortsighted. We do not say of love that he is myopic. We do not say of love that he is astigmatic. We say quite simply: ‘Love is blind’. We might go further and say love is deaf. That would be a profound and obvious truth. We might go further still and say that love is dumb. But that would be a perfect and obvious lie. For love is always an extraordinarily fluent talker. Love is a wind bag filled with a gusty wind from heaven.

By choosing such a passage for the opening page, was Kumudini trying to instill a silent lesson into the mind of an adolescent girl? She was a feminist calling for woman’s independence, but Kumudini had no sympathy for sentimental distractions in a girls’ life. At the same time, her lessons were never schoolmarmish. Then there are pages and pages of a hilarious passage from “Real Chesterton” where he speaks of “our sublapsarian friends”. This brief exercise book contains light quotes that have a way of drawing the young mind to choice and serious works in different languages. A verse from the 12th century Tamil classic Kalingathu Parani; a verse from ancient Sangam anthology, kalithokai (with word-to-word meanings in modern Tamil); a verse from the old Tamil poem Nalavenpa; four verses from Tirukkural; three verses from Nalayira Divya Prabhandam; Doha from Hindi; Arthur Symmons on the art of poetry; poems by Walter de la Mare and J.K. Stephen, RabindranathTagore, Guru Nanak and Bertrand Russell. It is quite amazing to go through these names (there are actually many more in the book where not a page is wasted) and anonymous writings as well.

My admiration for the author has been total and unwavering ever since my Kannada translation of her story ‘Nandu’s Brother’ was published in Jaya Karnataka, Dharwar (February 1942). I have not come across anywhere else in Tamil Literature, such a light touch in dealing with the most obscure and irascible subjects as in Kumudini’s essays, short stories, translations, interviews and travelogues. Her style has an impish sparkle that refuses to be translated into English. Her sense of humour never deserted her, not even in her last days. Once I asked her when she was obviously in great pain: “Is the tumour hurting you very much?” She looked at me, touched the place and smiled: “I was praying to the Lord to show me a way to come to Him. He has opened the door here.” There was an angelic serenity about her face when she said this with a glint in her eye. I understood then Shakespeare’s exclamation: “Ripeness is all!”

I have admired her for her severe self-discipline and sheer hard work. Yes, she was a great manager, be it a festival or wedding! And a great conversationalist too. She charmed the old and the young alike by speaking to them of their interests, aspirations, hopes, and disappointments.

I have also admired her for having been an activist. She did not merely speak of women’s emancipation, but set about working selflessly to help unfortunate women. Whatever she had she would spend on others who needed help. In all my life I never saw her getting a new piece of jewelry for herself, and I found her quite at home in her rough khaddar sarees. If she asked for self-discipline, simplicity and discernment from women if they wished to be emancipated from their present ills, she herself was a role model for the New Woman. She was quite astonished by Tagore’s accurate description of the women of her times who were caught in obscurantist ritualism when he created his heroine Kumudini in Yoga-Yog:

Kumudini learnt to read and write at home. She had no idea of the outside world. The light and darkness of tradition and modernity had coalesced in her and gave her mind an individuality of its own. Her world was not clear. She had a superstitious fear of minor deities. She would gaze at the moon on special days and sound the conch to get relief from the untouchable state entered by mankind during times of eclipse. She believed that if one went without food in the waning half of the moon in the Ashada month, snakes would not harm her. When she made a vow to a deity she bound some money in a cloth dipped in turmeric and often vowed that she would break a coconut and wave camphor if her wish came true. She believed in auspicious and inauspicious omens of everyday life. Though she had seen that works begun in an auspicious hour had ended tragically, she could not get over her faith in ancient beliefs.

While Kumudini could be chillingly critical of patriarchy that kept women in such darkness, she was equally angry with educated women who wasted their talents and opportunities and refused to be helped to escape the morass. Her pungent criticism was subsumed as sparkling humour in stories like ‘Made for Each Other’. Kumudini’s Sita’s Letters is a classic which criticises women for spending their time discussing and worrying about sarees! She describes the way women talked of nothing but food, either cooking or feeding others or devouring it themselves, or how they went on and on about caste exclusiveness and marriage proposals, or endlessly talked about real and imagined ailments. Kumudini in her book creates a grandmother for Hidimbi. This grandmother Sammarjanakesi’s letters are real sparklers; here is a passage in a missive to her friend Pisachavadani:

Because of this cold weather, my feet are very painful. Am unable to digest anything. I ate only one goat the other day, and my stomach churned all night. I was very uncomfortable. Hidimbi wants only a swayamvara. All because of modern education. Who listens to what we say? If you have any, send me a couple of barrels of chukku-thippili medicine.

All the same, since Kumudini herself encouraged discernment as an important instrument to be cultivated by the New Woman, I had no hesitation in watching her critically as well and clashing with her at times. Kumudini could be frustratingly self-willed and could marshal arguments with great speed. When she became angry, her words were few but they could administer a very painful jab. This surprised me in my early days as a daughter-in-law but I realised soon enough that this was due to her impatience with educated girls not pressing forward at her speed.

Though she had dared the traditional household with her reserves of will-power, I do not think that she herself was quite free of what the tradition had injected into her psyche. One such incident was when I refused to have the seemantham[3] ceremony when I was expecting my first child. She was first amused and patiently explained to me that there was a science behind the Vedic injunction. I thought it was a criminal waste of money. As we exchanged letters, she became positively annoyed. What would her sisters-in-law think of her? Would they not consider her as not willing to spend money on a daughter-in-law? She wanted to purchase sarees, make me a pair of ruby-encrusted bangles. “If you refuse the ceremony, you will not get the bangles”. I agreed for the ceremony, but then I said no gifts; no sarees; no feasts. It would have to be simply the ritual and no more. She gave up at that and we dispensed with the function.

But when our baby daughter was born, Kumudini came with a cradle made of plastic netting woven by herself (which I have carefully preserved) and other gifts. When my second daughter was born, she came with choice presents. She assured me that I should not be worried that it was a girl again, for who knows, she may be a brilliant Indira Gandhi! She said this with her mischievous smile, for she was aware of my articles criticising the Prime Minister and the policies of her Congress Government at that time. When my son was born three years later, she came as usual, bringing gifts and then, during the punyahavachan [4] ceremony, clasped a couple of brilliant and expensive ruby bracelets on my wrists. I was taken aback and asked her whether this means she too belongs to the “girls are good, boys are better” category? Again the same smile, what else?

Such easy banter was possible with her. I enjoyed a wonderful relationship with my mother-in-law. She never missed reading any of my articles, reviews and essays and if she found something which she thought very good, I would receive a telegram congratulating me. She was delighted when I became a Tamil writer. Each one of my anxieties conveyed to her in a letter would be promptly attended to by her. She would advise me on how to keep the Maa Vilakku[5] during Navaratri, for she wanted me to continue the tradition, as she had “received the tradition” from her mother-in-law. She also taught me how to look after the household deity, how to perform the special pujas required during festive days, the special dishes to be cooked and so on. At the same time, when her eldest grandson (through her elder son, Venkatesa Thatham) told her he was marrying a Christian girl, she blessed them both and bought gifts for the new bride. For, though Kumudini belonged to an orthodox Srivaishnava family, she had translated J.C. Kumarappa’s Precepts of Jesus many years ago. Kumudini was indeed a remarkable synthesis of tradition and modernity and saluting her in this centenary year, I can only say, “All in her pointed to a nobler kind.”

Footnotes

1 Tamil term for elder brother’s wife

2 Translations from Kumudini’s works and letters in this article are by Ahana Lakshmi

3 A Vedic ceremony where gods are propitiated with a series of rituals to bless the couple and the baby in the womb. The ceremony is performed in the husband’s house.

4 Ritual purification on the eleventh day after the birth of a child.

5 Lamp made of rice flour and lit on the altar on a Saturday of the purattasi month, after following the rules regarding ritual purity. ₃

1905-ல் உருவான வள்ளலார் சிலை (பண்ருட்டி மலையாண்டவர் கோயில்)

19.4.1905-ல் செய்யப்பட்ட வள்ளலார் சிலையொன்றை பண்ருட்டி அருகே கண்டுபிடித்துள்ளதாகப் படத்துடன் செய்தி தினமணியில் வெளியாகியுள்ளது. அது வள்ளலார் திருவுரு தானா? என்று உறுதிப்படுத்த சமயபுரம்/வடலூர் தவத்திரு. ஊரன் அடிகளார் போன்றவர்களுடன் கலந்தாலோசிக்க வேண்டும்.

கைகள் திருவருட்பிரகாச வள்ளலார் வைத்திருந்ததுபோலவே உள்ளன. அருட்பிரகாசர் என்பது க்ருபாபிரகாசர் என வடமொழி வாசகமாகப் பொறிக்கப்பட்டுள்ளது: "ஸ்ரீமத் புஷ்பாசல நிவாச ஸ்ரீ க்ருபா ப்ரகாஸ பதான்ய பரம ஸ்ரீ மூர்த்தி”. இந்தச் செப்புப்படிம வாசகம் ஒளிப்படமாக வெளியாக வேண்டும்.

நா. கணேசன்

தினமணி வாசகர் பின்னூட்டையும் இணைத்துள்ளேன்.

வள்ளலார் வாழ்ந்த மலையும், சிலையும் கண்டுபிடிப்பு
தினமணி, செப்டம்பர் 13 2009

பண்ருட்டி, செப். 11: வடலூர் ராமலிங்க அடிகளாரின் வெண்கலச் சிலையும், அவர் வாழ்ந்த மலையும் பண்ருட்டி அருகே கண்டுபிடிக்கப்பட்டுள்ளன.

பண்ருட்டியில் இருந்து 12 கி.மீ. தூரத்தில் உள்ள சி.என்.பாளையம், மலையாண்டவர் கோயிலில் (புஷ்பகிரி) இச்சிலை கண்டுபிடிக்கப்பட்டுள்ளது.

குறிஞ்சிப்பாடி திருவள்ளுவர் கலை மற்றும் அறிவியல் கல்லூரி தமிழ் விரிவுரையாளர் வேல்முருகன் கொடுத்த தகவலின் பேரில் தொல்லியல் ஆய்வாளர்கள் பண்ருட்டி தமிழரசன், நெல்லிக்குப்பம் நாராயணமூர்த்தி ஆகியோர் ஆய்வு செய்து நிருபர்களிடம் கூறியது:

சென்னப்பநாயக்கன்பாளையம் உச்சிப்பிள்ளையார் கோயில் என அழைக்கப்படும் மலைக்கோயில், பண்டைய காலத்தில் மலையாண்டவர் கோயில் என்று அழைக்கப்பட்டுள்ளது.

இம்மலையில் கி.பி.7-ம் நூற்றாண்டுக்கு முன்னரே பல்லவர் கால சிவன் கோயில் இருந்ததற்கானச் சான்றுகள் கண்டறியப்பட்டுள்ளன.

இக்கோயிலில் அம்மன் சன்னதியிலிருந்த வெண்கலச் சிலை புத்தராக, சமண தீர்த்தங்கரரின் சிலையாக இருக்கலாம் என இக்கிராம மக்கள் கருதினர்.

சிலையை ஆய்வு செய்தபோது, "ஸ்ரீமத் புஷ்பாசல நிவாச ஸ்ரீ க்ருபா ப்ரகாஸ பதான்ய பரம ஸ்ரீ மூர்த்தி என்று சம்ஸ்கிருதத்தில் பொறிக்கப்பட்டிருந்த எழுத்துகளை படித்ததில் இது வள்ளலாரின் உருவச் சிலை' என உறுதி செய்யப்பட்டது.

48 செ.மீ. உயரமும், 22 செ.மீ. அகலமும், 60 செ.மீ. சுற்றளவும் உள்ள இச்சிலை, இடது கால் மீது வலது காலை மடித்து வைத்தும், இடது கை மீது வலக்கையால் மூடிய தியான நிலையில் அரைக் கண் பார்வையில் கருணை ததும்பும் முகத்தோடு காணப்படுகிறது.

இச்சிலையை 19.4.1905-ம் ஆண்டு பண்ருட்டியை சேர்ந்த ச.சொக்கலிங்க செட்டியார், விழமங்கலம் ந.வேலாயுத செட்டியார் தருமம் செய்ததாக பொறிக்கப்பட்டுள்ளது.

சுபானு ஆண்டு புரட்டாசி மாதம் 21-ம் தேதி ஞாயிற்றுக்கிழமை 5.1.1823-ல் அவதரித்த வள்ளலார், ஸ்ரீமுக ஆண்டு தை மாதம் 19-ம் தேதி 30.1.1874-ல் மேட்டுக்குப்பம் சித்தி வளாகத் திருமாளிகையில் திருகாப்பிட்டுக் கொண்டவர்.

1862-ல் வள்ளலார் தனது அன்பர்களுக்கு எழுதிய கடிதம் ஒன்றில், "கருங்குழியிலிருந்து வடமேற்கே ஓர் ஊருக்குப்போய் அவ்விடத்தே முடிக்க வேண்டிய காரியத்தை முடித்துக் கொண்டு என்றும், தற்காலத்தில் யான் வசிக்கும் இடம் இது வென்று குறிப்பதற்கூடாது' என்றும் அவர் எழுதியுள்ளார்.

எனவே அவர் வாழ்ந்த இடங்களில் மலையாண்டவர் மலையும் (புஷ்பகிரி) ஒன்று என அறியப்படுகிறது.

வள்ளலாருடன் சீடர்களும் வாழ்ந்துள்ளனர்.

அவருக்கு பின்னரும் சில சீடர்கள் சித்தர்களாக வாழ்ந்து சமாதி நிலை அடைந்துள்ளனர் என தெரிகிறது. "அருட்பெருஞ்ஜோதி தனிப்பெருங்கருணை' என்று உருவ வழிபாட்டை மறுத்து ஜோதி தரிசன வழிபாட்டு முறையை தொடங்கிய ராமலிங்க அடிகளாருக்கே வெண்கலச்சிலை அமைத்திருப்பது வியப்பிற்குரியது.

இச்சிலை, தமிழகத்தில் வேறு எங்கும் காண முடியாத ஒன்றாகும் என ஆய்வாளர்கள் கூறியுள்ளனர்.

----------------


வாசகர் ஒருவர் பின்னூட்டு:

வள்ளலாரை பற்றிய அடிப்படை அறிவில்லாத ஆராய்ச்சி, தவறான கருத்து சொல்லப்பட்டுள்ளது. வள்ளலார் சமாதியை எதிர்த்தவர் ,அவர் சமாதி அடையவில்லை .அவரது தியான முறைகளும் வேறு .அவர் எப்போதும் வெண்மையான ஆடையால் உடலை முழுமையாக மூடியிருபார் ,செருப்பு அணிந்து கொள்வார் . இந்த விடயங்கள் சன்மார்கத்தை பின்பற்றுவர்களுக்கு நன்கு தெரியும் ,இந்த சிலை அவருடையது இல்லை என்பதும் தெரியும்.
By Unmai