தமிழ் இலக்கியங்களில் பொருள்முதல்வாதம் - பேரா. நா. வானமாமலை (1973)

பேரா. நா. வானமாமலை மார்க்சிய சிந்தனையைத் தமிழ் ஆய்வுலகுக்குக் கொணர்ந்தவர், கடுமையான உழைப்பாளி. அவர் 1973-ல் எழுதிய அரிய கட்டுரை ஒன்றைத் தட்டச்சு வடிவில் வெளியிடுவதில் பெருமை கொள்கிறேன். தமிழ் இலக்கியங்களில் பொருள்முதல்வாதம் என்பது கட்டுரைப் பொருள்.

பூதவாதம், லோகாயதம், சார்வாகம் என்பன இந்தியாவின் பழமையான பொருள்முதல்வாதத் தத்துவங்கள். பல பழைய புத்தகங்கள் அழிந்துவிட்டன. எதிர்வாதிகளின் கூற்றிலிருந்தே லோகாயதம் போன்றவற்றை என்னவென்று அறிய முடிகிறது, ஓரிரண்டு முதல்நூல்கள் திபெத் மொழியில் மொழிபெயர்ப்பாக ஓலைச்சுவடிகளில் உண்டு. நா. வானமாமலைக்கு சம்ஸ்கிருதத்தில் ஜெயராசியின் தத்வ-உபப்லவ-சிம்ஹம் என்றும், தமிழில் கவிச்சக்கிரவர்த்தி செயங்கொண்டாரின் காராணை விழுப்பரையன் வளமடல் என்ற நூலும் அழிவிலிருந்து தப்பித்து வாழ்வது 1970களில் தெரியவில்லை.

ஜெயராசியின் தத்வோபப்ளவசிம்மம் இத்தாலி நாட்டு ஆய்வாளர் முனைவர் பட்டத்திற்கு ஆய்ந்துள்ளார். Eli Franco, Perception, knowledge, and disbelief : a study of Jayarāśi's scepticism. Stuttgart : F. Steiner Verlag, Wiesbaden, Germany 1987.
(இரண்டாம் பதிப்பு, தில்லி மோதிலால் பனாரஸிதாஸ். 618 பக்கம்).

Book overview
The Tattvapaplavasimha is a philosophical text unique of its kind it is the only text of the Carvaka Lokayata school which has survived and the only Sanskrit work in which full-fledged scepticism is propounded. Notwithstanding that it has been hitherto almost completely ignored. The present book consists of an introduction detailed analysis edition translation with extensive notes of the first half of the text. In the introduction Jayarasi`s affiliation to the Lokayata school is reassessed and his place in the historical development of Indian Philosophy evaluated. New evidence for the dating of Jayarasi is examined and a new dating is suggested.
----------------
"This school of thought is also called Lokâyata, from loka, the Sanskrit word for “world,” since it holds that only the materialistic world exists and nothing more, such as the soul, heaven, or hell. Virtually all that is known of this system of thought derives from polemical texts trying their best to refute or deride their doctrines. Some texts include the Sarvadarsanasamgraha and the Sarvasiddhântasârasamgraha of Samkara. The school is referred to in the Prabodha-candrodaya (The Rise of the Moon of Intellect), a well- known ancient Indian drama that emphasizes how prominent the movement was. The Tatvopaplavasimha is the only text that can be considered an authentic text of the school and includes a series of attacks on all the other schools of Indian thought.

from Radhakrishnan, Sarvepalli and Moore, Charles A. A Sourcebook in Indian Philosophy. Princeton University Press. Princeton, New Jersey; 1957. p. 227-228. "

தமிழின் ஒரே லோகாயத நூல்:

காயாரோஹணம் காராணை என்றும் ஆகும். தமிழின் ஒரே உலகாயத நூல் கவிச்சக்கிரவர்த்தி செயங்கொண்டார் பாடிய காராணை விழுப்பரையன் வளமடல்.திருமங்கை ஆழ்வார் வடமரபில் பாடிய மடல்களை மீண்டும் தமிழ் அகமரபுக்குக் கொண்டுவரும் இலக்கியம் அது. மதுரை முன்னியத்தில் 10 ஆண்டுகளுக்கு முன்னம் அந்த அரிய நூலை அளித்தேன்.
http://pm.tamil.net/pub/pm0060/valamatal.pdf

ஏறத்தாழ 950 ஆண்டுகளுக்கு முன்னர், தமிழன்னையின் மணியணிகளில் ஒன்றனைக் கவிச்சக்கிரவத்தி செயங்கொண்டார் படைத்திருக்கிறார். பொருள்முதல் வாதத்தை இந்தியமொழிகளில் சொல்ல இரண்டு நூல்கள் கிட்டியது அரிய செயல். ஜெயராசியின் நூல், செயங்கொண்டாரின் விழுப்பரையன் வளமடல்.

பூதவாதத்துக்கு பௌத்த சமயிகள் நம் தமிழகத்தைத் தேடி 2000+ ஆண்டுகளுக்கு முன்னமே வந்துள்ளனர். பூதவாதம் (இதனொடும் தொடர்புடையன சார்வாகம், லோகாயதம் - மணிமேகலை உரை) 2000 வருடம் முன்னர் இருந்த மெட்டீரியலிஸம். ஒரு 300-400 புத்தகம் இந்திய பூதவாதம், லோகாயதம் பற்றி 20-ஆம் நூற்றாண்டில் எழுதப்பட்டு உள்ளன. ஜெயராசி, ஜெயங்கொண்டார் நூல்கள் கிடைக்காத நிலையிலே இப்படி. பொருள்முதல்வாத லோகாயத நூல்களை ஆய்ந்தால், இந்த ஆய்வு நூல்கள் இன்னும் விரிவு பெறும், குடத்து விளக்கு குன்றின் மேல் விளக்கமடையும்.

நோபல் பரிசு பெற்ற அமார்த்ய சேனரின் கட்டுரைககளில் [1] இம்மாதிரியான பூதவாத, லோகாயத நூல்களின் முக்கியத்துவத்தை உலக அரங்கில் எடுத்துச் சொல்லியுள்ளார்.

தவளத் தாமரைத் தாதார் கோயில்
அவளைப் போற்றுதும் அருந்தமிழ் குறித்தே!

நா. கணேசன்

Ref. [1] From the section, Concluding Remarks, of the article by
Amartya Sen, Indian traditions & the Western imagination
Daedalus, 10-01-2005, vol. 134, no. 4.
"The nature of these slanted emphases has tended to undermine an adequately pluralist understanding of Indian intellectual traditions. While India has inherited a vast religious literature, a large wealth of mystical poetry, grand speculation on transcendental issues, and so on, there is also a huge - and often pioneering - literature, stretching over two and a half millennia, on mathematics, logic, epistemology, astronomy, physiology, linguistics, phonetics, economics, political science, and psychology, among other subjects concerned with the here and now.

Even on religious subjects, the only world religion that is firmly agnostic (Buddhism) is of Indian origin, and, furthermore, the atheistic schools of Carvaka and Lokayata have generated extensive arguments that have been seriously studied by Indian religious scholars themselves.46 Heterodoxy runs throughout the early documents, and even the ancient epic Ramayana, which is often cited by contemporary Hindu activists as the holy book of the divine Rama's life, contains dissenting characters. For example, Rama is lectured to by a worldly pundit called Javali on the folly of his religious beliefs: "O Rama, be wise, there exists no world but this, that is certain! Enjoy that which is present and cast behind thee that which is unpleasant. "

What is in dispute here is not the recognition of mysticism and religious initiatives in India, which are certainly plentiful, but the overlooking of all the other intellectual activities that are also abundantly present. In fact, despite the grave sobriety of Indian religious preoccupations, it would not be erroneous to say that India is a country of fun and games in which chess was probably invented, badminton originated, polo emerged, and the ancient Kamasutra told people how to have joy in sex. Indeed, Georges Ifrah quotes a medieval Arab poet from Baghdad called al-Sabhadi, who said that there were "three things on which the Indian nation prided itself: its method of reckoning, the game of chess, and the book titled Kalila wa Dimna [a collection of legends and fables]. " This is not altogether a different list from Voltaire's catalog of the important things to come from India "our numbers, our backgammon, our chess, our first principles of geometry, and the fables which have become our own. " These selections would not fit the cultivated Western images of Indian historical traditions, which are typically taken to be pontifically serious and uncompromisingly spiritual.

Nor would it fit the way many Indians perceive themselves and their intellectual past, especially those who take a "separatist" position on the nature of Indian culture. I have tried to discuss how that disparity has come about and how it is sustained. I have also tried to speculate about how the selective alienation of India from a very substantial part of its past has been nourished by the asymmetrical relationship between India and the West. It is, oddly enough, the rationalist part of India's tradition that has been affected most by this alienation. The impact of the West on internal identities in India has to be seen in fundamentally dialectical terms. "
(Prof. A. Sen, Harvard University).

---------------------------------------------------------------------

Materialist Thought in Early Tamil Literature
N. Vanamamalai
Social Scientist, Vol. 2, No. 4, Nov. 1973, pp. 25-41.

IDEALIST as well as Marxist scholars have directed their efforts at reconstructing materialist thought from the dim mist of Indian antiquity. Das Gupta, Dakshin Narayan Sastry, and Chakravarthi Nayanar are among those of the idealist persuasion who tapped Sanskrit sources for their investigations. They exhibited a marked preference for Advaita. Using the very same sources Debi Prasad Chattopadhyaya and K Damodaran also attempted to reconstruct ancient Indian materialism, but employing the Marxist approach. In the absence of original texts of ancient materialist philosophy written by materialists, all these scholars had to go in for the exposition of materialism contained in the statements of materialism's opponents in both the vedic and non-vedic systems. Such a method was unavoidable as no original text written by teachers of the Lokayata school was available for study. In the reconstruction of ancient Indian materialism, it is particularly noticeable that the South Indian sources have been comparatively unexplored. Neither has any scholar yet examined the ancient Tamil literary sources to seek materialist trends and to set them alongside the Purvapaksha description of materialism in the Sanskrit sources.

This paper aims at examining certain imprints and descriptions of materialist thought found in ancient Tamil literature. Unfortunately there is no readymade philosophical treatise of the period preserved and handed down to us. We have, therefore, to turn to literary texts and mainly to Purananuru and Pattupattu, anthologies of poetry on the secular life of the Tamils between the second century BC and the third century AD.

Philosophical disputations of the various schools of metaphysics are recorded in Buddhist and Jain works of a later period, that is, between the third and ninth centuries A D. In these, materialist thought called Bhutavada and Lokayata is taken up for censure and attack. This paper will also examine the account of Lokayata in the Buddist work, Manimekalai, and in the Jain text Neelakesi [1]. The period after the ninth century A D is outside the compass of this study.

Chakravarthi Nayanar in his introduction to Neelakesi has this to say about Bhutavada in Tamil Nadu: There lived in Nalanda near Rajgriha a Brahmin named Madhava. He had a son named Koshtilla and a daughter named Sari. Koshtilla went to South India to study Bhutavada. Sari married a Brahmin from Southern India called Tishya. She had a son named Upatishya called so after his father. He had another son named after his mother Sariputta. In a village nearby, there was a purohit whose wife Modgal bore a son. He was called Moggalana. Both Sariputta and Moggalana studied under Sanjaya. Hearing about Buddha, they went to meet him. They joined the Buddhist order.

Chakravarthi Nayanar, himself a Jain, mentions that Bhutavada or Lokayata was taught in the South in the sixth century B C and that these schools of thought attracted scholars from the North. Dakshin Narayan Sastry and Chakravarthi Nayanar also admit that Lokayata was one of the earliest systems of thought prevalent in the South. But they did not collect evidence for their conclusions from Tamil or other South Indian sources. The chronology of the literatures of the southern languages with the exception of Tamil cannot be assigned to a period earlier than the tenth century A D. Only Sangam literature in Tamil is assigned to a period ranging from the second century B C to the third century A D. It is, therefore, reasonable to look for traces of early materialist thought in Sangam works of this period and in Jain and Buddhist works of the period closely following the Sangam age.

Nature of the Sources

To get a clear idea of the nature of the sources, one should know the purport of the themes of the Sangam works. It can be said that all books of the Sangam literature are anthologies of compositions of different poets belonging to different periods, and classified into two main genres Aham and Puram. Aham poetry is devoted to pre-marital and post- marital love while Puram poetry deals with social life in all its aspects. As this study is centred mainly on Purananuru [2], it is pertinent to high-light the theme of this book as representative of the Sangam literature.

Purananuru is an anthology of poems numbering 400. We get in it scenes of social life of the Tamils from the second century B C to the third century A D. The poems pursue purely secular themes such as the life of the tribal people of the hills; agricultural groups of the river valley regions; their tribal wars; the wars of the tribal chiefs against rising feudal monarchs; cattle-rearing; panegyrics addressed to the chieftains by the folk minstrels (Panars); ethical precepts addressed to rulers and to people in general and a host of other themes directly related to the social life of the period. Going through this work we can conclude that tribal life was disintegrating and feudal states were just emerging. The later poems of the anthology speak about three kingdoms, the Chera, Chola and Pandya, with all the rivalries and wars among them. That leads us to the conclusion that by the time the later poems were composed tribal life had been destroyed as a whole in the Tamil country, except in the remote mountain fastnesses which lay out of reach of the mainland . Even to these remote hills, the Panars (folk minstrels) and Viraliars (folk danseuses) went carrying their song and dance. It was a period of detribalisation leading to the emergence offeudalism.

The nature of the first source has been characterised. Here one looks for answers to the questions : What do the poets think of life ? Is it real or illusory ? What is their conception of happiness ? What is their idea of cosmogony ? What ethical precepts do they express ? Such questions are discussed by many of the poets in a casual manner, while they address their songs to the people in general or to someone in particular.

The second source consists of two epics, Manimekalai and Neelakesi, Buddhist and Jain respectively in their religious inspiration. In addition to the stories related in these epics, there is a chapter in each devoted to the philosophical and religious systems of the period. The first epic may be assigned to the third century A D; the second was written later, some time between the fifth and ninth century A D. Each contains a description of Bhutavada (materialism). The account in Manimekalai is the first systematic account of materialism in Tamil sources, even though it is in the Purvapaksha form, that is, the statement of a system by its opponent.

Manimekalai has a commentary attached to it by a learned commentator of the medieval age. He gives valuable information on various schools of Lokayata and systems of logic which dominated the scene at the time. Though a few centuries separate the age of the commentator from that of the author of the epic, his learned commentary throws a flood of light on the state of materialist thought at the time of the epic and in later centuries. I have made use of these sources and compared their views with certain North Indian sources, both vedic and Jain, where distortions and differences in the description of the categories of Lokayata are noticeable.

The Content of the Puram Poems

To return to the broad classification of the themes of the Sangam anthologies such as Aham and Puram, the material that finds a place under each of these heads is only life on earth. Very few poems mention life after death, though there is an Elyseum called Thevar Ulagu, literally the World of the Gods. An overwhelming majority of the Puram poems speak about life on earth and how to make it happy. The early Tamil poets thought of domestic bliss within the (external) social set-up as the highest ideal of human life. Even after the rise of private property and the state, Thiruvalluvar set forth three ideals for the human condition: ethical life, acquisition of wealth and a happy love life. He taught that a good ethical life on earth, if combined with wealth, will lead to happiness. He was opposed to the theory that renunciation of worldly life guaranteed happiness in the next world. The ideal of Moksha called Veedu in Tamil, was not advocated by Thiruvalluvar. Sangam and later poems also contain a robust affirmation of life under the sun.

What prompted the life-affirming materialistic outlook reflected in the Puram anthology ? Why did the later literature incline towards a religious outlook of denying the reality of life on earth and upholding the ideal of a better life in another world, or, in other words, a state of absolute renunciation of desires and passions ?

The period of composition of the poems of Puram extended over five centuries or more. This was a period of detribalisation of the hunting and pastoral tribes and the emergence of private property, feudalism and the state. The rapid change in the social formation leading to class society on the one hand and non-class tribal society on the other, existing side by side, led to a contradiction between the tribal ideology and the emerging feudal ideology of religion and god.

Effect of Detribalisation

Debi Prasad Chattopadyaya has this to say about the incomplete detribalisation of tribal life and the consequent change in the modes of thought of the people: If therefore it is true that the life of the Indian masses remained detribalised only incompletely, then the sources of their dominant world outlook should logically be sought in the beliefs and ideas of the tribal peoples though the original significance of this world outlook, like that of the tribal survivals themselves, must have passed into its opposite. What interests us most is the original nature of this world outlook. We are going to argue that it must have been instinctively materialistic or proto-materialistic - the collective labour of the tribal life being a guarantee of that. Interestingly, surviving as it did in the lives of the working masses, this proto-materialistic character was not completely lost from the popular 'Weltanschauung' called the Lokayata. [4]


From this, it is clear why there was a materialistic life-affirming outlook among the early poets of the Puram anthology. The materialist world outlook, which had its origin in the collective labour of pre-class society, persisted even after the partial destruction of its basis and the emergence of a different basis.

Origin of Idealism

As for the second part of the question raised above, Engels pointed out : From tribes there developed nations and states. Law and politics arose and with them the phantastic reflection of human things in the human mind - religion. In the face of all these creations which appeared in the first place to the products of the mind and which seemed to dominate the human societies, the more modest productions of the working hand retreated into the background, the more so since the mind that planned the labour process already at a very early stage of the development of society was able to have this planned labour carried out by other hands than its own. All merit to the swift advance of civilisation was ascribed to the mind and to the development and activity of the brain. Men became accustomed to explain their actions from their thoughts instead of from their needs, and so there arose in course of time that idealistic outlook on the world which especially since the downfall of the ancient world has dominated man's mind. [5]

And again,
Division of labour only became truly such from the moment when a division of material and mental labour appears. From this moment onwards, consciousness can really flatter itself that it is something without conceiving something real, from now on consciousness is in a position to emancipate itself from the world and to proceed to the formation of pure theory, theology, philosophy, ethics etc.
[6]

In the light of these formulations by Marx and Engels, I propose to examine in the literary sources of the Sangam age the following:
(i) the life-affirming materialistic outlook of the ancient Tamil poets; (ii) the materialistic conception of the origin of the universe on the basis of the theory of the five primary elements; (iii) some aspects of their ethics, and (iv) the reconstruction of their theory of epistemology from the statements attributed to Lokayatas by the Buddhist and Jain poets who flourished in the period closely following the Sangam age.

Now to the first question: What is the conception of the ideal life according to the poets of the Puram anthology ? Let us take a few examples from Puram poets which illustrate the poet's conception of a life of happiness :

He embraced the shoulders of his beloved one,
Wore garlands of flowers gathered from an odorous park,
Smeared his chest with sandal paste,
Destroyed his enemies,
Supported his friends,
Never bowed to the mighty.
He never trampled upon the weak,
Never betrayed his adherents.
He annihilated invading armies, and routed his enemies.
He rode his chariot drawn by fast steeds,
He rode upon his royal elephant.
He treated minstrels with delicious food and sweet wine,
Spoke to them gentle words of warm affection.
He lived a perfect and ideal life.
Burn him or bury him :
Dispose of his body in whatever manner you like.
It does not matter to him how you do it after his death. [7]


This is a poem composed by Pereyil Muruvalar on the death of his friend, Namby Neduncheliyan, a king of the Pandya dynasty. The conception of the ideal life contained in these lines is suffused with a materialistic outlook on life. This world is real. The problems of this material world must be solved. Man should not try to escape from them, thinking that the world is an appearance and reality is beyond his grasp.

The desire to lead a happy life and to be youthful and energetic stirred all ancient people. It led them into efforts to discover the 'elixir of life'. Ancient Siddhas and Tantrikas were also engaged in the pursuit of Amrita Dhara and deluded themselves that they had discovered it in their heads as a result of Tantrika practices. By contrast, we have a poem in the Puram anthology in which the poet offers a prescription for a youthful energetic life on earth, till death puts an end to it.

Pisir Aanthaiar, a poet, paid a visit to his friend, Ko Perum Cholan (King of the Chola country). The poet, despite his advanced age, appeared youthful and energetic. The king asked him about the secret of his youthfulness.

Why had not a single hair on his head turned grey ?
Why were there no wrinkles on his forehead ?
You ask me why my hair has not turned grey in spite of my old age ?
My noble wife and children are wise.
My younger relatives cooperate with me.
My king protects us from evil things.
Many wise men who are humble and gentle live in my village. [8]


The secret of youthfulness, according to this poet, lies not in the practice of Tantrika Yoga, the realisation of 'soul' or other mental disiciplines, but in amity among all those who live with one. This explanation arises out of a materialist outlook on life. The presumption is strengthened by the name of the poet, Pisir Athan Thanthaiar (Pisir: name of village, Athan Thanthaiar: father of Athan). T N Subramaniam [9] finds the word, Aathan, mentioned in Thevaram along with Samanar (Jain ascetics). Both Samanar and Aathar were supposed by commentators to refer to the Digambara sect of Jain ascetics. But Thevaram denounces Aathar as fish-eaters and liquor addicts. Subramaniam rightly points out that Aathar could not refer to Digambaras, who abstained from non-vegetarian food; it could refer only to a settlement of Ajivikas. The adherents of this school were called Aptha, which in Tamil would be Aathan. There were very strong elements of materialism, such as the theory of Pancha Bhutas and the movement of the world due to the motion of atoms, in the Ajivika system. Morever, Aathan is certainly not a Brahmin name. We can reasonably suppose that this poet was influenced by the ancient Lokayata directly, or through Ajivika thought.

Let us now turn to another genre of poems, known as aarrupadai in the Puram anthology. The general theme of this class of poems is the advice given to a needy and hungry folk minstrel, going in search of a patron, by another who is returning after receiving bountiful gifts from a chief or ruler. The latter praises his patron and advises the former to go to him and sing his praise in order to receive rich gifts. In such poems, the last part is a blessing to the benefactor. We find in poems of a later period the poet invoking gods and goddesses to bless the kings. The poet calls upon Siva, Vishnu or Durga to send his or her choicest blessings to his patron. Puram poets do not seek the help of gods or goddesess, but themselves bless their patrons. They do not arrogate to themselves the functions of a pontiff or Shaman. The blessing is an expression of gratitude to the donor, who has relieved them of their suffering. It is thus a moot question whether these poets believed in the intervention of a god or goddess in the affairs of human life. The poems indicate (indirectly and sometimes directly) that they did not believe in divine intervention.

Let me cite some illustrations of verses of blessings of this type. The author of this poem is Nedumaran and the patron is Mudukudumipperu-Vazhuti, a Pandyan king:
Long live Kudumi
Who gave gold and water to the minstrels,
Who celebrates the festival of the sea
Let his years of life be as many
As the sands on the bed of the river Pahruli. [10]


This is in praise of Chola Nalankilli by the poet Thamarpalkarmanar :
May your years (of life)
Extend like sands on the seashore. [11]


Nanmaran, a Pandyan king, is praised by the poet Maruthur Ilanaganar. It is to be noted that although the god, Murugan, is referred to, his blessing is not invoked:
May your years be as many as the sands
Washed by the foam-topped waves
On the shores of the eastern sea
Where stands the God Neduvel. [12]


In another poem, the poet compares his patron to Kalan, the god of death; Balarama; Murugan in his fury against enemies; valour in battle; and fame among kings. Then follows a blessing:
Decorate suppliant minstrels in gold ornaments,
Drink fragrant wine brought by Yavanas
From the hands of pretty young maidens,
Remain happy for years and years. [13]

The above discussion shows that these ancient Tamil poets were this-worldly, considered this world to be real, held that happiness had to be sought here and that this happiness should be related to the social ethics of the period. All these point to a materialistic outlook. Although a consistent system of thought was not worked out, these thoughts arose out of a particular world outlook which was essentially materialistic.

The Origin of the Universe

The materialistic outlook of the early poets is also evident in their conception of the components out of which this world is made and also how life arose out of material elements. Dakshin Narayan Sastry distinguishes the schools of Lokayatas on the basis of whether they believed in four or five elements constituting the material universe. He believes that originally the Lokayatas believed in five elements and that later, owing to the onslaught of the idealist schools of thought, they revised the theory of elements and accepted four. The original belief was that the universe consisted of earth, water, fire and air, to which they later added akasa, sky or ether. Referring to this, Sastry says,
Akasa is not an element. Only four elements are perceived. These elements are in atomic condition when mixed together in the proper proportion and according to a certain order become living organisms. [14]

In Puram poems, both these suggestions find confirmation. Some poems mention four and some other five elements. What matters here is not the number but the nature of these elements. There is no doubt that these elements were conceived of as material substances. A Puram song has the following lines:
The sea with three-fold sources of water,
The broad earth, the wind that blows,
The empty sky, all these can be measured, but not your greatness. [15]

This poem is meant as a panegyric to a chieftain. It describes four elements and their unlimited magnitude of power. The sky is left out. Another poem mentions all five:
The world packed with solid earth,
The sky above the earth,
The wind that blows under the sky,
The fire that is on the head of the air,
Water opposed to fire.
These are the five elements,
Each with its peculiar nature. [16]


This poem mentions the five elements as opposites and related to each other. It also mentions that the five elements possess their peculiar natures and properties. The nature of the earth is solidity. The sky is ethereal and is above the earth. Something divides these two elements. Between the earth and the sky is another material element, different from the two but with its own peculiar properties. Air is necessary for fire to arise. Water and fire are contraries. A generalisation is made after enumerating the five elements and their properties: each has its property and all together have a general nature, lyarkai or Svabhava.

The Rise of Mythology

As opposed to this theory, the theory of the creation of these five elements by an all-powerful god emerges in the later period of the anthology. It is an effort to deny the theory of Svabhava, which causes all movements of the universe including consciousness. The motion of the universe or the movement of consciousness does not presuppose a creator or a universal cause which motivates all movement. The Lokayata view of consciousness is explained by Dakshin Narayan Sastry thus:
Consciousness is a function of the body. Consciousness does not inhere in particles of matter. When these particles come to be arranged into specific forms they are found to have signs of life. [17]

Life and consciousness are identical. Our thinking power is destroyed with the dissolution of the elements by whose combination it is evolved. When the body perishes, consciousness perishes too. There is nothing to transmigrate. Behaviour is explained as due to external stimulation, as much as the closing or opening of the lotus is due to the presence or absence of the sun. There is no creator.

After the rise of property and the state and after the leisured class had come on the scene, the theory of the creation of the world was promulgated. But the creator was conceived of as the creator of the five elements, and not as the creator of the universe and the living beings. The crude attempt to explain the origin of the universe not by the combination of the five elements, but by superimposing a higher power over them, is exposed at the outset when we read the lines:
The great one who wields the axe created water, earth, fire, air and the sky. He is the leader of those with unwinking eyes and spotless bodies. They wear unfading flower garlands. They eat fragrant food. [18]

The great one is Siva: he wields the axe. Siva is an anthropomorphic conception. He is the leader of a group of gods. To distinguish them from human beings, they are described as possessing spotless bodies and unwinking eyes. It is strange. however, that they need food to stay alive. They are merely a tribal unit transferred to a different world, called god's world. Without completely severing itself from its tribal moorings, this conception of a creator of five elements arises. Lines found in Maduraikanchi [19] a long work that can be assigned to the first century A D also illustrate this conception.

When the question of food is raised, we must again turn to the Puram poets to understand its importance and its relation to the elements and to life. A poet advises a king to provide irrigation for the lands in his dominion, stating why he should do so:
The shape of food is food,
Food is water and earth.
When water and earth combine
Then body and life arise.
After sowing, if the land depends
On the mercy of the sky, the king owning such land
Will not live in prosperity.
[20]

The first lines read like a puzzle. The puzzle is solved when we read a line in Manimekalai which uses the same words and explains it thus: "The body of man is the shape of food." [21] The shape of food means the human body. Food itself, the poet explains, is a combination of two elements, water and earth. It calls upon the king to provide conditions for the combination of these two elements. Here there is no mention of a creator or the mercy of the gods. Man can produce food by knowing the Svabhava of elements and intervene to produce conditions for their combination to attain his set goal, namely, the production of foodgrains.

The Rise of Class Society

After complete detribalisation, the feudal mode of production made rapid advance and engulfed the whole of ancient Tamil Nadu. It brought in its train the class conflict between the landowners and the dispossessed tribes. While production increased, the working people went hungry. In the old society, they gathered or produced food in common and received a share. They got equal shares or went hungry together. The bonds of collective labour bound them together. That bond of the collective was destroyed by the new production relations. Class society based on exploitation of man by man had come to stay. Still folk memories persisted. The poets who were close to the exploited working people, themselves hailing from their ranks, felt sympathy for them but could not show the way to change the state of affairs. They could only raise their voice against poverty and the hunger of their brothers, or appeal to and advise the king and the exploiting class to give the surplus grains to the poor so as to relieve their hunger. They preached equality of men's suffering when they were faced with hunger. To quote from a Puram poem:

To one who rules under one umbrella
The land surrounded by the seas and
To one who watches the crops keeping awake
Day and night in fear of wild animals,
The need of food is one measure and cloth is one yard.
Other needs are also equal.
To give to the needy is the good use of wealth.
If you wish to enjoy wealth (without giving), it will escape you.
[22]

The equality spoken of here could not be realised in feudal society. But the poet recalls the oral traditions about the tribal past when production was by collectivc labour and sharing of the produce was in equal measure. In this new mode of production, the working people toiled hard and kept awake day and night to keep wild animals away from the crops ripe for harvest. But the ruler and the wealthy appropriated the product of the labour of the working people and did not leave them with enough to keep body and soul together. This injustice strikes the poet. But he could not revive the 'golden age' nor could he think of a change in which everyone would work and get an equal share as in the old tribal society. He offers an ethical precept to the wealthy. Such exhortations by many poets fell, of course, on deaf ears.

Contrast between the Present and the Past

Another poet, while preaching generous gifts of food to the poor, tells a king that only generous donors of food will earn praise and that those who withhold gifts of food are those who do not realise the greatness of the old traditions of their ancestors.

Those who wanted to remain immortal in this evanescent world
Had left their fame to survive them after their death.
Wealthy men whom no one can approach
Do not know the traditions and customs of their ancestors:
For these men do not give to the needy.
[23]

The ancestors spoken of were the tribal chiefs whom any minstrel could approach and receive gifts from. The wealthy men of the poet's age could not be approached or even seen by the common man. They departed from the time-honoured traditions and customs. From the context, the tradition can be understood to be the folk tradition of the collective sharing of food and other things.

In the two examples given above, the poets contrast the wealth and poverty existing side by side. The suffering of the poor impels them to seek a way out. They can only think of the days gone by, the memories of which are handed down from the not too distant past. It is to be noted that the poets do not call upon the wrath of heaven or punishment of gods on those who hoard and do not feel compassion for their fellowmen. They only try to cajole or reprimand the wealthy, pointing out that if they wished to earn fame, they must give; if not, they are not worthy sons of their ancestors. Fame, a mundane incentive, is dangled before the miserly rich as a bait to induce them to give away their surplus. It is obvious that the outlook of these poets is essentially materialistic.

Acculturation : Vedic, Buddhist and Jain

As the thoughts of the ancient materialists faded, the growth of feudalism produced spiritualistic and idealistic thought. Just at that time, the Brahmanic thought of the early centuries of the Christian era diffused to the south with all the sacrificial rites and the subjective idealism of the Upanishads. The stories of the Ramayana and the Mahabharata also spread throughout Tamil Nadu in oral versions. A process of acculturation had begun.

Even before the arrival of Brahmin colonies, there were Jains and Buddhists living in the far south. Scholars like K A Neelakanta Sastry thought that the Brahmins were the first to immigrate to the south in the first century A D. But recent research into the corpus of Tamil Brahmin inscriptions by I V Mahadevan has brought to light new evidence which has upset the old conclusions. Grants and aids to Jain ascetics are the themes of many of these inscriptions. Mahadevan dates a few of these inscriptions to the period between the second century B C and the first century A D. [24] It appears that the first contact that Tanil culture had with northern cultures was in connection with the Buddhist and Jain systems of thought.

As in the country of their birth, the conditions of social transformation in South India were ripe for absorbing these ideas. The same religions which, through their own monastic orders gave an illusory substitute to the broken bonds of unity of a detribalised people in North-Eastern India, gave the same dispensation to the detribalised people in Tamil Nadu. These religions drew numerous adherents. The Jain and Buddhist monks produced works on grammar and ethics. The first epic, Silappadikaram, was the work of a Jain ascetic and Manimekalai that of a Buddhist poet, Sathanar. The first epic is not a treatise on philosophical speculation but the story of a merchant, Kovalan, and his wife, Kannagi. But Manimekalai is the story of the daughter of Kovalan, the hero of the first epic, through a concubine, Madhavi. The daughter renounces the life of a courtesan and enters a Buddhist monastery. Her travels abroad are described in the epic. She meets the teachers of the various systems of philosophy then extant in Tamil Nadu and listens to expositions on Alavai Vadam (Mimamsa), Saivam, Brahma Vadam, Vaishanavism, Veda Vadam, Ajeevaka Nirkanta (Jainism) and Bhuta Vadam (Materialism)

The epic is considered to have been written in the third century A D. This is how the Bhutavadin explains his system:
When certain flowers and jaggery are boiled together, liquor is born which produces intoxication. Just as when elements combine, consciousness arises. Consciousness dissolves with the dissolution of the elements composing them like the disintegration of sound. Elements combine to produce living Bhutas and from them other living Bhutas will be born. Life and consciousness are synonymous. From non-living Bhutas consisting of two or more elements rise non-living Bhutas of the same type. Lokayata is a variant of this system that agrees in fundamentals with this system. Observation is the method by which knowledge is obtained. Inferential thinking is illusory. This worldly life is real. Its effect is experienced in this life only. The theory that we enjoy the fruits of our actions in our next birth or in another world is false. [25]

The author of an old commentary of this work distinguishes three schools of materialism from what is stated in these lines: (a) Bhutavada, (b) Lokayata and (c) Sarvaka.

Bhutavadins believe in five elements whereas Lokayatas and Sarvakas believe in only four. (They do not consider akasa as an element.) Bhutavadins classify the combination of the five elements as two types, as Bhutas with life and Bhutas without life. This classification is not accepted by Lokayatas. Consciousness, according to Lokayata, arises out of the combination of five lifeless elements and not out of the combination of Bhutas with life and Bhutas without life. Perhaps they believed that this dcitinction of Bhutas having life and without life is contradictory to a consistent materialist explanation of the origin of life and consciousness. We are unable to know what the Sarvakas thought of this classification of the Bhutas. The Bhutavadin himself admits that there are variants of this system.

After listening to the exposition of Bhutavada, Manimekalai poses a few questions which are supposed to puncture his argument. According to the story, she knew her past as a result of a miracle in her life. She tells the materialist that she knows about her previous births. The materialist replies that hallucinations arising out of faith in gods, illusions creatd in dreams and the unconscious state are to be doubted: they are false. Since his reply implies that he would rely only on direct observation(Katchi or Pratyaksha), she puts him a teasing question: "How can you know who your parents are except through inference ? Truth cannot be known with out employing forms of reasoning not based on direct observation. Therefore, do not view such conclusions with doubt."

Manimekalai was a Buddhist. The poet of the epic was an ardent Buddhist. Buddhists rejected the ideas of materialism of whatever variety they might be. Therefore, the materialist system is stated in the epic only to be repudiated. It is evidently a distorted version to suit the needs of Buddhist theology.

Now let us turn to the presentation of the materialist case by a Jaina text. The epic, Neelakesi, narrates the life of an imaginary character of the same name, the heroine of the story. She was a demon converted by a Jain Tirthankara. She meets the teachers of all systems of philosophy and religion (just as Manimekalai did) and listens to their views. This epic comes later than Manimekalai and is assigned to the range, fifth to. ninth century AD. The arguments of Pisachaka, the materialist teacher, are summarised in a commentary by A Chakravarthy Nayanar thus:

We do not recognise the subtle distinctions of qualities and substances. For us the ultimate realities are the five Bhutas. These are permanent and real. Fire, earth, water, air and space are the permanent elhments of the universe, Out of these are evolved respectively eyes, nose, tongue, body and ears and with these five sense organs arise respectively colour, odour, taste, touch and sound. Just as intoxicating drink is obtained by a combination of five things, flour, jaggery etc., so also by the combination of these five elements are obtained intelligence, feelings of pleasure and pain, which characteristics increase with the increase of the five elements and disappear with the disintegration of the five elements.

When the five elements thus disintegrate, the qualities of intelligence and feeling completely disappear without leaving any residue. The fundamental realities in the world are those five elements and every activity must be traced to the efficacy of these. But clever fellows with the gift of the gab go prattling about the existence of the Jeeva and their doctrine is accepted by the ignorant masses. Except sheer verbiage there is nothing corresponding to the word Jeeva in reality. There never was in existence in the past anything besides these five elements and in future also these will continue to exist. To postulate an entity besides these five is the result of ignorance as to the nature of ultimate reality; and the
Lokayata teacher thus expounded his system. [26]

It is relevant here to consider the remarks of the old commentary on Manimekalai to bring out the differences in the presentation of Bhutavada in the two works, Manimekalai and Neelakesi. The Bhutavadin in Manimekalai states that there are two kinds of matter: lifeless matter and matter with life. He further states that life has the attribute of consciousness and body is devoid of that attribute : life originates from living matter and body from lifeless matter. Lokayatas do not classify matter into two types as the Bhutavadin in Manimekalai attempts to do. The Bhutavadin agrees with the Lokayatas over other fundamental categories. He mentions that there are schools of materialism differing slightly in non-essentials. In the presentation of materialism in Neelakesi the five elements combine directly to produce consciousness (knowledge, joy etc.), but the clusters of elements are not classified as lifeless and living.

It can be seen quite clearly that early materialist trends of thought were systematised later to answer the polemical attacks of Jainism and Buddhism. While systematisation proceeded apace, the materialists had to answer from their basic categories certain questions raised by the idealists: What is life ? What is its relation to the body ? How does man know the world ? How can you explain consciousness from the standpoint of the five elements ? What happens to life after death ? Is there rebirth in this world and life in another world ?

What were the answers of the materialists of Tamil Nadu to these questions ? Unfortunately, no texts by materialist authors have come down to us. We have no means of knowing their views on all these questions directly from the exponents. It cannot be expected that one's opponent will present one's views objectively when the aim is to demolish them. Debi Prasad Chattopadhaya points out the difficulties in reconstructing ancient materialism from the statements of the opponents of this system thus:

But what are the sources of our information about this materialist philosophy ? Unfortunately only the writings of those who sought to refute and ridicule it. In other words, Lokayata is preserved for us only in the form of Purvapaksha, that is as represented by its opponents. Not that there never existed any actual treatises on this system. Tucci, Garve and Das Gupta have produced conclusive evidence to show that actual Lokayata texts were known in ancient and early medieval times. [27]

On the whole, these sources which are meant to repudiate materialism are valuable as they are the main sources from which we learn something of a system of Indian thought which is more ancient than any other. All sources of idealist thought agree in stating the fundamental categories of ancient Indian materialism: (1) Worldly life was real. (2) Life arose out of a material basis. (3) This material basis consisted of five elements (or four). (4) The peculiar modes of combination brought forth various forms of existence. (5) Consciousness and life are one and the same and can be traced to the five elements. (6) Reality can be known by Pratyaksha or direct observation. (7) The origin of knowledge is observation and inference based on observation.

On the last point there is a degree of controversy. Did the ancient materialists believe in inference at all ? Or did they postulate direct observation alone as a means to knowledge ?

Manimekalai enumerates the different systems of philosophy expounded by their different teachers and appends a note on the forms of reasoning accepted by them as leading to valid inferences. "Lokayatas accept only Pratyaksha (direct observation)." This statement is by a Mimamsaka philosopher who figures as a character in the epic to expound the principles of logic to Manimekalai. The old commentator notes that so far as Lokayata is concerned, many other logicians like Varadaraya, the author of Tharkika Rakcha, agree with this view, although they differ with regard to other systems. [28]

Can it be true that our ancient materialists accepted only observation based on sense perceptions as the source of knowledge ? Did they reject the validity of deductive and inductive forms of reasoning ?

From the quotations given by opponents of this system from texts supposed to have been composed by materialists, it is clear that they used both deductive and inductive forms of reasoning, but opposed fallacious inductive forms of reasoning pressed into service to prove the existence of the soul apart from the body, or the theory that there is another birth in which man will enjoy the fruits of his actions in this birth.

Dakshin Narayan Sastry throws light on how Lokayatas used inferential reasoning and the inductive form of reasoning and what limits they set to the validity of the two forms: "Inference is classified into two types (by Lokayatas). One refers to the future and the other to the past. They rejected the first and accepted the second." [29]

This cryptic statement can be understood by referring to Das Gupta who describes the views of Purandara, a Lokayata who flourished in the seventh century A D.

Purandara admits the usefulness of inference, in determining the nature of all worldly things where perceptual experience is available, but inference cannot be employed for establishing any dogma regarding the transcendental world, or life after death, or the law of Karma which cannot be available to ordinary perceptual experience. [30]

The inferential process should be related to material life. It should not be used to justify dogmas about the future life. Das Gupta explains Purandara's point on the basis of the comments of the Jain author, Vasudeva Suri:

The main reason for upholding such a distinction between the validity of inference in our practical life of ordinary experience and in ascertaining transcending truths beyond experience lies in this, that an inductive generalisation is made by observing a large measure of cases of agreement in presence together with agreement in absence and no case of agreement in presence can be observed in the transcendent sphere for even if such spheres existed they could not be perceived by the senses. Thus since in the supposed suprasensuous transcendent world no case of heth agreeing with the presence of its sadys can be observed, no inductive generalisation or law of con-comittance can be made relating to this sphere. Hence the Lokayatas maintained that there were two types of inference: (1) Utpanna pratiti and (2) Utpadya pratiti. The former meant inference about something the knowledge of which already existed, and the latter meant inference about something the knowledge of which did not exist. [31]

The inference of god, the next world, happiness in heaven, the result of yagnas (sacrifices) were inferences of the second type. Lokayatas would not deny the inference of fire from the observation of smoke.

The later works of idealist systems have caricatured and distorted the real intent of Lokayata. Thus the works of Saiva Siddhanta portray a Lokayata as a comical hedonist who indulges himself in licentious and unfettered enjoyment of all forbidden carnal pleasures. In the Sivagnana Sidhdhiar, text of Saiva Siddhanta, the following picture of a Lokayata is sketched:

He wore fresh odorous garlands on his chest. He spoke thus: air, earth, water, fire are the elements which combine to produce smell, taste, shape and tactile sense. The combination of these again are everlasting. Obey the king and amass wealth and enjoy yourself here on earth. [32]

This is nothing but pure slander.

The study of materialism from South Indian sources can be a fruitful field of research, provided highly competent scholars turn their attention to the subject. Joseph Needham [33] mentions that the thoughts of the early Siddhas of Tamil Nadu bore the imprint of materialism. Reading the texts of the poems of Siddhas in their present form, I found that a very large number of them are interpolations of Saiva Siddhanthis. A few poems dealing with the anthropomorphic origin of the world, the description of the properties of the five elements, the identification of soul with the body and the desire to prolong life in this world by Tantric practices deserve the attention of scholars. A few medical treatises coming down to us from the ninth century and supposed to have been written by Siddhas deal with proto-physiology and proto-science from a materialistic point of view. All these works abound in a good deal of idealistic chaff.

If these are sorted out and studied critically, fresh light would be thrown on the study of Indian materialism.

[1] A C Nayanar (Ed.) Neelakesi, a Jain epic, Madras 1936, Introduction.
[2] Purananuru, an anthology of poems of the Sangam period. Various editions are available, for example, one edited by V Swaminatha Iyer, Madras 1965.
[3] S V Pillai, History of Tamil Language and Literature, Madras 1960.
[4] D Chattopadhyaya, Lokayata, Bombay 1958.
[5] F Engels, Dialectics of Nature, Moscow.
[6] K Marx and F Engels,German Ideology, Moscow.
[7] Purananuru, poem 239.
[8] Ibid., 191.
[9] T N Subramanian, "Ajivikas in Thevaram" an article in the Arunagiri Souvenir, Isaikazhagam.
[10] Purananuru, 9.
[11] Ibid.
[12] Ibid.
[13] Ibid., 55. Yavanas are foreign merchants who are mentioned in all the Puram works.
[14] D N Sastry, Philosophical Background of Ayurveda, chapter on Lokayata, Lokmipathi, (Ed.) 1936.
[15] Purananuru.
[16] Maturaikkanai, lines 453-458.
[17] D N Sastry, op. cit.
[18] Purananuru, 9.
[19] Pattupattu, Madras 1958, a Sangam anthology of ten poems of which Maduraikanchi is one.
[20] Purananuru, 18.
[21] Manimekalai, M V Nathan and A V Pillai (Ed.) Saiva Siddhanta Works Publishing Society, Tirunelveli, first edition 1946, X 90.
[22] Purananuru, 189.
[23] Ibid., 167.
[24] I V Mahadevan, Study of Tamil Brahmin Inscriptions of the Sangam Age, a paper sub- mitted to the Second International Conference Seminar of Tamil Studies.
[25] Paraphrase of the lines in Manimekalai by the old commentator (Translation mine).
[26] A C Nayanar, (Ed.) Neelakesi, Madras 1936, English introduction.
[27] D Chattopadhyaya, Indian Philosophy, Bombay 1961, p 186.
[28] Manimekalai, commentary on lines about Bhutavada.
[29] D N Sastry, op. cit.
[30] D Chattopadhyaya, op. cit., p 189.
[31] Ibid., pp 189-190.
[32] Sivagnana Siddhiar (Tamil) Saiva Siddhanta Works Publishing Society, Tirunelveli (year not mentioned).
[33] J Needham, Development of Early Civilisation in China, Cambridge, 1948. A few Siddhas believed that the body made of Bhutas can be preserved if the changes in the combination and decomposition of the Bhutas are controlled. A few Siddhas were merely rebels against organised Saiva religion - against caste oppression - but vere theists believing in a supreme god, Siva, who could be approached without the intermediary of priesthood. They were not materialists. Later the Saivites interpolated many of their own concepts into the popular folk cults of the Siddhas. The extant work, known as Siddhar Padalgal, is a heterogeneous mixture of all these trends. No edition is free from interpolations. A deep study of this work and of the medical works of Siddha physicians may reveal materialist elements in their thought.

நெய்யூர் ஜி. ஜான் சாமுவேல் தயாரித்த வரைவு ஆவணம் - தமிழ் செம்மொழி ஆன வரலாறு (2)

உலகச் செம்மொழிகள் பலவும் அறிந்த மிகப் புகழ்பெற்ற பல்கலைக்கழகப் பேராசிரியன்மார் (ஹார்வர்ட், யேல், பெர்க்கிலி, சிக்காகோ, ஆக்ஸ்போர்ட் (எருதந்துறை), கேம்பிரிட்ஞ், சார்போன் (பிரான்சு), ஹைடல்பர்க், ஜவகர்லால் (தில்லி), .... ) இயங்கும் இந்தாலஜி அறிஞர் அவையில் 1998, 1999 ஆண்டுகளில் தமிழ் ஒரு செம்மொழி என்று எழுதினேன். இணையத்தில் இந்திய மொழிகள் அறிந்த நிபுணர்கள் அவையில் தமிழைச் செம்மொழி என்று முதன்முதலாக எழுதியதில் அடியேனுக்கும் பங்குண்டு. தமிழ் செம்மொழி (Classical Language of India on par with Sanskrit) என்று எழுதியதைக் கேள்விக்குள்ளாக்கித் திராவிடவியல் பேராசிரியரும் உஸ்மானியா பல்கலை துணைவேந்தர் ஆக இருந்த ப⁴. கிருஷ்ணமூர்த்தி வினாக்கள் எழுப்பினார். உ-ம்: ப்⁴(Bh). கிருஷ்ணமூர்த்தி என்னைக் கேட்ட மடல்: “Some members make it their mission to sing the glory of one language and one culture (?), i.e. Tamil. The pathetic appeal of one list member to place Tamil on the same footing as the Classical languages-- Sanskrit, Persian and Arabic in India--sounds ridiculous. Tamil is a modern language and not a classical language. Classical lgs are not the mother tongues of any segment of natives in India.” (ஜனவரி 13, 1999). திராவிடவியலாளர் ப⁴த். கிருஷ்ணமூர்த்தி முழுமடலையும் பார்க்க:
http://nganesan.blogspot.com/2010/01/hart.html

இணையத்தில் 1998-ல் செம்மொழி விவாதம் எழுமுன்னரே, ஐஏஎஸ் அதிகாரிகள் ‘தமிழ் செம்மொழி ஆகாது. வாழும் மொழி எப்படி செம்மொழி ஆகும்?’ என்று ஏற்கெனவே கொடுத்திருந்த விளக்கம்தான் பேரா. ப்⁴.கி (BhK) மேலைநாடுகளின் அறிஞர் சபைக்கு அறிவிக்கிறார் என்று பின்னர் தெரியவந்தது. 1990களின் பிற்பகுதி தமிழ்நாட்டில் இணையம் பரவாக் காலம் அல்லவா அது? தமிழ்நாட்டில் பல ஆண்டுகளாய் பலரும் அரசியலில் செம்மொழிக் கோரிக்கையைச் சொல்லிவந்தாலும் பலன் ஏற்படாத நிலை நீடித்தது. மணவை முஸ்தபா 1981 மதுரை உலகத் தமிழ் மாநாட்டில் இவ் வேண்டுகோளை அந்நாள் முதல்வர் எம்ஜிஆரிடம் வைத்தார். 1995 தஞ்சை உலகத் தமிழ் மாநாட்டில் செல்வி. ஜெயலலிதாவிடம் மீண்டும் முன்வைத்தார் [1]. தமிழுக்கு உயராய்வு மையம் அமைத்து அரிய நூல்களை வெளியிட்டுவரும் முனைவர் ஜான் ஜி. சாமுவேல் அவர்கள் மிகச் சிறந்த ஆய்வு ஆவணத்தைத் ’செம்மொழிகளின் வரிசையில் தமிழ்’ என்று தயாரித்து வெளியிட்டார். பார்க்க: முனைவர் ஜான் ஜி. சாமுவேல்
(அ) செம்மொழிகளின் வரிசையில் தமிழ், 1995, 82 பக்கம்,
விற்பனை உரிமை: ஆசியவியல் ஆய்வு நிறுவனம்,
(ஆ) தமிழும் நானும், 1995, 1997, .. - 4 தொகுதிகள்.

எனக்கு 1980களின் கடைசியில் இருந்து ஆசியவியல் நிறுவனப் பணிகளில் ஈடுபாடும், தொடர்பும் ஜான் சாமுவேலால் கிடைத்தது. ப்ரெண்டா பெக் அவர்களின் அண்ணன்மார் சுவாமி கதை ஒலிப்பதிவுகளை ஒலிநாடாவில் இருந்து பெயர்த்து நூலாக்கவேண்டும் என்ற ஆசையை அவர் நிறைவேற்றினார். மேலும், கொங்குநாட்டின் சிறந்த ஒரு நொண்டி நாடகமாகிய “திங்களூர் நொண்டி” (அவிநாசிப் புலவர் பாடியது) மூலச் சுவடியை அளித்தேன். அதனை, ஆங்கில மொழிபெயர்ப்புடன் ஆசியவியல் ஆய்வு நிறுவனம் அழகுற வெளியிட்டுத் தந்தது. அச்சாகாத தமிழ்நூல்களில் ஓர் அரிய படைப்பது. 1998-ல் செயின்ட் லூயிஸ் (மிஸ்ஸௌரி) நகரில் நடந்த பெட்னா மாநாட்டுக்கு ஜான் சாமுவேலை அழைக்க எனக்கு வாய்ப்ப்மைந்தது. 1997-ல் ஆசியவியல் நிறுவனத்தில் கணித்தமிழ், தமிழ் ஆய்வில் சிற்றிலக்கியங்கள் பற்றி உரை ஆற்றியபோதும், 1998-ல் ஜானின் அமெரிக்க வருகையின் போதும் செம்மொழி ஆக்க அதிகாரபூர்வமான முயற்சிகள் பற்றிக் கலந்துரையாடினோம்.

1996-ல் திமுக மீண்டும் ஆட்சிக்கு வந்தபோது, முனைவர் ஜான் சாமுவேல் தயாரித்த வரைவு ஆவணத்தை தில்லியில் கலைஞர் அரசாங்கம் சமர்ப்பித்து வெற்றிகண்டது. ஜான் சாமுவேல் எழுதிய ஆவணம் தமிழைச் செம்மொழி ஆக்க உதவியமை பற்றிக் ‘செம்மொழி கொண்டான்’ கலைஞர் குறிப்பிட்டு, அதில் முக்கியமான பகுதிகளை மேற்கோள் காட்டி அண்மையில் பத்திரிகைகளில் எழுதியுள்ளார். கோவை செம்மொழி மாநாட்டு ஆய்வரங்கக் குழுவிலும் ஜான் சாமுவேல் அவர்கள் இடம்பெறுவது மகிழ்ச்சி அளிக்கும் செய்தி.

பேரா. ப்⁴கி இந்திய அரசின் செம்மொழி உயர்வாணைக் குழுவில் இடம் பெற்றார். ”செம்மொழி ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முற்பட்டதாய் இருக்கவேண்டும்” என்ற ப்⁴. கிருட்டிணமூர்த்தி குழுப் பரிந்துரை அரசாணை (G.O - Govt. Order) ஆனது. முதல்வர் கருணாநிதி பரிந்துரையால் தமிழ்நாட்டு அறிஞர் ஒருவர் அக்குழுவில் சேர்த்தப்பட வேண்டும் என்று முடிவானது. முனைவர் வா. செ. குழந்தைசாமி அக்குழுவில் இடம்பெற்ற பின்னர் “செம்மொழி 1500 ஆண்டுகளாவது முற்பட்டதாக விளங்கவேண்டும்” என்று பிற்சேர்க்கை (Amendment) சேர்க்கப்பட்டது. 1000 ஆண்டு என்று கன்னட, தெலுங்கு அறிஞர் செம்மொழி அரசாணையில் போட்டதன் நோக்கம் சில வருடம் கழித்து கன்னடம், தெலுங்கு என்று வரிசையாக ஒவ்வொரு தேர்தல் சமயத்திலும் சேர்த்துவிடவே என்பதை அனுமானிக்கலாம். 1000 மாறி 1500 ஆண்டு என்று அதிகாரபூர்வமாக ’அமெண்ட்மெண்ட்’ திருந்தியது. பண்டை இந்திய ஆய்வறிஞர் பார்வையில், கன்னடம் கவிராஜமார்க்கம் (கி.பி. 850), தெலுங்கு நன்னய பட்டரின் மாபாரதம் (11-ஆம் நூற்.) பின்னீடாக உள்ளதால் செம்மொழிகள் சம்ஸ்க்ருதம், தமிழ் போல் ஆகுமா? என்ற கேள்வி உள்ளது: "Tamil is the only Indian language which has two levels — a classical level, which is more than 2,000-years-old and the modern spoken level. Sanskrit as a spoken language is virtually extinct. And in this sense Tamil shares a unique status with Greek and Latin since these too have these two components.” தமிழ் “Classical Antiquity" செம்மொழி, கன்னடம், தெலுங்கு “Middle Ages" செம்மொழிகள் என்று கொள்க. மலையாளம் “Modern Era" செம்மொழி என அரசு அறிக்கை தரலாம்.

நண்பர், அறிஞர் ஜி. ஜான் சாமுவேல் செம்மொழி ஆதற்கு ஆற்றிய பணி பரவலாக இணையத்தில் தெரியவில்லை. ’தி இந்து’ ஃப்ரண்ட்லைன் கட்டுரையிலே கூட இல்லை.
S. Viswanathan, Recognising a classic, Volume 21 - Issue 22, Oct. 23 - Nov. 05, 2004
http://www.hinduonnet.com/fline/fl2122/stories/20041105004310600.htm
எனவே, இந்நெடிய மடல் எழுத அவசியமாயிற்று.

இவ் வரலாற்றுச் செய்திகளையும், இந்தியாவின் பிற மாநிலங்களிலும், பிரான்சு பாரிஸ், ஜெர்மனி கொலோன் பல்கலையிலும், அமெரிக்காவில் சிக்காகோ (அல்லது) பென்சில்வேனியா பல்கலைகளிலும் தமிழ் ஆய்வுப் பேராசிரியர் பீடங்கள் உருவாக்கத் தமிழ் அமைப்புகளும், மன்றங்களும் நிதிதேடி, தமிழக அரசிடமும் பணம் பெற்று தமிழ் இருக்கைகளை உலகின் உயர்பல்கலைக் கழகங்களில் ஏற்படுத்த வேண்டும் என்பது என் கோரிக்கை. தமிழ்நாட்டில் புகழ்வாய்ந்த பத்திரிகைகளிலும், செம்மொழி மாநாட்டிலும் எழுத ஆவல் மேலிட்டுள்ளேன். தமிழுக்கு உயராய்வு இருக்கைகளை ஏற்படுத்த கேட்டவுடன் தமிழ்மக்கள் கோடிக் கணக்கான ரூபாய்களை அள்ளி வழங்குவர் என்பது உறுதி.

நா. கணேசன்

[1] மணவை முஸ்தபா, தீராநதி (ஜூன் 2009) பேட்டியில் செம்மொழி முயற்சிகளின் முன்னோடியாகத் தமிழ்நாட்டில் செய்தவற்றைக் குறிப்பிட்டுள்ளார். அறிவியல் தமிழுக்கு உழைப்பவர். யுனெஸ்கோ கூரியர் ஆசிரியராய் பணிசெய்த அறிஞர்.

ஐராவதம் மகாதேவன், வா.செ.குழந்தைசாமி, பெரியார், புலவர் குழந்தை, ... போலவே மணவை முஸ்தபா தமிழ் எழுத்துச் சீர்மை ஆதர்வாளர்:
“மணவை முஸ்தபா: தமிழ் எழுத்துக்கள் சீர்திருத்தம் உடனடியாக கட்டாயம் செய்யப்பட வேண்டும். ஏனெனில், 247 எழுத்துக்களில் பெரியார் எழுத்துச் சீர்மைக்குப் பிறகும் 131 எழுத்துக்கள் என்பது, குழந்தைகளுக்கு மொழி மீது ஒரு வெறுப்பை உருவாக்க காரணமாக உள்ளதோ என எண்ண வேண்டியுள்ளது. [...] குறிப்பாக ஒலியை மாற்றாமல் வரி வடிவங்களில் மட்டும் மாற்றங்களைச் செய்யலாம். 31 எழுத்துக்களை மட்டுமே வைத்துக் கொண்டு 247 ஒலியும் வரும்படி தமிழைப் பயன்படுத்த முடியும். “

[2] மணவை முஸ்தபா, செம்மொழி - உள்ளும் புறமும், அறிவியல் தமிழ் அறக்கட்டளை, சென்னை, 104 பக். 2004.
சாலினி இளந்திரையன், தமிழ்ச் செம்மொழி ஆவணம், மணிவாசகர் படிப்பகம், 2005.
கு. வெ. பாலசுப்பிரமணியன், செம்மொழி - ஏன்? எதற்கு? மணிவாசகர்: 2004.
நெல்லை சு. முத்து, அறிவியல் செம்மொழி, மணிவாசகர் படிப்பகம், 240 பக்., 2004.

[3] தென்றல் பத்திரிகையில் ஏப்ரல் 2008-ல் எழுதிய கடிதத்தில்
முனைவர் ஜான் சாமுவேல் அவர்கள் இயற்றிய ஆவணப் பங்கைக் குறிப்பிட்டுள்ளேன்.
http://www.tamilonline.com/thendral/MoreContent.aspx?id=89&cid=16&aid=4817

---------------

முதல்-அமைச்சர் கருணாநிதி வெளியிட்டுள்ள அறிக்கையில் கூறியிருப்பதாவது:-

1919-ம் ஆண்டு ஜுன் மாதம் 22-ம் நாளன்று, திருச்சி டவுன்ஹாலில் பிராமணர் அல்லாதார் மாநாடு ஒன்று நடைபெற்றது. அந்த மாநாட்டில், திருச்சி வழக்கறிஞர் டி.சி.தங்கவேலு, ராவ்பகதூர் ஓ.கந்தசாமி செட்டியார், டி.ஏ.ஜி.ரத்தினம், டி.வி.சுப்பிரமணியம், திவான்பகதூர் பி.ராமராய நிங்கார், ராமநாதபுரம் மன்னர், கொல்லங்கோடு மன்னர், தொட்டப்பநாயக்கனூர் ஜமீன்தார், டி.ஆர்.மருதமுத்து மூப்பனார் போன்ற பிராமணர் அல்லாதார் இயக்கத்தின் முன்னணியினர் கலந்து கொண்டனர்.

அந்த மாநாட்டில், பிராமணர் அல்லாதாருக்குத் தனி வாக்குரிமைத் தொகுதி, வகுப்புவாரிப்பிரதிநிதித்துவம், கலப்புத் திருமணம் ஆகியவை தொடர்பான தீர்மானங்கள் நிறைவேற்றப்பட்டன. அந்த மாநாட்டில் நிறைவேற்றப்பட்ட மற்றொரு முக்கியமான தீர்மானம் பின்வருமாறு:-

"சென்னைப் பல்கலைக்கழகமும், அரசுப் பணித் தேர்வாளர்களும்; பாரசீக மொழி, அரேபிய மொழி, வடமொழி ஆகிய மொழிகளுக்குச்சமமாக; செறிவும், செழிப்பும் நிறைந்த மிகப்பழமை வாய்ந்த இலக்கியங்களைக் கொண்டுள்ள தமிழ் மொழியை, செம்மொழியாக அங்கீகாரம் செய்யவேண்டும்.

இவ்வாறு பிராமணரல்லாதார் இயக்கத்தைச் சேர்ந்த நமது நீதிக்கட்சியின் முன்னோர், 1919-ம் ஆண்டிலும்; தமிழவேள் உமாமகேசுவரனார் தலைமையில் அமைந்திருந்த கரந்தைத் தமிழ்ச் சங்கம் கடைசியாக 1923-ம் ஆண்டிலும்; தமிழ் செம்மொழியாக அங்கீகரிக்கப்பட வேண்டுமென்று தீர்மானம் நிறைவேற்றியதற்குப் பிறகு விடுதலைப் போராட்ட வீரரும், அகில இந்திய காங்கிரஸ் தலைவர்களில் ஒருவரும், பாகிஸ்தான் பிரிவினையைத் தீவிரமாக எதிர்த்தவரும், உருது, அரேபியம், இந்தி, பாரசீகம், வங்காளம், ஆங்கிலம் ஆகிய மொழிகளைக் கற்றுத் தேர்ந்த பன்மொழி அறிஞரும், கவிஞரும், பண்டிதநேருவின் மத்திய அமைச்சரவையில் இந்தியாவின் முதல் கல்வி அமைச்சராகப் பணியாற்றியவரும், இலவசத் தொடக்கக் கல்வியை அறிமுகப்படுத்தியவரும், இந்தியத் தொழில்நுட்ப நிறுவனங்களை அமைத்தவருமான மவுலானா அபுல்கலாம் ஆசாத்; 15.3.1951 அன்று - சாகித்ய அகாடமியை உருவாக்குவதற்காக நடத்தப்பட்ட மாநாட்டில் தொடக்க உரையாற்றியபோது, தமிழ்மொழி செழுமையும், தொன்மையும்மிக்க இலக்கியத்தைக் கொண்டது; அம்மொழியிலுள்ள கவிதைகள் வெளிநாட்டு மொழிகளில் மொழியாக்கம் செய்வதற்குரிய தகுதி படைத்தவை; தமிழ் உண்மையிலேயே ஒரு செம்மொழி என்பதை நாம் நினைவில் கொள்ளவேண்டும்; தமிழ் செம்மொழியென அங்கீகாரம் செய்வதற்குரிய தகுதிப்பாடுகள் அனைத்தும் பண்டைக் காலத்தைச் சார்ந்தவை என்று தமிழ் செம்மொழியே என்பதைச் சுட்டிக் காட்டினார்.

1955-ம் ஆண்டு டிசம்பர் மாதம் 26, 27, 28 ஆகிய தேதிகளில் சிதம்பரம் - அண்ணாமலை பல்கலைக்கழகத்தில் நடைபெற்ற அகில இந்திய கீழ்த்திசை மாநாட்டில் தலைமையுரை ஆற்றிய பேராசிரியர் தெ.பொ.மீனாட்சி சுந்தரனார்; 15.3.1951 அன்று மத்திய கல்வி அமைச்சர் மவுலானா அபுல்கலாம் ஆசாத், சாகித்ய அகாடமியை உருவாக்குவதற்காக நடத்தப்பட்ட மாநாட்டில் ஆற்றிய மேலே குறிப்பிட்ட தொடக்க உரையைச் சுட்டிக்காட்டி, "அவ்வாறு தமிழ்மொழியைச் செம்மொழியென அங்கீகாரம் அளித்திட வேண்டுமென்று கேட்டுக்கொள்கிறேன். அப்படித் தேவையான அங்கீகாரத்தை இந்தக் கீழ்த்திசை மாநாடு வழங்கவில்லையெனில், வேறு யார் தான் வழங்கமுடியும்? என்று வினாக் கணை தொடுத்தார்.

செம்மொழி வரலாற்றில் அடுத்த கட்டம் 1966-ம் ஆண்டு உருவானது. அதனை உருவாக்கியவர் மொழிஞாயிறு தேவநேயப் பாவாணர் ஆவார். பாவாணர் நுண்ணிய ஆய்வு ஆராய்ச்சிக்குப் பிறகு, தமிழ்மொழி செம்மொழியே என மொழி அறிஞர்கள் அனைவரும் ஏற்றுப் போற்றும் வகையில், உரிய சான்றுகளுடன் "உலகின் முதன்மையான செம்மொழி என்ற அரிய நூல் ஒன்றை ஆங்கிலத்தில் எழுதி வெளியிட்டார்.

"தமிழ்மொழி-செம்மொழி தகுதிபாட்டுச் சான்று ஆதாரங்கள்:-

தொல் இலமூரியா காலத்தோடு தொடர்புடையது, சந்த ஒலிச் சால்பு, உலகளாவிய உணர்வுப் பெருமிதம், ஆரிய மொழிகளுக்கிடையே, தலைநிமிரும் தமிழின் தரம், சொல்லமைப்பின் தொன்மையும் ஒலிச் சுருக்கமும், தமிழ்மொழியில் உள்ள "அம்மா'' "அப்பா'' என்கிற சொற்கள் பிற பழைமையான மொழிகளில் ஒத்த வடிவங்களில் உள்ளன, எழுவாய் வேற்றுமைக்கு தனி விகுதியின்மை, அடைமொழிகள் பிரிக்கத்தக்கவை - ஆழமுடைமை, தமிழ் சொற்களுக்கு பாலினம் இல்லை, தமிழில் ஒழுங்கு முறையற்ற சொற்கள் இல்லை, தமிழ்மொழி தோன்றிய காலத்தை கண்டறிய இயலும், தமிழில் காணப்படும் சொற்கள் இயற்கையான காரண காரிய தொடர்புடையவை, ஒருமை, இருமை, பன்மை என்று வடமொழியில் இருக்க, தமிழில் ஒருமை, பன்மை என்று இரண்டைப் பொருத்தமாகக் கொண்டு இருத்தல், தமிழின் தனித்தன்மையும் - இயற்கைத் தன்மையும், உயர்ந்த இலக்கியத் தரமிகுந்த நூற்கோவைகள்.

பாவாணர் எடுத்துரைத்த அசைக்கமுடியாத ஆதாரங்கள் தமிழ் ஆர்வலர்களையும், அறிஞர்களையும் மட்டுமல்லாமல், பிறமொழி அறிஞர்களையும் குறிப்பாக, வடமொழி மற்றும் ஆங்கிலப் புலமை மிக்கோரையும் பெரிதும் ஈர்த்து ஏற்றுக் கொள்ளச்செய்தன.

பாவாணரின் தமிழ்மொழி மேதைமையையும், ஆழ்ந்த தமிழ்ப்பற்றினையும், தமிழ் செம்மொழியே என அனைவரும் ஏற்றுக்கொள்வதற்கு அவர் எடுத்துக் கொண்ட சீரிய முயற்சிகளையும் பாராட்டிப் போற்றிடும் வகையில்; கழக அரசு 1974-ல், "செந்தமிழ்ச் சொற்பிறப்பியல் அகரமுதலித் திட்ட இயக்ககம்'' ஒன்றினை நிறுவி, அதன் முதல் இயக்குநராக மொழிஞாயிறு தேவநேயப் பாவாணரை நியமித்தது. பிறமொழித் தாக்கத்திலிருந்து தமிழைப் பாதுகாக்கத் தமிழ்க்கடல் மறைமலையடிகளார் வழியைப் பின்பற்றி; "உலகத்தமிழ்க் கழகம்'' கண்ட பெருமைக்குரியவர் பாவாணர். பாவாணர் கிறித்துவ மதத்தைச் சேர்ந்தவராக இருந்தாலும்கூட; மதம் - குலம் இவற்றைக் கடந்து தமிழராக அவர் வாழ்ந்ததால், தம் பிள்ளைகளின் பெயர்களை; நச்சினார்க்கினிய நம்பி, சிலுவையை வென்ற செல்வராயன், அருங்கலைவல்லான் அடியார்க்கு நல்லான், மடந்தவிர்த்த மங்கையர்க்கரசி, மணிமன்ற வாணன், பைந்தமிழ் வளர்த்த பாண்டியன் - என இனிய தனித்தமிழில் வழங்கினார். இருபத்திமூன்று மொழிகளைக் கற்றுத் தேர்ந்து, பன்மொழிப் புலவராகத் திகழ்ந்தவர் பாவாணர்.

அத்தகைய பாவாணரின் நினைவைப் போற்றிடும் வகையில் கழக அரசு, 1996-ம் ஆண்டு அவரது படைப்புகள் அனைத்தையும் அரசுடைமையாக்கி, அவரது மரபுரிமையர்க்கு ரூ.20 லட்சம் பரிவுத்தொகையை வழங்கியதோடு; அவரது நினைவு சிறப்பு அஞ்சல்தலையை, மத்திய அரசின் மூலம் 18.2.2006 அன்று வெளியிட்டுப் பெருமைகொண்டது. அதுமட்டுமல்லாமல், மதுரை மாவட்டம் சாத்தமங்கலம் கிராமத்தில், பாவாணருக்கு ரூ.39 லட்சத்து 60 ஆயிரம் செலவில் மணிமண்டபமும், அதில் பாவாணரது முழுஉருவச் சிலையும் தமிழக அரசின் சார்பில் அமைக்கப்பட்டு, நான் 30.10.2007 அன்று திறந்து வைத்துச் சிறப்பு செய்தேன்.

அதன்பிறகு, நீண்ட இடைவெளி ஏற்பட்டு விட்டது. தமிழைச் செம்மொழியாக அறிவித்து ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டும் என்பதை முன்வைத்து, தமிழ் ஆர்வலர்கள் மத்தியிலோ, தமிழ் அமைப்புகள் மத்தியிலோ, பெரும் கருத்துருவாக்கம் எதுவும் ஏற்படவில்லை.

அருமை நண்பர் எம்.ஜி.ஆர். தமிழக முதல்-அமைச்சராக இருந்தபோது, மதுரையில் 1981-ம் ஆண்டு நடைபெற்ற ஐந்தாம் உலகத் தமிழ் மாநாட்டையொட்டி, தமிழைச் செம்மொழியாக அறிவிக்க மேற்கொள்ளப்பட்ட முயற்சிகள் பற்றியும், அந்த முயற்சிகளுக்கு நேர்ந்த முடிவு பற்றியும், வளர்தமிழ்ச்செல்வர் மணவை முஸ்தபா தனது "செம்மொழி - உள்ளும் புறமும்'' என்ற நூலில் எழுதியுள்ளார்.

ஐந்தாம் உலகத் தமிழ் மாநாட்டில், இரண்டாம் நாள் காலை, நீதியரசர் மகராஜன் தலைமையில் நடைபெற்ற பொதுநிலைக் கருத்தரங்கில், மணவை முஸ்தபா பேசுவதற்கான வாய்ப்பு கிடைத்தது. அவர் தனது உரையில், "செம்மொழிக்குரிய அனைத்துத் தகுதிப்பாடுகளும் இருந்தும், அதற்கு அரசு அங்கீகாரம் அளிக்காததால் ஏற்பட்டுள்ள பாதிப்புகளைப் பற்றி'' விரிவாகப் பேசினார். அவரது உரையைக் கேட்ட எம்.ஜி.ஆர்., மணவை முஸ்தபாவிடம் செம்மொழி தொடர்பாக அரசுக்கு ஒரு கோரிக்கை மனு அனுப்புமாறு கேட்டுக்கொண்டார். அதற்கிணங்க, 1982-ம் ஆண்டில், மணவை முஸ்தபா செம்மொழி கோரிக்கை மனுவை, தமிழக அரசின் பரிசீலனைக்கு அனுப்பினார். அந்த மனு மீது அரசு என்ன நடவடிக்கை மேற்கொண்டது என்பது குறித்து யாருக்கும் தெரிவிக்கப்படவில்லை.

1984-ல் தனக்கு `கலைமாமணி விருது' அளித்ததற்கு நன்றி கூறும் முறையில், முதல்வருக்கு எழுதிய கடிதத்தில், மணவை முஸ்தபா செம்மொழி பற்றியும் நினைவூட்டினார். அது அரசுத் துறைச் செயலாளருக்கு அனுப்பப்பட; அன்றைய அரசுச் செயலாளர், அக்கோரிக்கை மனு மீது எழுதிய குறிப்பில், "மணவை முஸ்தபா கூறுவது போல், தமிழைச் செம்மொழியாக்கினால், தமிழைச் செத்த மொழிகளின் பட்டியலில் சேர்த்ததாகிவிடும் என்பதால், இக்கோப்பு இத்துடன் முடித்து வைக்கப்படுகிறது'' என்ற முறையில் குறிப்பு எழுதி, கோப்பையே முடித்து வைத்துவிட்டதாக மணவை முஸ்தபா கையறுநிலை கசியக் கசிய கண்ணீர் மல்கிட தனது நூலில் குறிப்பிட்டுள்ளார்.

செம்மொழி கோரிக்கைக்கு இந்த `கதி' ஏற்பட்டதற்கு பிறகும், இந்த களத்தில், யாரும் கவனம் செலுத்தவில்லை. மாநாடுகளிலோ, கருத்தரங்குகளிலோ, செம்மொழி கோரிக்கை முன்வைக்கப்படவில்லை.

1995-ம் ஆண்டு தஞ்சையில் நடைபெற்ற எட்டாம் உலகத்தமிழ் மாநாட்டின்போது, தமிழ்ச் செம்மொழிக் கோரிக்கை, அப்போதைய இந்தியப் பிரதமர் நரசிம்மராவ் முன்னிலையில் வைக்கப்பட்டதாகவும்; ஆனால் பிரதமர் அக்கோரிக்கை தொடர்பாக எவ்வித கருத்தையும் வெளிப்படுத்தாமல், தன்னுடைய உரையை நிறைவு செய்தார் என்றும் புலவர் த.சுந்தரராசன் (பொதுச் செயலாளர், தலைநகர்த் தமிழ்ச்சங்கம், சென்னை) கட்டுரை ஒன்றில் மிகுந்த கவலையுணர்ச்சியோடு தெரிவித்துள்ளார்.

"நீராருங் கடலுடுத்த நிலமடந்தைக் கெழிலொழுகும்'' என்று தொடங்கும் மனோன்மணியம் சுந்தரம்பிள்ளை எழுதிய பாடலை, 1970-ம் ஆண்டில் `தமிழ்த்தாய் வாழ்த்துப்' பாடலாக ஆக்கிய பெருமை, கழக அரசுக்கு என்றென்றும் உண்டு. அதைப் போலவே, தமிழர்களின் நலன் காக்க, நாளும் பாடுபடும் கழக அரசு, தமிழ்மொழியின் வளர்ச்சிக்கும் பாடுபடுவதை எந்த நிலையிலும் நிறுத்தாது என்பதற்கு உதாரணம்தான், நான்காம் முறையாக கழக அரசு பதவியேற்றபோது, தமிழ் ஆட்சிமொழி மற்றும் தமிழ்ப் பண்பாட்டுத் துறைக்காக ஒரு தனி அமைச்சகத்தை உருவாக்கியது; அந்தத்துறை, அமைச்சர் முனைவர் தமிழ்க்குடிமகன் தலைமையில், 13.5.1996 முதல் செயல்படத் தொடங்கியது.

புதிதாகத் தோற்றுவிக்கப்பட்ட அந்தத் துறையின் தலையாய முதல் பணியாக, தமிழைச் செம்மொழி என அறிவிக்கக் கோருவதற்கான அனைத்து முயற்சிகளையும் மேற்கொள்ள வேண்டுமென்று நான் வழங்கிய அறிவுரைகளையொட்டி; 20.6.1996 அன்று தமிழ் பண்பாட்டுத்துறை அமைச்சர் தமிழ்க்குடிமகன் தலைமையில், அண்ணா பல்கலைக்கழகத்தின் முன்னாள் துணைவேந்தர் வா.செ.குழந்தைசாமி, சென்னைப் பல்கலைக்கழகத்தின் துணைவேந்தர் முனைவர் ப.க.பொன்னுசாமி, தஞ்சை தமிழ்ப் பல்கலைக் கழகத்தின் முன்னாள் துணைவேந்தர்கள் - முனைவர் ச.அகத்தியலிங்கம், முனைவர் அவ்வை நடராஜன், முனைவர் சி.பாலசுப்பிரமணியம்; திருச்சி பாரதிதாசன் பல்கலைக் கழகத்தின் முன்னாள் துணைவேந்தர் முனைவர் ச.முத்துக்குமரன், ஆசியவியல் ஆய்வு நிறுவனத்தின் இயக்குநர் முனைவர் ஜி.ஜான்சாமுவேல், மணவை முஸ்தபா, தமிழ்வளர்ச்சி மற்றும் பண்பாட்டுத் துறையின் செயலாளர் ஆகியோர் கலந்துகொண்ட கூட்டத்தில்; தமிழ்மொழியைச் செம்மொழியென அறிவிக்கப்படுவது தொடர்பாக, ஆசியவியல் நிறுவனத்தின் இயக்குநர் முனைவர் சி.ஜான்சாமுவேலால் தயாரிக்கப்பட்ட வரைவு அறிக்கை பரிசீலிக்கப்பட்டு, ஒரு சிலமாற்றங்களுடன் ஏற்கப்பட்டு, மத்திய அரசுக்குப் பரிந்துரைக்கலாம் என முடிவெடுக்கப்பட்டதோடு; தமிழகத்தின் அனைத்துப் பல்கலைக்கழக ஆட்சிக் குழுக்களின் பரிந்துரைகளையும் பெறலாம் என்றும் முடிவெடுக்கப்பட்டது.

தமிழ் செம்மொழி என அறிவிக்கப்படுவதற்குரிய அடிப்படைத் தகுதிகள் அனைத்தையும் பெற்றிருக்கிறது என்பதற்கான வலுவான ஆதாரங்களைக் கொண்டுள்ள அறிக்கை என்பதாலும்; தமிழ் செம்மொழி என அறிவிக்கப்படுவதற்கு அரசியல் ரீதியாகவும், அமைப்பு ரீதியாகவும், அரசளவிலும், கழக அரசால் மேற்கொள்ளப்பட்ட முதல் முயற்சி என்பதாலும்; தமிழ் ஆர்வலர்களும், கழக உடன்பிறப்புகளும் அதனைப் படித்தறிந்து நினைவில் கொள்ள வேண்டும் என்பதற்காக ஆங்கிலத்தில் தயாரிக்கப்பட்ட அந்த அறிக்கையை, தமிழாக்கம் செய்து, அதன் முக்கியப் பகுதிகளை அடுத்த கடிதத்தில் வழங்குகிறேன்.

இவ்வாறு முதல்-அமைச்சர் கருணாநிதி அறிக்கையில் கூறியுள்ளார்

-------------

ஆய்வரங்க குழுக்களுக்கு உறுப்பினர்கள் நியமனம் (ஜன. 8, 2010):
கோவையில் ஜூனில் உலகத் தமிழ் செம்மொழி மாநாடு நடக்கிறது. இதில் உலக தமிழறிஞர்கள் பங்கேற்பது குறித்து திட்டமிட ஆய்வரங்க அமைப்பு குழு அமைக்கப்பட்டுள்ளது.

இதன் தலைவராக இலங்கை பேராசிரியர் சிவதம்பி, இணை தலைவர்களாக அவ்வை நடராசன், பொற்கோ, செயலாளராக கனிமொழி எம்பி, ஒருங்கிணைப்பாளராக தமிழ்ப் பல்கலை. துணைவேந்தர் ராசேந்திரன் உள்ளனர். ஆய்வரங்க பணிகளை திட்டமிட, ஆய்வுக் கட்டுரைகளுக்கேற்ப அமர்வுகளை வரையறை செய்ய ஆய்வரங்க அமைப்புக் குழுவுக்கு ஆலோசனைக் குழு, ஆய்வரங்க குழு உறுப்பினர்களை முதல்வர் அறிவித்துள்ளார்.

ஆலோசனைக் குழு உறுப்பினர்கள்: ஜார்ஜ் எல்.ஹார்ட் (அமெரிக்கா), கா.மீனாட்சி சுந்தரம், எழுத்தாளர் ஜெயகாந்தன், ஆஷர் (இங்கிலாந்து), அலெக்சாண்டர் டுபியன்ஸ்கி (ரஷ்யா), தாமஸ் மால்டன், லேமன், டாக்மார் ஹெல்மன் ராசநாயகம் (ஜெர்மனி), வாசெக் (செக்கோஸ்லேவியா), டத்தோ மாரிமுத்து (மலேசியா), நாராயணசாமி திருமலை செட்டி(மொரீஷியஸ்),திண்ணப்பன் (சிங்கப்பூர்), ரவிகுமார் எம்எல்ஏ.

ஆய்வரங்க குழு உறுப்பினர்கள்: தமிழண்ணல், கா.வேழவேந்தன், க.ப.அறவாணன், இ.சுந்தரமூர்த்தி, அ.அ.மணவாளன், சோ.ந.கந்தசாமி, சம்பகலட்சுமி, எ.சுப்பராயலு, முத்துக்குமாரசாமி, சிற்பி பாலசுப்பிரமணியம், ஜான் சாமுவேல், க.நெடுங்செழியன், இ.மறைமலை, க.ராமசாமி, கரு.அழு.குணசேகரன், வீ.அரசு, ந.தெய்வசுந்தரம், வ.ஜெயதேவன், ரவிச்சந்திரன், இரா.வேங்கடாசலபதி, இரா.மோகன்.

------------

பன்னாட்டு அறிஞர்கள் உலகின் செம்மொழிகளில் ஒன்றாக தமிழ்மொழியை ஏற்றுள்ளனர்
(28-டிசம்பர்-2009)

முதல்-அமைச்சர் கருணாநிதி வெளியிட்டுள்ள அறிக்கையில் கூறியிருப்பதாவது:-

நான்காவது முறையாக நான் தமிழக முதல்-அமைச்சராகப் பொறுப்பேற்றதற்குப் பிறகு; கழக அரசின் சார்பில், தமிழ் செம்மொழியே என உரிய முறையில் நிலைநாட்டி, மத்திய அரசிடம் கோரிக்கை வைப்பதற்கென; ஆசியவியல் ஆய்வு நிறுவனத்தின் இயக்குநர் முனைவர் ஜான்சாமுவேலால் தயாரிக்கப்பட்ட; முனைவர் ச.அகத்தியலிங்கம், முனைவர் வா.செ.குழந்தைசாமி, திரு.மணவை முஸ்தபா, முனைவர் அவ்வை நடராஜன், முனைவர் பொற்கோ போன்ற வல்லுநர்களால் ஏற்றுக் கொள்ளப்பட்ட வரைவு அறிக்கையின் முக்கியப் பகுதிகள் பின்வருமாறு:-்

உலகச் செம்மொழிகளின் வரிசையில் தமிழுக்கு ஈடில்லாத ஒரு தனித்தன்மையுண்டு. ஈராயிரம் ஆண்டுப் பழமைவாய்ந்த செவ்விய இலக்கியங்களின் களஞ்சியமாகவும், மூத்த திராவிட இலக்கிய அணிகலன்களின் கவசமாகவும் தமிழ்மொழி திகழ்கிறது. எண்ணற்ற கவிதைகள்-செய்யுள்கள்- பாடல்களின் கோவைகளைக் கொண்ட இம்மொழி கிறித்துவின் முதலாண்டுக்கு முன்னேயே நிலைபெற்றதாகும். தங்குதடையின்றிப் பொங்கும் வளமையுடனும், பொலிவார்ந்து ஓங்கிய வளர்ச்சியுடனும் நூற்றாண்டுகள் பல கடந்தாலும் இன்றும் தன் சீரிளமைத் திறம் குன்றாமல் தமிழ் மொழி சிறந்து விளங்குகிறது.

பொங்கித்ததும்பும் நதியின் போக்கிற்கேற்பப் பல்வேறு இணைப்புகள், பகிர்வுகள் வாயிலாகத் திராவிட மொழிகளின் தொகுப்பில் உயரிய இடம் பெறும் மொழியாகத் தமிழ்மொழி மிளிர்கிறது. இந்தியாவின் வடமாநிலங்களில் வழங்கிய சமஸ்கிருத மொழிக்கு நிகராக, உயிரோட்டத்தோடு உலவி வரும் மொழியாக நிலைபெற்று, இந்தியப் பண்பாட்டு மாறுதல்களுக்கு இசைவாகப் பிறமொழிகளுடன் தக்க உறவினையும், அதே சமயம் தன்னுடைய தனித்தன்மை வாய்ந்த இயல்புகளைத் தக்கவைத்துக் கொண்டும், ஆற்றல் குன்றாத நிலையில் தமிழ்மொழி திகழ்கிறது.

இந்திய ஐரோப்பிய மொழி வரிசையில், செல்தியம், செருமானியம், இலத்தீன் மற்றும் கிரேக்க, இரானிய மொழிக் குழுமத்தின் வேர்த் தொடர்புகளைத் தமிழ் மொழியிலும் கண்டு அறிஞர் கால்டுவெல் ஒப்பீடு செய்துள்ளார். அதேபோல, தாமஸ் பர்ரோ பின்லாந்திய மொழிக்கும், திராவிட மொழிகளுக்கும் நுண்ணிய தொடர் இணைப்புகளைக் கண்டார். அங்கேரிய மொழிக்கும் திராவிட மொழிக்கும் தொடர்புறவை ஜி.எஸ்.பாலிண்ட் ஆராய்ந்து கண்டார். ஹப்பர், சுசுமோ ஓநோ ஆகியோர் சப்பானிய, கொரிய ஒப்பாய்வுகளைத் தமிழ்மொழியோடு ஆராய்ந்து கண்டுள்ளனர்.

தென்னிந்தியாவின் தமிழ்நாட்டில் ஆறு கோடித் தமிழரின் அன்றாட வாழ்வில், நடனமிடும் தமிழ்மொழி; இலங்கையிலும், மலேசியா, சிங்கப்பூர், இந்தோனேசியா, தாய்லாந்து, மியான்மர் நாடுகளிலும் மோரீசு, டிரினிடாட், பிஜிதீவுகளிலும் வாழும் மக்களால் பேசவும், எழுதவும் படுகிறது. இலங்கையரசும், சிங்கப்பூர் அரசும், தமிழ்மொழியினை ஆட்சி மொழியாகவும் அறிவித்துள்ளன.

எகிப்திய, சுமேரிய, சிந்துவெளி பண்பாட்டுக்கு இணையாக கலையிலக்கிய பண்பாட்டுச் செல்வங்களைத் தாங்கி விளங்கும் தமிழ்மொழி, தொல் திராவிட மரபையும், தொல் தமிழிய வளர்ச்சியையும் பல்லாயிரம் ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக ஆய்வாளர்கள் கணக்கிடுவதற்கு வழிவகுக்கிறது. இந்நிலையிலும், இவ்வளவு தொடர்பிருந்தும் இன்றுவரை தொன்மைக்குத் தொன்மையாய், இன்றும் வாழும் ஒரே இயல்பும் திறனும் கொண்டது தமிழ்மொழி ஒன்றேயாகும்.

தமிழ்மொழியையும், தமிழின் இலக்கியப் படைப்புகளில் பொதிந்துள்ள கோட்பாடு களையும், இலக்கண விதிகளையும் நுணுக்க மாக வரையறுக்கும் வகைப்பாடு ஈராயிரம் ஆண்டுகட்கு முன்னரே தொடங்கியுள்ளது. இதனால் இலக்கியச் செய்யுள் படைப்புகள் செம்மையாக அமைவதற்குத் தொல்காப்பியம் வளமூட்டியுள்ளது. தொல்காப்பியத்தில் காணப்படும் விதிகள், நெறிமுறைகள், ஒலியியல், மொழியியல் பயன்பாடுகள், அயற்சொற்களைக் கையாள்வதற்கு உருவாக்கிய விதிப்பாடுகள் முதலியன தெளிவாக உள்ளன. இதனால் தமிழ்மொழி பயனுடைய மேம்பாட்டைப் பெறுதற்கு இடந்தருகிறது என்று குறிப்பிட்டுள்ளனர். பழமைவாய்ந்த, செப்பமுற வளர்ந்த தமிழ்மொழியை இப்போது செம்மொழி என்று நாம் குறிப்பிடும் சிந்தனைக்கு, ஈராயிரம் ஆண்டுகட்கு முன்னரே இம்மண்ணில் வாழ்ந்த அறிஞர்கள் உரமூட்டினர்.

கிரேக்க மொழியுடன் தமிழ்மொழியாளரின் உறவு தொடங்குவதற்கு முன்னரே, தமிழ்மொழி செம்மொழித் தகுதியை அடைந்துவிட்டது என்று கில்பர்ட் சிலேட்டர் குறிப்பிடுகிறார். தமிழ்மொழி கிரேக்க மொழியை விடச் செறிவானதென்றும், இலத்தீன் மொழியைவிட மேன்மையானது என்றும், ஆங்கிலம் மற்றும் செருமன் மொழியைவிட ஆற்றல் வாய்ந்தது என்றும் டாக்டர் வின்சுலோ குறிப்பிட்டுள்ளார். பிரெஞ்சு இந்தியவியல் அறிஞர் பியரி மெய்லியின் கருத்துப்படி, செம்மொழித் தமிழின் சங்கப் பாடல்கள், கிரேக்க மொழியின் நுட்பமான கவிதைத் தொகுதிகளுக்கு அறைகூவலாக விளங்குகின்றன.

தொடக்க நிலைகளில் கூட, வால்டர் எலியட், எல்லீசு கோவர், வின்சுலோ, கால்டுவெல், போப், வின்சன் ஆகியோர் தாங்கள் வாழ்ந்த காலத்திலும் திராவிடத் தமிழ்ப் பண்பாட்டாய்வு பொதுவாக புறக்கணிக்கப்பட்டேயிருந்தது என்பது பற்றிய தங்கள் கருத்தைத் தெரிவித்துள்ளனர். ஆங்கிலேய அரசு தமிழ் இலக்கியத்தை புறக்கணித்தது பற்றி டாக்டர். ஜி.யு.போப், 1910-ஆம் ஆண்டிலேயே தெரிவித்தார். மிகத் தொன்மையான, வளம்மிக்க, பண்பட்ட தமிழ்மொழி எம்மொழிக்கும் சிறப்பில் குறைந்ததன்று என்றபோதிலும்; இங்கிலாந்துப் பேரரசின் ஆட்சியிலிருந்து தொலைவில் உள்ள ஒரு பகுதியில் வாழும் மக்களால் பேசப்படும் ஒரு மொழி என்றே, தமிழ் மொழியைப் பெரும்பான்மையான மக்கள் நினைக்கின்றனர்.

நம்முடைய இந்திய அரசோ, நம்முடைய பல்கலைக் கழகங்களோ தமிழ் இலக்கியத்தின் மாண்பை முழுமையாக அறியவில்லை. எனவே, தென்னிந்திய மொழிகள் குறித்து ஆய்வு செய்பவர்கள், ஆழ்கடலில் முத்துக்களை அலைந்து தேடுபவர்களைப் போன்ற அரிய உழைப்பாளர்களாக உள்ளனர்.

புவியியல் வகையில் பரந்து விரிந்த இந்திய நாட்டின் மொழி என்ற வகையிலும், திராவிட இனம் சார்ந்த, சமூக நலனில் அக்கறையுள்ள ஒரு மொழி என்ற வகையிலும், அமெரிக்காவிலும் தமிழைப் படிக்கத் தொடங்கினர். தமிழ்மொழி, பென்சில்வேனியா, சிகாகோ, கான்சாஸ் ஆகிய பல்கலைக் கழகங்களிலும், கோடைப் பள்ளிகளிலும் மொழியைப் பயிற்றுவிக்கும் திட்டங்களில் முக்கிய இடத்தைப் பெற்றுள்ளது.

பன்னாட்டு அறிஞர்களும், நம்முடைய தமிழியல் ஆய்வாளர்களும், இந்திய பண்பாட்டுக் கூறுகளை முழுமையாகவும், முற்றிலுமாகவும் புரிந்துகொள்வதற்குத் தமிழாய்வு மிகவும் இன்றியமையாததென்பதை உணர்ந்துள்ளனர். இந்தியத் திருநாட்டின் பண்பாட்டுக்கலை வளத்தை, முழுமையாகப் புரிந்து கொள்வதற்கு வடமொழி ஆய்வு மட்டும் போதுமானதல்ல என்றும்; திராவிட மொழிகளில் மிகத் தொன்மையான தமிழ்மொழியின் வளம்மிக்க கலைப் பண்பாட்டு இலக்கியக் கூறுகளை கருத்தில் கொண்டால்தான்; இந்தியப் பண்பு குறித்த எந்த ஒரு ஆய்வும் முழுமையாகும் என்றும் அறிஞர்கள் ஒருமித்த கருத்தை உறுதி செய்கின்றனர்.

இந்திய மொழிகள் குறித்து, புகழ்பெற்ற அறிஞரான டாக்டர் சுனித்குமார் சட்டர்ஜி பின்வருமாறு தன் கருத்தைத் தெரிவித்தார். (வங்கநாட்டுப் பேராசிரியர் சுனித்குமார் சட்டர்ஜி தமிழார்வத்தால் தன் பெயரை `நன்நெறி முருகன்' என மாற்றிக் கொண்டதும் நாம் நினைக்கத்தக்கது). `தற்போதைய இந்தியப் பண்பாடு மற்றும் சமய தத்துவத்தைப் பொறுத்தவரையில் திராவிட மொழியே பாவு நூலாகவும், ஆரியமொழி ஊடிழையாகவும் உள்ளன. இந்தியப் பண்பாட்டுச் செல்வத்துக்கு திராவிடர்கள் ஆற்றிய பங்கு ஐம்பது விழுக்காட்டுக்குக் குறையாதது' என்றும் அவர் தெளிவாகத் தெரிவித்துள்ளார்.

தமிழ்ச்சங்க இலக்கியம்தான் செம்மையான, நவீனமான இந்திய இலக்கியமாகும். முந்தைய வடமொழி நூல்களைப் போன்று பழமையான தோடு இன்றைய நவீன படைப்புகளுக்கும் ஈடுகொடுத்து தொடர்ந்து வாழ்ந்து வருகிறது. அறிஞர் ஏ.கே.இராமானுசன் `இலக்கிய இயற்கையடைவு' என்ற தன் நூலில் இந்தியாவின் இரண்டு செம்மொழிகளுள் ஒன்றான தமிழ் மட்டுமே, சமகால இந்திய நிகழ் மொழியாகும் என்றும்; இது கடந்தகாலத் தொல் பழமையோடு தொடர்ந்து வழக்கு மொழியாக மக்களிடையே ஏற்றுக்கொள்ளத்தக்கதாக உள்ளது என்றும் காட்டியுள்ளார்.

சங்க இலக்கியங்கள் புகழ்பெற்ற காலப்பழமை கனிந்த தமிழ்ப்பாடல்களாகச் செம்மையுடன் விளங்குவதற்கு, மூன்று காரணங்களை, டாக்டர் கமில் சுவலபில் தெரிவிக்கிறார். முதலாவதாக, நம்முடைய தேசிய இலக்கியங்களின் சில பகுதிகளை நாம் பாராட்டுவதைப் போன்று; புகழ்பெற்ற சங்கப் பாடல்களை, தமிழறிஞர்களும், வரலாற்று வல்லுநர்களும் திறனாய்வாளர்களும் செம்மையானது என்று பாராட்டுகின்றனர். இரண்டாவதாக, இது ஒரு முற்றாக `நிறைவெய்திய' இலக்கியத் தொகுப்பாக இருந்து வந்துள்ளது. இது இன்றும் உயிர்ப்பான வாய்மொழி மரபில் துடிப்போடு வழங்கப்பெறுகிறது.

காலத்திற்கேற்ப மாற்றம் பெறமுடியாத விழுமிய சொற்களைக் கொண்டதால் `உறைந்த நிலை மாறாத கவிதை' வடிவில் உள்ளன.

மேலும் இது செம்மையான மரபு வழியின் ஒரு பகுதியாக இருந்து வந்துள்ளது. மூன்றாவதாக, ஒரு மொழிசார்ந்த யாப்பிலக்கணம் மற்றும் புலனெறி சார்ந்த முழுமைபெற்ற வரம்போடு உள்ளது. முழுமையான, நிறைவான, ஈடிணையற்ற பண்பாட்டின் இலக்கியத் தொடராகவும், பண்பாட்டின் முடிமணியாகவும் இவை உள்ளன. இவ்வகையில், செம்மையான வடிவமைப்புடையதாக ஒரு செவ்விய இலக்கியமாக உள்ளது.

திராவிடக் குடும்ப மொழிகளில் தலையாய மொழி என்ற வகையில், இது தனியிடம் பெற்றுள்ளதால், பல நூற்றாண்டுகளைக் கடந்தும் இன்றும் என்றுமுள தென்தமிழாக நிலைத்து நின்று; வளர்ச்சியையும், மேன்மையையும் பெற்று அனைத்தையும் அரவணைத்து அனைவருடனும் ஒன்றிக் கலந்து வந்துள்ளது. ஏனைய திராவிட மொழிகளைப் போன்று, இந்திய ஐரோப்பிய மொழிகள் மற்றும் கீழை நாட்டு மொழிகளின் அம்சங்களுடன், தொடர்புற்றிருந்த ஒப்புமையையும் வெளிப்படுத்துகிறது. இருபத்தைந்து மொழிகளுக்கு மேற்பட்ட திராவிடக் குடும்ப மொழிகளில் இதுவே முதன்மையான மொழியாகும்.

தமிழ்மொழியிலுள்ள சொற்களின் வேர்களை, உலகின் அனைத்துச் செம்மொழிகளிலும் காணலாம். இது, போர்த்திறம் கொண்ட புறப்பாடல்களையும், உயரிய காதல் கனிந்த அகப்பாடல்களையும் மற்றும் அறநூல்களையும் சிறந்த படைப்புகளாக இலக்கியத் தொகுப்பாகப் படைத்துள்ளது. சமயம் சாராத உலகளாவிய மனித நேயம் பற்றி இவ்விலக்கியங்கள் கூறுகின்றன. சமய உருக்கம் கொண்ட பக்தி சார்ந்த பாடல்களின் தொகுப்பும் இம்மொழியின் செல்வமாகும். இந்த நாட்டில் இன்றுள்ள அனைத்து மொழிகளிலும் நிலையான தமிழ் முத்திரையைப் பொறித்துள்ளது.

கடந்த ஐம்பதாண்டுகளாகவும் அல்லது அதற்கு மேலாகவும், அரப்பா - மொகஞ்சதாரோ அகழ்வாராய்ச்சியைத் தொடர்ந்து சிந்துவெளி நாகரிகம் கண்டுபிடிக்கப்பட்ட பின்னர், ஒட்டுமொத்த இந்தியப் பண்பாட்டிற்குத் தமிழ் அல்லது திராவிட மொழி பேசும் மக்களின் கணிசமான, குறிப்பிடத்தக்க பங்களிப்பு அனைவராலும் கவனிக்கத்தக்க அளவுக்கு உணரப்பட்டு வருகிறது. மொகஞ்சதாரோ என்ற இடத்தைக் கண்டுபிடித்த பேராசிரியர் ஆர்.டி.பானர்ஜி `ஆரியர்கள் வருகை புரிந்த காலத்திற்குப் பல நூறு ஆண்டுகளுக்கும் முன்னரே அமைந்திருந்த, சிந்துவெளி நாகரிகமானது, ஆரிய நாகரிகத்திற்கும் முந்தைய அதிசய நாகரிகம் என்பதை நிலைநிறுத்தியுள்ளது என்றும்; அம்மக்களைத் திராவிடர்கள் அல்லது திராவிட இனத்தில் மூத்தவர்கள் என்று தென்னிந்தியாவில், திராவிட மொழிகளைப் பேச்சுவழக்காகக் கொண்டு வாழும் பல்வேறு சமுதாயத்தைச் சேர்ந்தவர்களாகப் பின்னர் சுட்டிக்காட்டப் பட்டது' என்றும் எழுதியுள்ளார்.

தமிழர்கள், தம் இலக்கிய இலக்கணக் கோட்பாட்டினை ஈராயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்னரே மிகவும் திறம்பட மேம்படுத்தியுள்ளனர் என்பதும், இது உலகில் உள்ள எந்த வொரு செம்மொழிக்கும், எந்த வகையிலும் சளைத்தது அன்று என்பதும் ஐயத்திற்கிட மின்றி அறுதியிடப்பட்டுள்ளன. தமிழ்மொழி சில சொற்களை வடமொழியிலிருந்து பெற்றிருந்தாலும், அவையனைத்தும் தமிழ்ச்சொற்களாகவே கொள்ளப்பட்டதால் அல்லது தமிழாக்கப் படுவதால், தமிழ்மொழியானது தன் தனித்தன்மையையும், அமைப் பொழுங்கையும் தக்கவைத்துக் கொண்டுள்ளது.

சொல்லமைவு நுணுக்கத்தைப் பெருமளவில் வடஇந்திய மொழிகளுக்குத் தமிழ்மொழி வழங்கியுள்ளதை முனைவர் பர்ரோ, பட்டியலிட்டுள்ளார். இந்தியப் பண்பாட்டிற்குத் தமிழ்மொழி மிகப்பெரிய அளவில், பங்களிப்புச் செய்தபொழுதும், உரிய தகுதியினைப் பெறத் தாமதமாகிவிட்டது. செனகலிலுள்ள டாக்கர் பல்கலைக்கழகத்தில், செம்மொழித் துறையில், தமிழ்மொழி, அரேபியமொழி, பாரசீக மொழி, வடமொழி ஆகியவை செம்மொழிகளாகப் பயிற்றுவிக்கப்பட்டு வருகின்றன. ஆனால், நம்முடைய பல்கலைக் கழகங்களில் நீண்டகாலத்திற்கு முன்னரே தமிழ்மொழி, இந்தப் பட்டியலிலிருந்து நீக்கப்பட்டு, அரேபிய மொழி, பாரசீகமொழி, வடமொழி ஆகிய மூன்று மொழிகளே செம்மொழிகளாக ஏற்றுக் கொள்ளப்பட்டிருந்தன

ஒரு நூற்றாண்டுக்கு முன்னர், தமிழறிஞர் வி.கோ.சூரியநாராயண சாஸ்திரியார் தமிழ்மொழியை உயர்தனிச் செம்மொழி என்று குறித்துக் காட்டி தமிழுக்குச் செம்மொழி மகுடம் சூட்டவேண்டும் என்று விழைந்தார். இந்த வேண்டுதல் அறிஞர்கள் பலரின் உள்ளங்களில் எழுச்சிஞ்ட்டியது.

மரபுரிமைக் களஞ்சியமாக இலக்கிய வரையறையைக் கொண்டுள்ள மொழி சார்ந்த சமுதாயம் ஒவ்வொன்றும், சமூக மற்றும் இலக்கியம் சார்ந்த சூழலின் குறிப்பிட்ட காலத்தினைச் செம்மொழிக் காலமாகக் குறிப்பிடுகிறது. அறிஞர் சிலரின் கூற்றுப்படி, கி.மு.500-ல் இருந்து 300 வரைப்பட்ட காலமானது, கிரேக்கர்களின் செம்மொழிக் காலம் ஆகும். கி.மு.500 முதல் கி.பி.1110 என்ற வரையறையில் வடமொழியின் செம்மொழிக் காலமெனக் கருதப்படுகிறது.

சங்க காலம் முதல் கி.பி. ஆறாம் நூற்றாண்டைய எல்லையுட்படும் காலத்தைச் செம்மொழிக் காலமாகக் குறிப்பிடலாம். ஏனெனில், இக்காலத்தில் தான் ஈடிணையற்ற இலக்கியமும், மொழிசார்ந்த உயர்ந்த சிந்தனைகளும் மலர்ந்தன. இத்தகைய பங்களிப்புகள், திராவிடத் தொன்மையினையும் விழுமிய செழுமையினையும் உருவாக்கின. திராவிடர்களின் சிறந்த பண்பாட்டுச் சாதனைகளைக் கணக்கில் கருதத் தவறினால், இந்தியப் பண்பாட்டு மரபு குறித்த எந்தவொரு ஆய்வும் முழுமையற்றதாக குறையளவிலேயே இருக்கும் என்று, புகழ் வாய்ந்த ஆய்வாளர்கள் பெரும்பாலானோர் வலியுறுத்துகின்றனர்.

பன்னாட்டு அறிஞர்கள், உலகின் செம்மொழிகளில் ஒன்றாகத் தமிழ்மொழியை இப்போது ஏற்றுள்ளனர். தமிழ்நாட்டிலுள்ள பல்கலைக் கழகங்கள், வடமொழி, அராபிய மொழி மற்றும் பாரசீக மொழியுடன் பண்டைய தமிழ்மொழியைச் செம்மொழியாக அறிவிப் பதற்கு முன்வந்துள்ளன.

வடமொழியறிஞர் சி.ஆர்.சங்கரன், ஈராயிரம் ஆண்டுகள் பழமை வாய்ந்த தொல்காப்பிய நூலில் உள்ள ஒலியியல் குறித்த பிரிவை ஆராய்ந்து தாம் கண்ட முடிவைப் பின்வருமாறு எழுதுகிறார். மொழியின் உள்ளார்ந்த ஒலி குறித்த ஆய்வுமுறைக்குச் சிறப்பளிப்பதும் ஒலியின் வடிவம், வகைப்பாடு ஆகியவற்றின் அடிப்படையில் அவற்றை உறுதிப்படுத்தும் முயற்சி, சொற்களுக்குப் பொருள்கள் காண்பதில் சிறப்பான இடத்தைக் கொண்டிருக்க வேண்டும். இது பாணினியின் அஸ்டதி யாதியில் கூடக் காணப்படவில்லை என்று மதிப்பிட்டுள்ளார். மொழிகள் குறித்த வரலாற்றுக்குப் பண்டைய தமிழ் இலக்கண மரபார்ந்த நெறி மிகவும் போற்றத்தக்க பங்களிப்பாகக் குறிப்பிடலாம்.

இந்தியாவில் உள்ள மொழிகளில் தனித்தன்மை பூண்ட வீறுகொண்டதாகத் தமிழ் விளங்குகிறது. செழுமையான, அகப்புற இலக்கியக் கோட்பாடுகளையும், யாப்பிலக் கணம், செய்யுளியல், இலக்கண வரம்பு களையும் உள்ளடக்கியதாகத் தமிழ் இலங்குகிறது. வடமொழிச் செம்மொழியுடன் சேர்ந்து ஒரே நேரத்தில் இரண்டு மொழிகளாக அமைந்திருந்தாலும் வடமொழியின் செல்வாக்கினால் எவ்விதச் சீர்குலைவுமின்றி, வழக்கொழியாமல் தமிழ் தனித்து நின்று ஈடில்லாத மொழியாகத் தன்னைக் காத்துள்ளது.

உலகளாவிய மரபிலக்கிய நற்கூறுகள், தொன்மை, வளமை, எளிமை முதலிய சிறப்பியல்புகளைப் பெற்றிருந்தபோதிலும் கூட, இந்நாள்வரையில் தமிழ்மொழி வட்டார மொழியாகவே கருதப்பட்டு, புதிய இந்திய மொழிகளின் வரிசையில்தான் வகைப் படுத்தப்பட்டது. இந்திய மொழிகளில், வடமொழி தவிர, தமிழ்மொழி போன்ற தொல்மரபு கொண்ட மொழி வேறெதுவும் இல்லை. ஒருமைவாய்ந்த நம் பண்பாட்டின் உயர்ந்த மரபு மாட்சியைப் பேணுவதும், காப்பதும் இந்தியக் குடிமகனின் அடிப்படைக் கடமை என்பதை இந்திய அரசியல் அமைப்புச் சட்டம் வரையறை செய்துள்ளது. இந்நிலையில் தமிழ்மொழியைச் செம்மொழியாக ஏற்பது நமது கடமையாகும்.''

தமிழைச் செம்மொழியாக அறிவிக்க வேண்டுமென்று, தக்க வரலாற்றுப் பின்னணியோடும், சான்றுகளோடும், கழக அரசின் சார்பில் மத்திய அரசின் கல்வித்துறைக்கு அனுப்பப்பட்ட இந்த அறிக்கை; மைசூரிலுள்ள இந்திய மொழிகளின் நடுவண் ஆணையத்திற்குப் பரிசீலித்து கருத் துரைக்குமாறு அனுப்பப்பட்டது.

இவ்வாறு முதல்-அமைச்சர் கருணாநிதி கூறியுள்ளார்.

நாடாளுமன்றத்தில் இந்தியில் பேசினால் தமிழில் கேட்க வசதி

இந்தியில் பேசினால் தமிழில் கேட்க வசதி
பதிவு செய்த நாள் 2/6/2010 1:22:52 AM
நன்றி: தினகரன்

[இவ்வசதி கிடைக்குமானால் தமிழ்நாட்டு எம்பிகளுக்கு நன்றி!]

மதுரை : நாடாளுமன்றத்தில் ஆங்கிலம், இந்தியை மொழிபெயர்த்து ஹெட்போன் மூலம் அளிக்கப்படும் வசதி தமிழுக்கும் தேவை. இதற்காக சபாநாயகரை விரைவில் சந்திப்பேன் என மத்திய அமைச்சர் மு.க.அழகிரி கூறினார். மதுரையில் அவர் கூறியதாவது:
இந்தோனேசியா நாட்டுக்கு சென்று அங்குள்ள தொழில் அதிபர்களை அழைத்தின் பேரில், மதுரை மாவட்டத்தில் பெரிய அளவில் டிராக்டர் தொழிற்சாலை அமைய உள்ளது. விரைவில் ஆஸ்திரேலியா போகிறேன்.

நாடாளுமன்றத்தில் தமிழில் தான் பதில் கூறுவேன் என்று நான் சொன்னதாக சிலர் தவறாக கூறுகின்றனர். அமைச்சரோ, எம்பியோ நாடாளுமன்றத்தில் ஆங்கிலம், இந்தியில் பேசினால், அது மொழிபெயர்க்கப்பட்டு ஹெட்போன் மூலம் கேட்கும் வசதி உள்ளது. மேஜையில் 8 வரை பட்டன் உள்ளது. இதில் முதல் பட்டன் ஆங்கிலம், 2வது பட்டன் இந்தி. இதில் ஆங்கிலத்தில் பேசினால் இந்தியிலும், இந்தியில் பேசினால் ஆங்கிலத்திலும் உடனுக்குடன் மொழி பெயர்த்து ஹெட்போன் மூலம் அளிக்கப்படுகிறது. இதே போல் தமிழ் பேச்சு ஆங்கிலம், இந்தியிலும், ஆங்கிலம், இந்தி பேச்சு தமிழிலும், மொழிபெயர்த்து அளிக்கும் வசதி தேவை. தமிழுக்கு அந்த வசதியை அளிக்க வேண்டும் என்று தான் கூறுகிறேன். இதை நான் மட்டுமல்ல, திமுக மற்றும் விடுதலை சிறுத்தை, இந்திய யூனியன் மு.லீக் கட்சியினரும் கேட்டுள்ளனர்.

இது குறித்து நாடாளுமன்ற திமுக குழு தலைவர் சபாநாயகரிடம் கோரிக்கை விடுத்துள்ளார். இதன்பிறகு சபாநாயகர் தன்னை சந்தித்து பேசும்படி எனக்கு அழைப்பு விடுத்தார். விரைவில் டெல்லியில் சபாநாயகரை சந்தித்து எனது கருத்தை கூறுவேன்.